«Κύριε Ελέησον μου τον Υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Ματθαίον, κεφ. 17:14-23)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Την πιο μεγάλη και βαρειά ευθύνη σ’αυτόν τον κόσμο, δεν την έχουν ούτε οι αρχηγοί κρατών, ούτε οι πρωθυπουργοί, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δάσκαλοι, ούτε τα σχολεία, ούτε της εκκλησίας οι ποιμένες. Την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών την έχουν πάντοτε οι γονείς. Το μέλλον του έθνους και της κοινωνίας πλάθεται μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας. Το σπίτι είναι το μοσχομύριστο φυτώριο των πιο ωραίων λουλουδιών. Εκεί μέσα θεμελιώνεται ο αληθινός πολιτισμός, με αρχιτέκτονες και οικοδόμους τους γονείς. Ένας μεγάλος παιδαγωγός λέγει ότι, «το θεμέλιο του πολιτισμού ενός λαού είναι η οικογενεικακή ανατροφή». Οι μητέρες είναι οι κολώνες που βαστάζουν έμψυχους ναούς.

Καλύτερα είναι, να πούμε, να μη γεννιέται ένα παιδί παρά να μη παιδαγωγείται. Όταν οι γονείς παραμελούν την αγωγή και ανατροφή των παιδιών τους, γκρεμίζουν αντί να χτίζουν. Είναι δυστυχώς πολύ θλιβερό να βλέπει κάποιος τέτοιους γονείς, που ενώ για τη σωματική ασφάλεια και υγεία των παιδιών τους φροντίζουν τόσο πολύ, για την ηθική τους προκοπή ελάχιστα ή καθόλου δεν ενδιαφέρονται. Δεν τους βλέπετε ούτε στο Κατηχητικό σχολείο ενδιαφέρονται να πάνε. Αγωνίζονται μόνον πώς θα ντύσουν καλύτερα το παιδί τους. Πώς θα το θρέψουν Πώς θα το σπουδάσουν. Τι περιουσία θα του δώσουν. Τι προίκα θ’αφήσουν στην κόρη. Τι κοινωνική θέση θα πάρουν. Νομίζουν πως το παιδί τους είναι μόνο σώμα κι έχει υλικές μόνο ανάγκες. Λησμονούν πως έχει και αθάνατη ψυχή. Ξεχνούν πως ο Θεός δεν τους ανέθεσε μόνο σάρκες, αλλά προπάντων ψυχές.

Παραμέληση της ανατροφής των παιδιών, «την οικουμένην ανατρέπει πάσαν», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Και «της των παίδων αμελούντες σωτηρίας, την εσχάτην τίσομεν δίκην», προσθέτει ο ίδιος. Δίχως ανατροφή, δίχως Χριστό, τίποτε δεν μπορεί να μείνει όρθιο. Τι λόγο θα δώσουν κάποτε στο Θεό; «Κρείσσων αποθανείν άτεκνον ή έχει τέκνα ασεβή» (Σοφ. Σειρ. ΙΣΤ΄3). Προτιμότερο, δηλαδή, να πεθάνει κάποιος χωρίς παιδιά παρά νά ‘χει παιδιά άσωτα και ασεβή. Παραστρατημένα παιδιά είναι η πιο μεγάλη ντροπή για τους γονείς. Θα κλάψουν στα ερείπια που προκάλεσαν οι ίδιοι. «Παις πλανώμενος αισχύνει γονείς αυτού» (Παροιμ. Κθ΄15).

Ποιος γονιός θά ‘θελε τέτοια ντροπή στο σπίτι του και τέτοια προσβολή στ’όνομά του; Ποιός θα ‘θελε στο χώμα του σπιτιού του να φυτρώσουν αγκάθια και τριβόλια; Τεράστια είναι η ευθύνη των γονέων. Είναι υπόλογοι απέναντι Θεού και ανθρώπων. Ας μη ξεχνούν πως είναι οι δημιουργοί ενός νέου κόσμου κι οι μεγάλοι παιδαγωγοί της ανθρωπότητος.

Της ανατροφής η βάση και το θεμέλιο είναι ο Χριστός και το Ευαγγέλιο. Η χριστιανική διδασκαλία. Αγωγή χωρίς Χριστό, είναι κτίσιμο στην άμμο. Είναι φύτεμα δίχως νερό. Είναι ταξίδι χωρίς πυξίδα. Είναι πλοίο χωρίς πηδάλιο. Ισχύει κι εδώ του αποστόλου Παύλου ο λόγος: «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά το κείμενον, ος έστιν Ιησούς Χριστός». Η χριστιανική πίστη είναι η καλύτερη τροφοδότρα της ανατροφής. Χωρίς τον Ιησού και χίλιοι παιδαγωγοί είναι ανίκανοι να βοηθήσουν το παιδί. «Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες». (Ψαλμ. 126,1), Καλή κι η Παιδαγωγική επιστήμη κι η ψυχολογία κι η νεότερη Διδακτική... Αλλά πάνω από τους ανθρώπινους κανόνες και τις θεωρίες στέκεται ο πανίσχυρος λόγος του Θεού. «Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος την οδόν αυτού;». Ερωτά ο Ψαλμωδός. «Εν τω φυλάξασθαι τους λόγους σου», απαντά ο ίδιος. Το θέλημα του Θεού είναι το κλειδί της παιδαγωγικής επιτυχίας. Είναι ο αφωτόλαυστος δρόμος του θριάμβου.

Τα νειάτα με τον Ιησούν μεγαλουργούν. Να τα συνδέσουμε μ’Εκείνον για να βρουν νόημα στη ζωή τους. Γλυκειά θ’ακούγεται πάντα η θεία φωνή Του: «άφετε τα παιδία έρχεσθε πρός με (Λουκ. 18:16). Τα δέχτηκε τότε στην αγκαλιά Του, τα ευλόγησε και τ’απαλοχάιδεψε. Μοναδική στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητος. Η αφετηρία μιας ολότελα νέας Παιδαγωγικής.

Αργότερα, ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος, έθεσε τη σφραγίδα της χριστιανικής ανατροφής με την αιώνια διακήρυξη και συμβουλή του, «οι πατέρες μη παροργίζεται τα τέκνα υμών, αλλ’εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. ΣΤ΄4. Ανατροφή που στηρίζεται στο θέλημα του Θεού. Πόση όμως παρεξήγηση στο θέμα αυτό! Πόσοι γονείς -μπολιασμένοι με ιδέες αρνητικές και φιλελεύθερες- θεωρούν ταπεινωτική κι ανάρμοστη για τα παιδιά τους μια τέτοια θρησκευτική αγωγή. Αλλά η αρνητική τους αυτή στάση θα οδηγήσει σε καραβοσυντρίμματα και ναυάγια.

Η χριστιανική ζωή των γονιών είναι η ασφαλέστερη αγωγή. Τα λόγια κι οι συμβουλές πρέπει να συνοδεύονται με ακηλίδωτο παράδειγμα. Διότι, πώς το παιδί θ’ακούσει τη συμβουλή, όταν βλέπει τον πατέρα ή την μητέρα να κάνουν τα αντίθετα; Πώς θα μάθει την αλήθεια, όταν διαπιστώνει ότι αυτοί ψεύδονται; Πώς θα γίνει ηθικό, όταν ο πατέρας είναι άσωτος και ξενύχτης και χαρτοπαίχτης; «Τα παιδιά χρειάζονται παραδείγματα καλά και όχι κριτικές», είπε κάποιος. Αντιγράφουν τόσο γρήγορα και με τόση ακρίβεια αυτά που βλέπουν και ακούνε.

Αγαπητοί μου, οι γονείς κρατούν στα χέρια τους το μέλλον της κοινωνίας. Με την πνοή της αγάπης τους γίνονται ασύγκριτοι ψυχοπλάστες. «Ο πρώτος βωμός του παιδιού είναι τα γόνατα της μητέρας». Υπέροχο κι άγιο το έργο τους, αλλά και τεράστιες οι ευθύνες. Μοναδική η τιμή, αλλά και θεία η αποστολή. Δύσκολο το κατόρθωμα, αλλ’ανείπωτη η χαρά. Πολλά τα χτυποκάρδια, αλλά βαθειά η ικανοποίηση. Ιδρώτας και κούραση, αλλά γλυκόγευστοι οι καρποί.

Όλα ξεκινούνα από το σπίτι!