ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ;

Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκαν κάποια περισπούδαστα συγγράματα ανθρώπων, που παρατάσσουν, μερικοί, μετά το όνομά τους σύμβολα σπουδών και τίτλους , με τα οποία προσπαθούν να αμαυρώσουν μερικές από τις μεγαλύτερες, λαμπρότερες και σημαντικότατες ιστορικές στιγμές της Κύπρου.
Μέσα από τα κείμενα αυτά αναδύεται έντονα μια οσμή που κάνει τον αναγνώστη να υποψιαστεί δύο τινά: Έλλειψη ιστορκής γνώσης, ή το χειρότερο, εξυπηρέτηση σκοτεινών και δηλητηριωδών σκοπιμοτήτων.
Μερικοί,με τα γραπτά τους, αφήνουν να νοηθεί ότι ο κυπριακός λαός δεν είχε πλήρη συναίσθηση της ιστορικής του ταυτότητας και καταγωγής και περεσύρετο, παρά τη θέληση του, σε πράξεις ανώφελες ή και επιζήμιες για την ιστορική του πορεία.
Τελευταία, μάλιστα, κάποιος περισπούδαστος δημοσιογράφος χαρακτήρισε τους αγώνες για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σαν προσπάθεια, λέει, ‘‘ προσάρτησης‘‘ του νησιού από την Ελλάδα !!!
Αμαθείς και ανιστόρητοι. Πιθανόν και όργανα ξένων.
Αν δεν ήταν η δύναμη της ταυτότητας των Κυπρίων, που τους εξασφάλιζε το πλεονέκτημα της ιδιαίτερης τους οντότητας, θα μπορούσαν να υπάρχουν και να επιζούν σ΄αυτό τον τόπο κάτω από τόσους κατακτητές, τρεις χιλιάδες χρόνια; Υπάρχουν γιατί διαιωνίζουν τις παραδόσεις και τους μύθους τους, τη γλώσσα και την πίστη τους, τους προσανατολισμούς τους.
Υπάρχουν γιατί δεν άφησαν ποτέ να σπάσει, να ξεστρατίσει η ιστορία τους που τη συνεχίζουν αδιάκοπα. Δηλαδή, σχεδία του βίου τους, μόνη και αποκλειστική, ήταν και είναι η εθνική επιμονή τους. Που δεν μπορεί να θεωρείται καταστροφική, όταν για τρεις - τρισήμισυ χιλιάδες σκληρά χρόνια υπήρξεν η κατ’ εξοχήν ζωή τους.
Ήταν, μας λένε, το δημοψήφισμα του 1950 για Ενωση, μια πράξη στην οποία έσυραν το λαό κάποιοι εξτεμιστές και η Εκκλησία και ότι εκβιαστικά και κάτω από αφόρητη πίεση σύρθηκε ο λαός να υπογράψει.
Ανιστόρητοι και δολεροί. Γιατί δεν ρωτάτε ένα που έζησε την εποχή να σας περιγράψει το γεγονός;
Εκείνη τη μέρα - και ήταν Κυριακή - οι άνθρωποι γελαστοί από τα χαράματα πρόβαλλαν στις πόρτες τους, ντυμένοι τα γιορτινά τους, και άρχιζαν να κατηφορίζουν ή να ανηφορίζουν κατά τι εκκλησιές τους που οι καμπάνες κτυπούσαν ασταμάτητα. Και έβλεπες γυναίκες, άντρες, γέρους που σέρνονταν,νέους που πάλλονταν από ζωή, ανήμπορους που ζητούσαν απεγνωσμένα από νεώτερους να τους μεταφέρουν, να πορεύονται με αγαλλίαση να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το αιώνιο αίτημά τους. Μπαίνανε ένας ένας στο Ναό, άναβαν το κεράκι τους στο μανουάλι, προσκυνούσαν τις ιερές εικόνες, έκαναν το σταυρό τους και απόθεταν την υπογραφή τους - συχνά με βουρκωμένα μάτια ή και με λυγμούς - στο χαρτί που απάνω - απάνω είχε την γραφή που λαμπύριζε καταγάλανη:
‘‘ Αξιούμεν την ένωσιν της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος‘‘
Αποτέλεσμα: 96% υπέρ 4% αποχή.
Το 55 λένε στα γραφτά τους ανίδεοι ‘‘ σοφοί‘‘ καθηγητάδες, ήταν μιά πράξη ολίγων εξτρεμιστών, που δεν αγκάλιασε ο λαός και που δεν πρόσθεσε τίποτα ή μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα, προσθέτοντας πως η φορά των γεγονότων θα οδηγούσε στην επίλυση του Κυπριακού.
Δεν μπορούν να δουν καθαρά τα πράγματα. Τον αγώνα εκείνο αγκάλιασε με πάθος η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού. Ο Ελληνισμός της Κύπρου πάλαισε τότε με πείσμα για τέσσερα χρόνια, έδωσε στην Ιστορία ήρωες, αντιμετωπίζοντας μια πανίσχυρη αποικιακή αυτοκρατορία. Τι άλλο σημαίνει το γεγονός, παρά πως δεν του απέμεινε άλλη αντοχή σκλαβιάς και πως το καταπληγιασμένο φιλότιμό του, από την άρνηση της εθνικής του ταυτότητας και των πεπρωμένων του, μα και από το αδιανόητο ‘‘ ουδέποτε ‘‘ των Άγγλων,ο πόθος για λευτεριά δεν μπορούσε να τιθασσευθεί;
Να αντιληφθούν, οι ‘‘ αξιότιμοι ‘‘ διαστρευλωτές της Ιστορίας πως σταθμοί σαν το 1931, το 50 και το 55 σημαδεύουν την πιο δυναμική παρουσία του κυπριακού Ελληνισμού μέσα στην Ιστορία. Πως συνιστούν την λαμπρότερη έκφραση τού είναι του και την πιο φλογερή κατάφαση της εθνικής του ταυτότητος.
Αμφισβήτηση, διαστρέβλωση των συμβάντων και αμαύρωσή τους από οποιονδήποτε, μόνο ειρωνικά μειδιάματα θα προκαλεί.