Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου του 1940;

γράφει ο Πλάτων Ρούτης proutis0107@rogers.com

Σε κανένα κράτος δεν γιορτάζουν την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου όπως εμείς στην Ελλάδα. Αλλά, γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την απελευθέρωση; Αρχικά δεν την γιορτάζαμε για καθαρά πολιτικούς λόγους. Γιατί για να γιορτάσεις την Απελευθέρωση θα πρέπει να πεις ποιος έλαβε μέρος σε αυτή. Άρα θα έπρεπε κάποιος να μιλήσει για το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ που ήταν απαγορευμένες λέξης σε αυτή τη χώρα μέχρι το 1981 που αναγνωρίστηκε από το επίσημο κράτος η Εθνική Αντίσταση. Οπότε όλα αυτά τα χρόνια από το 1944 που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι το 1981 ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις έναν κανονικό εορτασμό πέραν από το τυπικό που γινόταν πάντα. Ο λαός γνωρίζει ποιος απελευθέρωσε την Ελλάδα, αλλά την αληθινή ιστορία μας έκρυψαν οι κρατούντες όλα αυτά τα χρόνια.
Παρόλα αυτά πρέπει να γνωρίζουμε ότι: Η 28η Οκτωβρίου εορτάστηκε παράνομα για πρώτη φορά το 1941, με μια μεγάλη διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα κι από εκεί και πέρα και το 1942 και το 1943. Δηλαδή οι 3 πρώτες επέτειοι, εορτάστηκαν και καθιερώθηκαν υπό καθεστώς Κατοχής από τον ίδιο τον ελληνικό λαό που ήταν αυτός που ουσιαστικά είπε το ΟΧΙ, ως πράξη αντίστασης. Είναι μία επέτειος δηλαδή που γεννήθηκε από τα κάτω, από τον λαό, σε αντίθεση με την 25η Μαρτίου που θεσμοθετήθηκε με πρωτοβουλία της πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας.
Αρχικά να καταρρίψουμε ένα μύθο. Το περήφανο ΟΧΙ στον Ιταλικό φασισμό που χτύπησε την χώρα μας την 28η Οκτωβρίου 1940, έδωσε ο Ελληνικός λαός με την στάση του στην πρόταση του Ιταλού πρεσβευτή να τους αφήσουμε να μπούνε στην Ελλάδα και όχι από τον φιλο-γερμανό φασίστα δικτάτορα Μεταξά ο οποίος δεν είπε όχι αλλά ψέλλισε στον Ιταλό πρέσβη: «ώστε έχουμε πόλεμο». Το καθεστώς της δικτατορίας του Μεταξά από το 1936 μέχρι την εισβολή δεν ήταν παρά, μία αστυνομική-στρατιωτική δικτατορία. Βασίστηκε στα βασανιστήρια με ρετσινόλαδο, στην ένοπλη βία, στη δολοφονική τρομοκρατία στους αντιφρονούντες κυρίως λαϊκούς αγωνιστές. /.

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου ο ήχος που κυριαρχούσε στα σύνορα ήταν αυτός των βομβαρδισμών, ενώ στις πόλεις άρχισαν να ακούγονται οι ήχοι από τις σειρήνες. Ο πόλεμος άρχισε. Ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει συμβεί. Άλλοι κρεμούσαν Ελληνικές σημαίες φωνάζοντας «πόλεμος». Οι άντρες δεν το σκέφτηκαν στιγμή, ζητούσαν όπλα για να πολεμήσουν. Έτρεχαν με κάθε μέσο στα στρατολογικά γραφεία για να επιστρατευθούν για το μέτωπο. Αυτό αναφέρουν αυτοί που έζησαν τα γεγονότα εκείνες τις πρώτες στιγμές μετά την κήρυξη του πολέμου. Από εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα αντιστέκεται, πολεμάει και κυνηγάει τον φασίστα εχθρό.
