Η αλλοτρίωση των νέων

γράφει η Ελένη Χονδρομπίλα

Ετοίμαζαν πολλοί το σπίτι με κόπους και μόχθους, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες ή μισθοσυντήρητοι και ο ερχομός ενός κοριτσιού πολλές φορές γινόταν αγχόνη για τους γονείς γιατί προέκυπτε το ζήτημα της προίκας, αν και στο τέλος από αυτό το κορίτσι περίμεναν όπως έλεγαν ένα ποτήρι νερό.

  Έβγαιναν οι γονείς απ’ το σπίτι όπως συνηθιζόταν το παραχωρούσαν στην κόρη για να δημιουργήσει την δική της οικογένεια, αλλά πρόβλεπαν πολλές φορές που θα στεγαστούν οι γονείς γι’ αυτό και έφτιαχναν συνήθως, μέσα στην ίδια αυλή ή κάπου που να ήταν κοντά στο σπίτι για να μπορούν να τους φροντίζουν, ένα δωμάτιο πολλοί το έλεγαν το «γεροντικό» ή ακόμα όταν οι δυνάμεις τους εγκατέλειπαν μέσα στο ίδιο το σπίτι έφτιαχναν μια γωνιά για τους γονείς τους.

  Δύσκολα χρόνια, μιας και οι γονείς επωμίζονταν τη φροντίδα της οικογένειας, του σπιτιού, πολλοί δούλευαν σε αγροτικές εργασίες και στο τέλος αναλάμβαναν και την φροντίδα των γονιών. Πολλές φορές τα αδέρφια μοιράζονταν και την ευθύνη των γονιών.

  Με το πέρασμα του χρόνου και με τις απαιτήσεις της σημερινής ζωής, η γυναίκα βγήκε για τα καλά στον χώρο της εργασίας και παρόλο που η ζωή μας έγινε πιο άνετη και μας παρέχονται όλες οι ανέσεις, οι απαιτήσεις αυξήθηκαν. Τι γίνεται με τα ηλικιωμένα άτομα της οικογένειας μας; Το βιοτικό επίπεδο σαφώς είναι καλύτερο, αλλά μήπως η υλιστική ζωή μας έφερε πιο κοντά στην αποξένωση και στον ατομικισμό; Μήπως σήμερα είμαστε η τελευταία γενιά παιδιών που εξακολουθεί ακόμα τουλάχιστον στον τόπο μας να φροντίζει τους ηλικιωμένους; Να στέκεται στο πλευρό τους, να ανησυχεί να τους φροντίζει και να θεωρεί ως έσχατη λύση έναν οίκο ευγηρίας;

  Οι ηλικιωμένοι, ξέρετε, δεν έχουν και τόσο μεγάλη ανάγκη από τροφή, γιατί η δική τους τροφή είναι η αγάπη, η συμπόνια, η υπομονή να τους ακούς, η συντροφιά, το χάδι. Η ζωή τους είναι το παρελθόν, το μυαλό τους εστιάζεται σε αυτά που έζησαν και αρέσκονται να τα συζητούν γιατί το μέλλον είναι μικρό.

  Στην ανάγκη ή, αν αυτά τα άτομα δεν είχαν κανέναν να τους φροντίσει, ερχόταν η λύση που ήταν οι οίκοι ευγηρίας και πολλές φορές υπήρχε και η κοινωνική κατακραυγή.

  Στα περασμένα χρόνια, και χωρίς επιστροφή πια, που ακόμα ανθούσαν οι γειτονιές και τα παράθυρα φεγγοβολούσαν, κάποιο χέρι χτυπούσε την πόρτα και έσκυβε από πάνω τους ρωτώντας « μήπως θέλεις κάτι;» και ο φόβος της μοναξιάς γινόταν πιο απαλός. Η μικρή κοινωνία του χωριού προσέφερε ένα είδος ασφάλειας, γιατί ο άνθρωπος ο ηλικιωμένος όταν έκανε μέρες να φανεί, ανησυχούσε ο περίγυρος.

  Σήμερα η εποχή μας μάς παρέχει τα πάντα, ένα καλό βιωτικό επίπεδο, η τεχνολογία έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, τόσο που μας έχει απορροφήσει και μας έχει απομακρύνει από την ανθρώπινη επικοινωνία απ’ την ταύτιση του «Εμείς», έχουμε υπερεκτίμηση του «Εγώ». Είναι κανόνας πλέον η αδιαφορία. Όχι μόνο προς τα ηλικιωμένα άτομα αλλά γενικά προς τον συνάνθρωπό μας.

  Στα παιδιά μας σήμερα παρέχουμε τα πάντα, σπουδές, τέχνες, ψυχαγωγία και πολλές φορές το δίχως όρια δόσιμο κάνει να ζητούν την εύκολη λύση και τον ατομικισμό. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι η προέκταση του εαυτού μας. Τέτοια κοινωνία τους φτιάξαμε και τους παραδώσαμε. Η σημερινή γενιά των παιδιών είναι ευφυέστατη, απελευθερωμένη από προκαταλήψεις, τα παιδιά πιστεύουν στον εαυτό τους αλλά το όλο σύστημα, ο αγώνας της επιβίωσης, οι απαιτήσεις της ζωής, τα έχουν απομακρύνει από πολλές αξίες. Ο χρόνος τους είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε καριέρα, computer, κινητό. Το εικοσιτετράωρο μετρά αντίστροφα. Κάντε μια επίσκεψη σε οίκους ευγηρίας, όχι μόνο τις γιορτές. Ψάξτε μέσα στο χάος των μεγαλουπόλεων να διαπιστώσετε τί μοναξιά υπάρχει, πόση εγκατάλειψη, πόσοι άνθρωποι που είναι στην δύση της ζωής τους δεν περιμένουν να χτυπήσει η πόρτα τους και ένα χέρι να απλωθεί πάνω τους ρωτώντας τους «τί κάνεις;» και να τους χαρίσει ένα χαμόγελο. Τα ωραιότερα πράγματα στην ζωή είναι δωρεάν και είναι ανεκτίμητα. 

Να θυμηθώ τα λόγια του Καζαντζάκη: Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε.