Δεν θα περάσει ο Φασισμός

γράφει ο Πλάτων Ρούτης
proutis0107@rogers.com
Μέσα στην ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων εβδομήντα χρόνων  είναι ο γραφιάς αυτού του κειμένου αποτυπώνει σκέψεις και εμπειρίες που έζησε στη διάρκεια των τελευταίου αιώνα.   Έζησαν μαζί με άλλους συντρόφους του το τέλος του Δεύτερου πολέμου, την βία του κράτους της δεξιάς, τις δολοπλοκίες του παλατιού μέχρι που τελικά έφυγαν και εκδιώχτηκαν από αυτούς που παραδοσιακά ήταν το στήριγμα τους η Δεξιά. Εκδιώχθηκαν από αυτούς που πάντα ήταν οι υποστηριχτές του  «στέμματος». Αφού ο νέος διάδοχος που είχε τότε χρισθεί βασιλιάς των Ελλήνων (μετά τον θάνατο του πατέρα του Παύλου) αποφάσισε να κάνει ένα κίνημα ενάντια στους στρατιωτικούς της δικτατορίας, γίνεται και όπως ήταν φυσικό από τους δικτάτορες, του δίνεται μία εύκολη διάβαση στην γειτονική Ιταλία

Αυτή η αφήγηση που προηγήθηκε μπορεί κάποιος να την δει σαν την εισαγωγή του κύριου άρθρου που συνδέει το θέμα μας με τα γεγονότα του πολυτεχνείου στη διάρκεια της Αμερικανοκίνητης Χούντας.
Είναι Απρίλης του 1967. Ένας Απρίλης που έλεγε θα έχουμε ένα ζεστό καλοκαίρι. Ζεστό από όλες τις απόψεις αλλά κυρίως ζεστό από πολιτικής άποψης.  Η δικτατορία δείχνει το απαίσιο αντιλαϊκό πρόσωπο της.  Από την Εθνική Οδό ύλες αρμάτων μπαίνουν μέσα στην Αθήνα. Ελαφρά άρματα ξεφορτώνονται από τα καράβια στον Πειραιά και στο Λαύριο και παίρνουν το δρόμο προς την Αθήνα.  Από τα προάστια της Αθήνας στρατός οπλισμένος για εκστρατεία μπαίνει στην πρωτεύουσα.  Το επιτελικό σχέδιο «Περικλής» που είχε αναπτυχθεί το 1961 σε συνεργασία του στρατού και αστυνομίας αλλά και κάποιων παρακρατικών οργανώσεων και του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή «εθνάρχη». έχει πετύχει το σκοπό του αναφέρει ο επιτελικός αστυνομικός. Είχε καταληφθεί η Αθήνα και μαζί όλες οι νευραλγικές υπηρεσίες της χώρας και ο εχθρός λαός. .
Οι άντρες του στρατού βγάζουν τους πολίτες άντρες και γυναίκες από τα κρεβάτια τους για τους τόπους εξορίας κυρίως νησιά. Τα μεταγωγικά του στρατού και του ναυτικού από τα ξημερώματα μεταφέρουν κρατούμενους άντρες και γυναίκες. « Ο Αη-Στρατης και η Μακρόνησος αποτελούν τα μακροβιότερα στρατόπεδα εξορίας σύμβολα αξιοπρέπειας και περηφάνιας για τους κομμουνιστές δεσμώτες)  
Τα βασανιστήρια της Χούντας μέσα στα αστυνομικά κτήρια και στις φυλακές και εξορίες συνεχίζονται με τρομακτική αγριότητα.
Απαγόρευση κυκλοφορίας, ελεγχόμενες ειδήσεις. Που να μάθεις τι γίνεται; Ρωτούσαμε και σε κοιτούσαν στα μάτια χωρίς καμία έκφραση. Ένα παιδί στη γειτονιά το σκότωσαν και υποπτευθήκαμε τον λόγο. Δεν ξαναείδαμε τους γονείς του αλλά μάθαμε ότι γύρισαν στην επαρχεία.  Οι πατεράδες αλλά και παππούδες μερικών από εμάς έλειπαν και κανένας δεν σου έλεγε κάτι εκτός αν σε ήξεραν και σου είχαν εμπιστοσύνη, γιατί και οι τοίχοι είχαν αυτιά. Μετά από λίγο μαθαίναμε ότι τους είχαν σε φυλακές ή στην εξορία. Μάθαμε επίσης από τις συζητήσεις ότι τον Παναγιώτη Ελλή τον σκότωσαν έτσι ψυχρά στον ιππόδρομο του Φαλήρου που τους είχαν μαζεμένους πριν τους πάνε στην εξορία. Ο κομμουνιστής, αντιστασιακός και Μακρονησιώτης, Παναγιώτης Ελλής από το Κόσμιο της Κομοτηνής, είναι η πρώτη αμιγώς πολιτική δολοφονία της Χούντας. Προγραμμένος από τον μηχανισμό των Συνταγματαρχών, συλλαμβάνεται με την επιβολή της δικτατορίας, την 21 Απριλίου. Μαζί με 700 ακόμα Αριστερούς πολίτες, οδηγούνται στον Ιππόδρομο στο Φαληρικό Δέλτα.