Ο Ελληνικός στρατός, τα παιδιά του λαού βροντοφώναξαν το ΟΧΙ και έδωσαν μαθήματα στην επιδρομή των Ιταλο-γερμανών που (μίλαγαν για περίπατο…). Τα σχέδια του φασισμού ναυάγησαν. Η συμβολή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Καθυστέρησαν τον φασιστικό άξονα στην πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων του: Να γίνουν κύριοι της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα πετρέλαια, να χτυπήσουν τη Ρωσία στο υπογάστριό της…
Το ΟΧΙ στο φασισμό, των στρατευμένων παιδιών του Λαού καθυστέρησε την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, επιτάχυνε το γκρέμισμα του φασισμού. Το χρονικό διάστημα ήταν ικανό, για να μη φτάσει ο εχθρός στις πόρτες της Μόσχας. Να βρεθεί απροετοίμαστος σε μία χειμερινή εκστρατεία. Μαζί με την ηρωική αντίσταση του Σοβιετικού Λαού, βοηθούντος του «στρατηγού χειμώνα» να καταλήξει σε ήττα. Ένας νέος ιστορικός αγώνας, με νωπούς τους επιδέσμους των τραυμάτων, την πείνα/κατοχή, βρήκε έκφραση στο πατριωτικό κάλεσμα του ΕΑΜ. Μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές.
Η θαρραλέα, σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων φαντάρων στο Αλβανικό Μέτωπο φανερώνει τη δίψα / λαχτάρα ενός λαού, που θέλει να ζήσει λεύτερος / ανεξάρτητος. Στο ανεπανάληπτο Αλβανικό Έπος, που οι λαϊκές δυνάμεις έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν, βρέθηκαν τα παιδιά του λαού στις πρώτες γραμμές, δίχως εφόδια, χωρίς τον στοιχειώδη σύγχρονο οπλισμό. Χαλυβδωμένοι με ακατάβλητο θάρρος, πολέμησαν χωρίς μάλλινα, τρόφιμα, όπλα, όπως αναφέρει, ο Ιταλός δημοσιογράφος/ διανοούμενος Μάριο Τσέρβι στην «Ιστορία του πολέμου της Ελλάδας».
Γελοιοποίησαν τον Μουσολίνι, τους φασίστες. Το ανοιχτό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη από τις φυλακές της Κέρκυρας, προς το λαό της Ελλάδας, στις 31 Οκτώβρη 1940, φανερώνει την ιστορική αίγλη, το μεγαλείο του ΚΚΕ. Το γράμμα αυτό ήταν ένα σάλπισμα/ προσκλητήριο, για εθνικό εγερτήριο: «Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά, ξετσίπωτα. Με σκοπό να την υποδουλώσει/ εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι δύσκολη / σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει, πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους, τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα, έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό, επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούρια Ελλάδα, της δουλειάς, λευτεριάς. Λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του. Η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας, του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».
Η ιστορία είναι γνωστή, η Ελλάδα παρά τις πληγές του διχασμού, είπε το περήφανο όχι και πολέμησε γενναία τον Φασισμό. Οι Έλληνες στρατιώτες αψηφώντας τις κακουχίες και τους κινδύνους, έσπρωξαν τους Ιταλούς προς το βορρά και ο Χίτλερ αναγκάστηκε να στείλει γερμανικά στρατεύματα προκειμένου να καταλάβει τελικά την Ελλάδα και να ξεκινήσει η περίοδος της Κατοχής, από τον Απρίλιο του 1941 έως και τον Οκτώβριο του 1944.
Αυτοί που συνεργάστηκαν
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ήταν όλοι οι Έλληνες που είπαν το ηρωικό ΟΧΙ στον φασίστα εισβολέα. Οι προδότες και οι δωσίλογοι είπαν το δικό τους ατιμωτικό ΝΑΙ και συνεργάστηκαν με τον κατακτητή πολεμώντας τους ίδιους τους Έλληνες. Ο λαός της Ελλάδας είχε γνωρίσει το βρώμικο πρόσωπο του φασισμού για πρώτη στις 4 Αυγούστου του 1936, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς ανακοίνωσε την απόφασή του να αναστείλει επ' αόριστο την ισχύ των διατάξεων του Συντάγματος που κατοχύρωναν τις προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες και με τη συγκατάθεση του βασιλιά επέβαλε δικτατορία, οι Έλληνες είχαν πάρει μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο δωσιλογισμός είναι μία από τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας, που επιμελώς έμεινε κρυμμένη από τις αμαρτωλές και αντιπατριωτικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του κατεστημένου της. Για πολλές δεκαετίες ήταν το ταμπού της δημόσιας μνήμης του πολέμου. Δεν ήταν τυχαίο ότι εκείνοι που συνεργάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν, στελέχωσαν το μεταπολεμικό κράτος, έγιναν κομμάτι της κρατικής μηχανής και οι απόγονοί τους συνεχίζουν αυτή την παρακαταθήκη τους μέχρι και σήμερα.