Ο αξιωματικός που τον εκτέλεσε καυχιόταν για τον φόνο, λέγοντας «τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα». Το τέλος της δικτατορίας, βρήκε τον δολοφόνο Κότσαρη, διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, έχοντας μάλιστα πάρει μέρος και στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Να μην απορούμε για αυτό, τέτοιοι ήταν οι χουντικοί, αυτή ήταν η αντιμετώπιση τους στους «άλλους….»
Στη δίκη του Ιουνίου του 1975, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση. Το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο πέντε μήνες αργότερα, μείωσε την ποινή του κατά 2 χρόνια. (Τότε είχε έρθει και η «δημοκρατία» για τους «άλλους» στην Ελλάδα).
Πρόδωσε την Κύπρο και την παρέδωσε σχεδόν αμαχητί κάτω από την μπότα του βάρβαρου Αττίλα. Οι πληγές δεν έκλεισαν ακόμα, η Κύπρος ζητεί δικαίωση και όσοι φάκελοι για την προδοσία της Κύπρου κι αν ετοιμάστηκαν για τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος δεν έσβησαν την πράσινη γραμμή, με τη Λευκωσία να παραμένει μετά από περισσότερο από μισό αιώνα η μοναδική διαιρεμένη πρωτεύουσα του πλανήτη.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου αποτελεί και προβάλει τη κορύφωση ενός ασίγαστου πολύμορφου αντιδικτατορικού αγώνα αγώνα  για τον καταλύτη για την πτώση της δικτατορίας.
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις κατά του καθεστώτος της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε σημεία της επαρχίας, δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18) στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας.[εκκρεμεί παραπομπή] Τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου η ίδια ομάδα νεολαίων του Κ4Α που είχε συγκεντρωθεί το πρώτο βράδυ, μεταξύ των οποίων φέρεται να συμμετείχε και ο - χρόνια αργότερα - αρχηγός και ιδρυτής της Χρυσής Αυγής, δεκαεξάχρονος έφηβος τότε, Νίκος Μιχαλολιάκος - εκτός όσων είχαν αποφασίσει να συνδράμουν τις δυνάμεις καταστολής, όπως ο Ηλίας Τσιαπούρης, που μαζί με άλλους παρακρατικούς κατηγορήθηκε ότι πυροβολούσε διαδηλωτές από την ταράτσα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως - συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της οργάνωσης, στη διασταύρωση των οδών Μπουμπουλίνας και Αλεξάνδρας. Διασκορπίστηκαν, ωστόσο, μετά την επίθεση ενός αγήματος αστυνομικών που δεν αντιλήφθηκε την ταυτότητά τους.
Ο στρατός έβλεπε ότι είχε έρθει η ώρα του να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις — και… πολύ είχε αργήσει! Από τη μια ήταν ο αρχηγός ΓΕΣ Γρ. Σπαντιδάκης που με τους βασιλικούς στρατηγούς είχε έτοιμα τα σχέδια επέμβασης, από την άλλη μια ομάδα συνταγματαρχών-λοχαγών με έδρα την ΚΥΠ, ετοίμαζε τη δική της δικτατορία τουλάχιστον για μια δεκαετία.
Αιφνιδιαστικά, ο Κανελόπουλος διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει εκλογές για τις 28 Μαΐου. Η αντίστροφη μέτρηση για το πραξικόπημα αρχίζει…
Η 20ή Απριλίου ήταν η μοιραία μέρα. Στρατηγοί και συνταγματάρχες, συνεδρίασαν και πήραν τις οριστικές αποφάσεις τους, λες και κάποιο αόρατο χέρι τους καθοδηγούσε…
Τo πρωί, της 20ής Απριλίου οι στρατηγοί: Μετά τη συνεδρίαση του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου (9 π.μ.-12 μ.), παρέμειναν τέσσερις από τους δέκα αντιστράτηγους και ύστερα από πεντάωρη (παράνομη) σύσκεψη, αποφάσισαν ο Α/ΓΕΣ να ενημερώσει τον βασιλιά για την απόφαση «να κινηθεί ο στρατός» μόλις έδινε εκείνος την εντολή. Πρώτη ημερομηνία η Μ. Τρίτη (25.4.. Ήταν οι Γρ. Σπαντιδάκης, Οδ. Αγγελής, Γ. Ζωιτάκης, Κ. Κόλλιας, Β. Μαράντος, Χ. Παπαδάτος).