Η δικτατορία του Μεταξά είχε αρκετά γνωρίσματα των φασιστικών καθεστώτων και οι νέοι του Μεταξά, η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) με τη χαρακτηριστική σκούρα μπλε στολή και την άσπρη γραβάτα, που χαιρετούσαν δι’ ανατάσεως της δεξιάς χειρός τον δικτάτορα, επιδόθηκαν στην προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος αλλά και με ιδιαίτερη σκληρότητα, στον αγώνα κατά των κομμουνιστών και κατά των εν γένει δημοκρατικών πολιτών. Από τα «τάγματα» των νεολαίων αυτών θα γεννιόταν λίγο αργότερα ένα τέρας – Λερναία Ύδρα, που όσα κεφάλια και αν του κόψεις, παραμένει ζωντανό μέχρι και σήμερα…
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο όρκος που έδιναν τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν ο εξής:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών». Αυτόν τον χαιρετισμό μέχρι σήμερα επαναλαμβάνουν τα κάθε λογής φασισταριά. Παλιότερα οι οπαδοί και η ηγεσία της χρυσής αυγής και πρόσφατα οι ηγέτες της μέχρι και ο πατέρας του υπουργού του Μητσοτάκη Θανάση Πλεύρη στην δίκη ενάντια στην εγκληματική Χρυσή Αυγή.
Αυτοί που άφησαν απογόνους
Αντιμέτωποι οι Έλληνες με τους Έλληνες και το παρελθόν με το παρόν, δεν κατάφεραν να κόψουν ποτέ το νήμα της ιστορίας που τους ενώνει στο πέρας του χρόνου. Είμαστε η σπορά των ηττημένων. Αυτοί είμαστε! Είμαστε οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!», δήλωνε ο αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, λίγο πριν η νεοναζιστική οργάνωση περάσει για πρώτη φορά την πύλη του ελληνικού κοινοβουλίου στις εκλογές του 2012.
Κάπως έτσι από την 4η Αυγούστου του Μεταξά φτάσαμε στην μεταπολιτευτική «4η Αυγούστου» του Μιχαλολιάκου και ύστερα τη Χρυσή Αυγή, με ενδιάμεσους σταθμούς τους μετεμφυλιακούς «χίτες» του Γρίβα και τα ΤΕΑ, μια χούντα των συνταγματαρχών και το μεταδικτατορικό παρακράτος… εν κράτει.
Οι δίκες των δωσίλογων στην Ελλάδα ξεκίνησαν αμέσως μετά την Απελευθέρωση και δεν ήταν τόσο λίγες όσο νομίζουμε. Ήταν αρκετές εκατοντάδες, αλλά το 85% των υποθέσεων μπήκε στο αρχείο. Στα αλήθεια μόνο τα «μικρά ψάρια» βρέθηκαν αντιμέτωποι με την μετα-κατοχική δικαιοσύνη. Ο ρόλος δικαιοσύνης ήταν ένας ρόλος που υπηρέτησε τους σκοπούς της αστικής τάξης στην Ελλάδα, να μην προχωρήσουν σε κάποιου τύπου μεταπολεμικό συμβιβασμό με τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, αλλά να προχωρήσουν στην πλήρη και συντριπτική καταστολή του ΕΑΜικού κινήματος και μετά τον πόλεμο. Οι δολοφονίες, φυλακίσεις και εξορίες ήταν η μεταχείριση της αστικής τάξης απέναντι στους αγωνιστές που ηρωικά πολέμησαν τον φασισμό το 1940.
Έρευνα το 2018 έδειξε ότι οι Γερμανοί πολίτες του σήμερα νιώθουν ευθύνη απέναντι στους λαούς που υπέφεραν από τα εγκλήματα των ναζί. Στην Ελλάδα όπου χιλιάδες άνθρωποι εκτελέστηκαν, ακόμα περισσότεροι βασανίστηκαν και ολόκληρα χωριά κάηκαν, θα περίμενε κανείς οι γόνοι των δωσίλογων να νιώθουν ντροπή για τα πεπραγμένα των γονιών τους. Ίσως κάποιοι το κάνουν. Όμως η ίδια η ύπαρξη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής αλλά και μεμονωμένα παραδείγματα που έχει αναδείξει η δημοσιογραφική έρευνα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ακόμα πυρήνες επίδοξων συνεχιστών του δωσιλογισμού στην Ελλάδα.