Το απόγευμα, της 20ης Απριλίου όμως μια χούφτα από συνταγματάρχες Συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Μ. Μπαλόπουλου, στη Ν. Σμύρνη (Γ. και Κ. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Ιωαννίδης, Λαδάς, Ρουφογάλης, Ασλανίδης, Λέκκας, Σταματελόπουλος, Γκαντώντας, Καραμπέρης, Μέξης, Αναστασόπουλος), ειδοποιήθηκαν για την απόφαση των στρατηγών από τον Ζωιτάκη και αποφάσισαν να κινηθούν αμέσως. Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν να βγαίνουν τα τανκς. Η πολυσυζητημένη δικτατορία ήταν γεγονός…
Έχουν περάσει 56 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα, όταν μια χούφτα επίορκων συνταγματαρχών, τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, κατέλυσε τη Δημοκρατία, επέβαλε ξενοκίνητη δικτατορία, φυλάκισε, βασάνισε, δολοφόνησε, εξόρισε αντιστασιακούς και πρόδωσε.
Πρόδωσε την Κύπρο και την παρέδωσε σχεδόν αμαχητί κάτω από την μπότα του βάρβαρου Αττίλα. Οι πληγές δεν έκλεισαν ακόμα, η Κύπρος ζητεί δικαίωση και όσοι φάκελοι για την προδοσία της Κύπρου κι αν ετοιμάστηκαν για τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος δεν έσβησαν την πράσινη γραμμή, με τη Λευκωσία να παραμένει μετά από περισσότερο από μισό αιώνα η μοναδική διαιρεμένη πρωτεύουσα του πλανήτη

‍
Οι λόγοι που οδήγησαν στην δικτατορία

‍
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το χώρο του Πολυτεχνείου βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από τη μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. Κατά την είσοδο του άρματος, υποστηρίζεται, χωρίς να έχει αποδειχθεί, ότι συνεθλίβησαν 2–3 φοιτητές που βρίσκονταν πίσω από την πύλη (γεγονός «λίαν πιθανό αλλά ανεπιβεβαίωτο» σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά). Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βία, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρη. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περίμεναν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρη επιτέθηκαν στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδίωξαν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε και συνελήφθησαν. Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε. Τα παιδιά του πολυτεχνείου είναι παππούδες και γιαγιάδες τώρα. Όταν μιλάνε στα παιδιά για το πολυτεχνείο δεν τους λένε το παραμύθι του κακού δράκου αλλά για τα νέα παιδιά τότε που τα περισσότερα μέσα στη φτώχια προσπαθούσαν με μεγάλες στερήσεις να σπρώξουν τη ζωή μπροστά να ζήσουν τα δικά τους παιδιά καλύτερα από αυτούς όταν ήταν νέοι. Αυτή η ζωή θέλει μεγάλους αγώνες όπως η γιαγιά και ο παππούς έκαναν τους δικούς τους αγώνες.
Έως τώρα οι περισσότεροι γνώριζαν πως όλα ξεκίνησαν από τα Ιουλιανά του ’65, ωστόσο, σύμφωνα με όσα τηλεγραφήματα τα οποία έχουν αποχαρακτηριστεί τόσο της αμερικάνικης πρεσβείας όσο και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκαλύπτουν πως μόλις ένα μήνα μετά τα Ιουλιανά ήρθαν σε επαφή μαζί τους… στρατιωτικοί που δήλωναν έτοιμοι για εκτροπή του πολιτεύματος. Το περίεργο και συνάμα κωμικό της υπόθεσης είναι ότι, όπως αποκάλυψε ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ οι Αμερικανοί δεν είχαν ιδέα με ποιους πραγματικά είχαν να κάνουν και… υπέθεταν ότι το πραξικόπημα σχεδιαζόταν από την ηγεσία του στρατεύματος, δηλαδή από στρατηγούς και όχι από επίορκους συνταγματάρχες
Οι ευθύνες του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου που θέλησε να τοποθετήσει δικό του υπουργό Άμυνας και όχι τον υπουργό που επέλεξε ο νόμιμα πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου προκαλώντας συνταγματική εκτροπή,, συνταγματική αναστάτωση, επεισόδια στην χώρα με αποτέλεσμα να έρθουν τα αιματηρά Ιουλιανά που έστρωσαν τον δρόμο προς την χούντα.
1965. Ιούλιος. Ο Κωνσταντίνος ανατρέπει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι αποστάτες στην εξουσία.
1966. Δεκέμβριος. Ο Κωνσταντίνος «τελειώνει» την κυβέρνηση των αποστατών, σχηματίζοντας ακόμη μια βασιλική κυβέρνηση με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα υπό τον τραπεζίτη Ι. Παρασκευόπουλο. Σ’ αυτή τη λύση είχαν συμφωνήσει η Ένωση Κέντρου (Γ. Παπανδρέου) και η ΕΡΕ (Π. Κανελλόπουλος), αφού στόχος ήταν οι εκλογές σε εύλογο χρονικό διάστημα. Κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Μεσολάβησαν οι ερπύστριες των τανκς της 21ης Απριλίου
Η πολιτική αναστάτωση που έφερε η ήττα του Καραμανλή στις εκλογές. Λίγο μετά την ήττα του ιδρυτή της ΕΡΕ Καραμανλή από τον Γεώργιο Παπανδρέου κι ενώ ο ίδιος είχε «δραπετεύσει» ως Τριανταφυλλίδης με το όνομα δηλαδή της πιστής του γραμματέα στο Παρίσι, έστειλε μια περίεργη επιστολή στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο που τον είχε στο μεταξύ διαδεχθεί στο κόμμα. Τι έλεγε αυτή η επιστολή; Ότι «…και εάν εκέρδιζα τας εκλογάς, όπως με διαβεβαίωναν, μετά εξάμηνον θα ευρισκόμουν εις την ανάγκην να φύγω και πάλιν από την πολιτικήν ή να καταφύγω σε κάποιο είδος εκτροπής..». Ωστόσο ο Καραμανλής έλεγε πως έφυγε για το Παρίσι για να μην υπάρξει νέος διχασμός, επιμένοντας στην ανάγκη για συνταγματική αναθεώρηση.. Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Κωνσταντίνο Τσάτσος (στις 5 Ιανουαρίου 1964) έγραφε αυτό που είχε τότε η Ελλάδα: «Είναι απέραντον καφενείον, και μάλιστα ελληνικόν…»
Η δράση της περιβόητης ΚΥΠ (ή ελληνική… CIA- όπως την αποκαλούσαν) η οποία από το 1951 άρχισε το φακέλωμα, όσους θεωρούσε μη αρεστούς προς αυτήν, δηλαδή σε μια μερίδα χαμηλόβαθμων αξιωματικών. Κατάφερε μάλιστα να «φακελώσει» στρατιωτικούς που ήταν αρχικώς μέλη του Ιερού Δεσμού Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ) και κατόπιν αποσκίρτησαν. Είναι αυτοί που δημιούργησαν δική τους ακροδεξιά ομάδα. Ανώτατοι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναρωτήθηκαν μήπως «κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη της CIA στην Αθήνα είχαν πληροφορηθεί εκ των προτέρων για το πραξικόπημα Παπαδόπουλου και δεν είπαν τίποτε στους ανωτέρους τους» και απάντησαν ξεκάθαρα: «Ναι, θα ήταν δυνατό… Η CIA είχε πολύ στενή σχέση συνεργασίας με την ελληνική ΚΥΠ, και οι πρωτεργάτες του “πραξικοπήματος των συνταγματαρχών”.
Το αντικομουνιστικό μένος μιας ομάδας συνταγματαρχών, αλλά και του παλατιού, που με επίκληση τον κίνδυνο του κομμουνισμού μπορούσαν με την βοήθεια των τανκς να καταλύσουν κάθε άρθρο του συντάγματος και να τοποθετήσουν την Δημοκρατία στον γύψο.
Οι πληροφορίες που συνέλεγαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες όπως φάνηκε γνώριζαν ήδη από το καλοκαίρι του ’65, ότι σχεδιαζόταν στην Ελλάδα πραξικόπημα, όχι όμως ένα, αλλά… δύο!. Ενα από ομάδα ανώτερων στρατιωτικών, των συνταγματαρχών του ΙΔΕΑ που κατέλυσε το πολίτευμα το ’67, και ένα από τον τότε βασιλιά Κωνστντίνο με τη συμβολή των ανώτατων στρατιωτικών. Και όμως οι Αμερικανοί δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Αντιθέτως βοήθησαν στην επιβολή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο οι συγγνώμες προς την χώρα μας αρκετών Αμερικανών προέδρων.
Η λαϊκή οργή όταν τον Ιούλιο του ’65 ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε επειδή ο (νεαρός τότε) βασιλιάς Κωνσταντίνος αρνήθηκε να υπογράψει την αντικατάσταση του υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά και του αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Ιωάννη Γεννηματά. Είχε όμως τους λόγους του
Το σχεδιαζόμενο (αλλά ποτέ μη γενόμενο) βασιλικό πραξικόπημα του 1967. Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς όσο και ο στρατηγός Γεννηματάς ήταν άνθρωποι της εμπιστοσύνης του Κωνσταντίνου και τε Φρειδερίκης και με κομβικό ρόλο στο σχεδιαζόμενο, από τον βασιλιά, πραξικόπημα που δεν έμελλε να γίνει ποτέ.
Η ακυβερνησία που κυριαρχούσε μετά τα αιματηρά Ιουλιανά και έως την 21η Απριλίου στην χώρα.
Η άτυπη συμφωνία που αποκάλυψαν οι Αμερικανοί για εκλογές τον Μάιο του 1967 που έφερε συνταγματική αναστάτωση: Ο Κωνσταντίνος τους είχε διαμηνύσει πως εάν η ΕΡΕ δεν κέρδιζε τις εκλογές και η Αριστερά θα κυβερνούσε, τότε θα έκανε αυτός κίνημα και ζητούσε αμερικανική υποστήριξη.
Ειδικά ο βασιλιάς ετοιμαζόταν για μια νομότυπη λύση (αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος, όπως προβλεπόταν σε περίπτωση «εσωτερικού κινδύνου» που προϋπέθετε συγκατάθεση του πρωθυπουργού) ή για ένα κανονικό στρατιωτικό πραξικόπημα.
Ο φόβος που κυριαρχούσε στο παλάτι, σε ομάδα επίορκων στρατιωτικών, αλλά και σε ξένες πρεσβείες ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου θα συνεργαζόταν με τους αριστερούς της ΕΔΑ, καίτοι ο «Γέρος» διαρκώς το διέψευδε.
Ο φόβος του παλατιού, αλλά και των Αμερικανών για τον Ανδρέα Παπανδρέου: Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήταν τότε 79 ετών τόσο στο παλάτι όσο και στις ΗΠΑ φοβούνταν το ενδεχόμενο της διαδοχής του από τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου που έδειχνε τάσεις αυτονομίας, έντονο αντιαμερικανισμό και θα μπορούσε –έλεγαν– ακόμα και να συγκυβερνήσει με την ΕΔΑ! Ανάκτορα και Αμερικανοί δικαιολογημένα αγανακτούσαν. Όταν ο Γέρος της Δημοκρατίας πέθανε το 1968 η κηδεία του ήταν η αρχή της αντίστασης στην Ελλάδα.
Οι προβλέψεις που έδειχναν πως η Ένωση Κέντρου θα θριάμβευε στις εκλογές, όποτε κι αν γίνονταν, κάτι που… κανένας δεν ήθελε! Κυρίως το παλάτι . Και το πρόβλημα δεν ήταν ο 79χρονος Γ. Παπανδρέου αλλά ο γιος του, Ανδρέας.
Το δίλημμα του τότε βασιλιά: Ο Κωνσταντίνος διεμήνυσε ξεκάθαρα στον Τάλμποτ (Αμερικανό πρεσβευτή) ότι βρισκόταν σε δίλημμα «ανάμεσα στην παράδοση της χώρας στους Παπανδρέου και την επιβολή δικτατορίας πριν ή αμέσως μετά τις εκλογές», και τον ρωτούσε αν «θα μπορούσε να υπολογίζει στην βοήθεια των ΗΠΑ σε περίπτωση που αναγκαζόταν να προχωρήσει σε εκτροπή» — για την ακρίβεια, αν θα είχε «σαφή αμερικανική υποστήριξη για την επιβολή δικτατορίας».
Οι αποστασίες που ήταν δύο: Η πρώτη, (σύμφωνα με ρεπορτάζ εγκρίτων δημοσιογράφων και ιστορικών, αλλά και από έγγραφα που έχουν αποχαρακτηριστεί) έγινε πριν από τα Ιουλιανά όταν η αμερικανική η πρεσβεία είχε προτείνει μυστική επιχείρηση χρηματοδότησης 30-40 των υποψηφίων της Ένωσης Κέντρου, οι οποίοι δεν ελέγχονταν από τον Ανδρέα, προκειμένου να τον αποδυναμώσουν μετεκλογικά. Η δεύτερη και, όχι τυχαία, ακολούθησαν τα Ιουλιανά του ’65, η αποστασία των βουλευτών και η πτώση της κυβέρνησης (και η ακυβερνησία).

‍

Έως τώρα οι περισσότεροι γνώριζαν πως όλα ξεκίνησαν από τα Ιουλιανά του ’65, ωστόσο, σύμφωνα με όσα τηλεγραφήματα τα οποία έχουν αποχαρακτηριστεί τόσο της αμερικάνικης πρεσβείας όσο και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκαλύπτουν πως μόλις ένα μήνα μετά τα Ιουλιανά ήρθαν σε επαφή μαζί τους… στρατιωτικοί που δήλωναν έτοιμοι για εκτροπή του πολιτεύματος.
Το περίεργο και συνάμα κωμικό της υπόθεσης είναι ότι, όπως αποκάλυψε ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ οι Αμερικανοί δεν είχαν ιδέα με ποιους πραγματικά είχαν να κάνουν και… υπέθεταν ότι το πραξικόπημα σχεδιαζόταν από την ηγεσία του στρατεύματος, δηλαδή από στρατηγούς και όχι από επίορκους συνταγματάρχες
Οι ευθύνες του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου που θέλησε να τοποθετήσει δικό του υπουργό Άμυνας και όχι τον υπουργό που επέλεξε ο νόμιμα πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου προκαλώντας συνταγματική εκτροπή,, συνταγματική αναστάτωση, επεισόδια στην χώρα με αποτέλεσμα να έρθουν τα αιματηρά Ιουλιανά που έστρωσαν τον δρόμο προς την χούντα.

‍
1965. Ιούλιος. Ο Κωνσταντίνος ανατρέπει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι αποστάτες στην εξουσία.
1966. Δεκέμβριος. Ο Κωνσταντίνος «τελειώνει» την κυβέρνηση των αποστατών, σχηματίζοντας ακόμη μια βασιλική κυβέρνηση με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα υπό τον τραπεζίτη Ι. Παρασκευόπουλο. Σ’ αυτή τη λύση είχαν συμφωνήσει η Ένωση Κέντρου (Γ. Παπανδρέου) και η ΕΡΕ (Π. Κανελλόπουλος), αφού στόχος ήταν οι εκλογές σε εύλογο χρονικό διάστημα. Κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Μεσολάβησαν οι ερπύστριες των τανκς της 21ης Απριλίου

‍
Η πολιτική αναστάτωση που έφερε η ήττα του Καραμανλή στις εκλογές. Λίγο μετά την ήττα του ιδρυτή της ΕΡΕ Καραμανλή από τον Γεώργιο Παπανδρέου κι ενώ ο ίδιος είχε «δραπετεύσει» ως Τριανταφυλλίδης με το όνομα δηλαδή της πιστής του γραμματέα στο Παρίσι, έστειλε μια περίεργη επιστολή στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο που τον είχε στο μεταξύ διαδεχθεί στο κόμμα.
Τι έλεγε αυτή η επιστολή; Ότι «…και εάν εκέρδιζα τας εκλογάς, όπως με διαβεβαίωναν, μετά εξάμηνον θα ευρισκόμουν εις την ανάγκην να φύγω και πάλιν από την πολιτικήν ή να καταφύγω σε κάποιο είδος εκτροπής..».
Ωστόσο ο Καραμανλής έλεγε πως έφυγε για το Παρίσι για να μην υπάρξει νέος διχασμός, επιμένοντας στην ανάγκη για συνταγματική αναθεώρηση..
Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Κωνσταντίνο Τσάτσος (στις 5 Ιανουαρίου 1964) έγραφε αυτό που είχε τότε η Ελλάδα: «Είναι απέραντον καφενείον, και μάλιστα ελληνικόν…»
Η δράση της περιβόητης ΚΥΠ (ή ελληνική… CIA- όπως την αποκαλούσαν) η οποία από το 1951 άρχισε το φακέλωμα, όσους θεωρούσε μη αρεστούς προς αυτήν, δηλαδή σε μια μερίδα χαμηλόβαθμων αξιωματικών. Κατάφερε μάλιστα να «φακελώσει» στρατιωτικούς που ήταν αρχικώς μέλη του Ιερού Δεσμού Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ) και κατόπιν αποσκίρτησαν. Είναι αυτοί που δημιούργησαν δική τους ακροδεξιά ομάδα. Ανώτατοι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναρωτήθηκαν μήπως «κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη της CIA στην Αθήνα είχαν πληροφορηθεί εκ των προτέρων για το πραξικόπημα Παπαδόπουλου και δεν είπαν τίποτε στους ανωτέρους τους» και απάντησαν ξεκάθαρα: «Ναι, θα ήταν δυνατό… Η CIA είχε πολύ στενή σχέση συνεργασίας με την ελληνική ΚΥΠ, και οι πρωτεργάτες του “πραξικοπήματος των συνταγματαρχών”.
Το αντικομουνιστικό μένος μιας ομάδας συνταγματαρχών, αλλά και του παλατιού, που με επίκληση τον κίνδυνο του κομμουνισμού μπορούσαν με την βοήθεια των τανκς να καταλύσουν κάθε άρθρο του συντάγματος και να τοποθετήσουν την Δημοκρατία στον γύψο.
Οι πληροφορίες που συνέλεγαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες όπως φάνηκε γνώριζαν ήδη από το καλοκαίρι του ’65, ότι σχεδιαζόταν στην Ελλάδα πραξικόπημα, όχι όμως ένα, αλλά… δύο!. Ενα από ομάδα ανώτερων στρατιωτικών, των συνταγματαρχών του ΙΔΕΑ που κατέλυσε το πολίτευμα το ’67, και ένα από τον τότε βασιλιά Κωνστντίνο με τη συμβολή των ανώτατων στρατιωτικών. Και όμως οι Αμερικανοί δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Αντιθέτως βοήθησαν στην επιβολή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο οι συγγνώμες προς την χώρα μας αρκετών Αμερικανών προέδρων.
Η λαϊκή οργή όταν τον Ιούλιο του ’65 ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε επειδή ο (νεαρός τότε) βασιλιάς Κωνσταντίνος αρνήθηκε να υπογράψει την αντικατάσταση του υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά και του αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Ιωάννη Γεννηματά. Είχε όμως τους λόγους του
Το σχεδιαζόμενο (αλλά ποτέ μη γενόμενο) βασιλικό πραξικόπημα του 1967. Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς όσο και ο στρατηγός Γεννηματάς ήταν άνθρωποι της εμπιστοσύνης του Κωνσταντίνου και τε Φρειδερίκης και με κομβικό ρόλο στο σχεδιαζόμενο, από τον βασιλιά, πραξικόπημα που δεν έμελλε να γίνει ποτέ.
Η ακυβερνησία που κυριαρχούσε μετά τα αιματηρά Ιουλιανά και έως την 21η Απριλίου στην χώρα.
Η άτυπη συμφωνία που αποκάλυψαν οι Αμερικανοί για εκλογές τον Μάιο του 1967 που έφερε συνταγματική αναστάτωση: Ο Κωνσταντίνος τους είχε διαμηνύσει πως εάν η ΕΡΕ δεν κέρδιζε τις εκλογές και η Αριστερά θα κυβερνούσε, τότε θα έκανε αυτός κίνημα και ζητούσε αμερικανική υποστήριξη.
Ειδικά ο βασιλιάς ετοιμαζόταν για μια νομότυπη λύση (αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος, όπως προβλεπόταν σε περίπτωση «εσωτερικού κινδύνου» που προϋπέθετε συγκατάθεση του πρωθυπουργού) ή για ένα κανονικό στρατιωτικό πραξικόπημα.
Ο φόβος που κυριαρχούσε στο παλάτι, σε ομάδα επίορκων στρατιωτικών, αλλά και σε ξένες πρεσβείες ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου θα συνεργαζόταν με τους αριστερούς της ΕΔΑ, καίτοι ο «Γέρος» διαρκώς το διέψευδε.
Ο φόβος του παλατιού, αλλά και των Αμερικανών για τον Ανδρέα Παπανδρέου: Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήταν τότε 79 ετών τόσο στο παλάτι όσο και στις ΗΠΑ φοβούνταν το ενδεχόμενο της διαδοχής του από τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου που έδειχνε τάσεις αυτονομίας, έντονο αντιαμερικανισμό και θα μπορούσε –έλεγαν– ακόμα και να συγκυβερνήσει με την ΕΔΑ! Ανάκτορα και Αμερικανοί δικαιολογημένα αγανακτούσαν. Όταν ο Γέρος της Δημοκρατίας πέθανε το 1968 η κηδεία του ήταν η αρχή της αντίστασης στην Ελλάδα.
Οι προβλέψεις που έδειχναν πως η Ένωση Κέντρου θα θριάμβευε στις εκλογές, όποτε κι αν γίνονταν, κάτι που… κανένας δεν ήθελε! Κυρίως το παλάτι . Και το πρόβλημα δεν ήταν ο 79χρονος Γ. Παπανδρέου αλλά ο γιος του, Ανδρέας.
Το δίλημμα του τότε βασιλιά: Ο Κωνσταντίνος διεμήνυσε ξεκάθαρα στον Τάλμποτ (Αμερικανό πρεσβευτή) ότι βρισκόταν σε δίλημμα «ανάμεσα στην παράδοση της χώρας στους Παπανδρέου και την επιβολή δικτατορίας πριν ή αμέσως μετά τις εκλογές», και τον ρωτούσε αν «θα μπορούσε να υπολογίζει στην βοήθεια των ΗΠΑ σε περίπτωση που αναγκαζόταν να προχωρήσει σε εκτροπή» — για την ακρίβεια, αν θα είχε «σαφή αμερικανική υποστήριξη για την επιβολή δικτατορίας».
‍

Οι αποστασίες που ήταν δύο:

‍
Η πρώτη, (σύμφωνα με ρεπορτάζ εγκρίτων δημοσιογράφων και ιστορικών, αλλά και από έγγραφα που έχουν αποχαρακτηριστεί) έγινε πριν από τα Ιουλιανά όταν η αμερικανική η πρεσβεία είχε προτείνει μυστική επιχείρηση χρηματοδότησης 30-40 των υποψηφίων της Ένωσης Κέντρου, οι οποίοι δεν ελέγχονταν από τον Ανδρέα, προκειμένου να τον αποδυναμώσουν μετεκλογικά. Η δεύτερη και, όχι τυχαία, ακολούθησαν τα Ιουλιανά του ’65, η αποστασία των βουλευτών και η πτώση της κυβέρνησης (και η ακυβερνησία).
Ο στρατός έβλεπε ότι είχε έρθει η ώρα του να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις — και… πολύ είχε αργήσει! Από τη μια ήταν ο αρχηγός ΓΕΣ Γρ. Σπαντιδάκης που με τους βασιλικούς στρατηγούς είχε έτοιμα τα σχέδια επέμβασης, από την άλλη μια ομάδα συνταγματαρχών-λοχαγών με έδρα την ΚΥΠ, ετοίμαζε τη δική της δικτατορία τουλάχιστον για μια δεκαετία.
Αιφνιδιαστικά, ο Κανελόπουλος διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει εκλογές για τις 28 Μαΐου. Η αντίστροφη μέτρηση για το πραξικόπημα αρχίζει….
Η 20ή Απριλίου ήταν η μοιραία μέρα. Στρατηγοί και συνταγματάρχες, συνεδρίασαν και πήραν τις οριστικές αποφάσεις τους, λες και κάποιο αόρατο χέρι τους καθοδηγούσε…
Τo πρωί, της 20ής Απριλίου οι στρατηγοί: Μετά τη συνεδρίαση του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου (9 π.μ.-12 μ.), παρέμειναν τέσσερις από τους δέκα αντιστράτηγους και ύστερα από πεντάωρη (παράνομη) σύσκεψη, αποφάσισαν ο Α/ΓΕΣ να ενημερώσει τον βασιλιά για την απόφαση «να κινηθεί ο στρατός» μόλις έδινε εκείνος την εντολή.
Πρώτη ημερομηνία η Μ. Τρίτη (25.4.. Ήταν οι Γρ. Σπαντιδάκης, Οδ. Αγγελής, Γ. Ζωιτάκης, Κ. Κόλλιας, Β. Μαράντος, Χ. Παπαδάτος).
Το απόγευμα, της 20ης Απριλίου όμως μια χούφτα από συνταγματάρχες Συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Μ. Μπαλόπουλου, στη Ν. Σμύρνη (Γ. και Κ. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Ιωαννίδης, Λαδάς, Ρουφογάλης, Ασλανίδης, Λέκκας, Σταματελόπουλος, Γκαντώντας, Καραμπέρης, Μέξης, Αναστασόπουλος), ειδοποιήθηκαν για την απόφαση των στρατηγών από τον Ζωιτάκη και αποφάσισαν να κινηθούν αμέσως. Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν να βγαίνουν τα τανκς.
Η πολυσυζητημένη δικτατορία ήταν γεγονός…

‍