«...θανάτω θάνατον πατήσας...»

Νεκρούς ανέστησε o Χριστός. Τo γιό της χήρας της Ναΐν. Τη θυγατέρα του Ιαείρου. Και άλλους. Για τη δική Του ανάσταση µίλησε. Μα δεν Τον πίστευε ο κόσµος. Τον θεωρούσαν πλάνο. Δεν Τον πίστευαν ούτε οι µαθητές. Κι οι µυροφόρες τα ίδια. Τον αγαπούσαν. Τον λάτρευαν. Μα δεν πίστευαν στην Ανάστασή Του. Ο θάνατός Του στο σταυρό γκρέµισε κάθε πίστη. Έκαµε να χαθεί κάθε ελπίδα. Έσβησε κάθε φως. Το µαύρο πέπλο του θανάτου σκέπασε τα πάντα. «Η ζωή εν τάφω κατετέθη».
Οι µαθητές είναι συναγµένοι στο υπερώο για «τον φόβο των Ιουδαίων». Οι µυροφόρες νύχτα-νύχτα πηγαίνουν στον τάφο µε αρώµατα. Αναµένουν να βρουν νεκρό το Διδάσκαλο. Να αλείψουν µε µύρα το άψυχο σώµα. Σκέφτονται. «Τίς αποκυλήσει ηµίν τον λίθον εκ της θύρας του µνηµείου»; Καµιά σκέψη για ζωή. Για νίκη του θανάτου. Για Ανάσταση.
Φθάνουν στον τάφο. Αλλά «αποκεκύλισται ο λίθος». Τί συνέβη; Στο λίθο κάθεται λευκοντυµένος άγγελος. Γλυκά µιλάει στις µυροφόρες. Τις λέγει: «Μη φοβείσθε. Ζητάτε τον Ιησούν; Τον Ναζαρινόν; Ουκ έστιν ώδε. Ηγέρθη. Ιδήτε. Αδειανός είναι ο τάφος. Πηγαίνετε σεις απόστολοι στους Αποστόλους και πείτε τους: Ανέστη ο Κύριος». Πώς; «Θανάτω θάνατον πατήσας».
Δεν ήταν θάνατος αυτός. Ήταν θυσία. Ήταν «θανάτου νέκρωσις. Άδου καθαίρεσις. Άλλη βιοτή». Άλλη ζωή. Αυτός ο θάνατος χάρισε ζωή σ’αυτούς που ήταν στα µνήµατα. Άνοιξε τις πόρτες του παραδείσου. Ο Χριστός «πρωτότοκος των νεκρών εγένετο».
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το φως το αληθινόν και άδυτον. Η ζωή, η πραγµατική και αιωνία. Η µεγάλη, η µόνη αληθινή ελπίδα του κόσµου. Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού η ζωή θα ήταν σκοτεινή και ταραγµένη. Πορεία απελπισίας. Φθοροποιά, µελαγχολική πεποίθηση, ότι ο θάνατος θα τα καταστρέψει όλα.
Αλλά όχι. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Ζωή στην ανάσταση του Χριστού. Είναι πορεία ελπίδας και αισιοδοξίας. Αυτή η ελπίδα η δηµιουργική, η ενισχυτική, ζωηφόρα, «ην ως άγκυραν έχοµεν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν» µας στηρίζει και µας εµπνέει και µας καθοδηγεί προς την αιωνιότητα µε θάρρος. Με το θάνατό µας αφήνοµε την επίγεια ζωή. Αλλά, διότι ο Χριστός µε το θάνατο νίκησε το θάνατο, µπαίνοµε στην άλλη ζωή, τη φωτεινή, την αναστηµένη, την µακαρία, την αιωνία.
Μπόρες και κύµατα και τρικυµίες χτυπούν τη βάρκα της ζωής µας. Είναι γεγονός. Αλλά µε τον Αναστηµένο Χριστό θα καταλήξοµε στον ξάστερο και γαλήνιο ουρανό της µακαριότητας. Ο ίδιος µας το είπε: «Εν τω κόσµω θλίψιν έξετε. Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσµον». Δε µας το είπε µόνο. Ο ίδιος είχε θλίψεις πολλές στον κόσµο. Έπαθε περισσότερα από κάθε άλλον. Μέχρι που πέθανε καρφωµένος στο σταυρό. Αλλά νίκησε. Αναστήθηκε.
Ο Χριστός µας θέλει µαζί Του. Νικητές. Αναστηµένους. Θριαµβευτές. Ξεκαινουργιωµένους. «Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις». Όποιος ζει κατά Χριστό είναι καινούργια κτίση. Καινούργια δηµιουργία. Μας παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος: «Εκκαθάρατε την παλαιάν ζύµην, ίνα ήτε νέον φύραµα». Να ξεκαθαρίσουµε το παλιό προζύµι της κακίας του αµαρτωλού ανθρώπου. Τα φαύλα, τα πάθη, οι αδυναµίες, κάθε τι το σάπιο, το γηρασµένο, να φύγει. Να γίνουµε καινούργιοι άνθρωποι. Εξωραϊσµένοι, αναδίδοντας το άρωµα της καθαρότητας, της αγιότητας, της αναµόρφωσης.
Οι χριστιανοί και µάλιστα οι συνειδητοί χριστιανοί της σήµερον, είµαστε στην µειονότητα. Πώς θα γίνει το µήνυµα αυτό της νίκης του θανάτου, που δεν έρχεται απ’τον ήλιο ή το φεγγάρι - τη νεκρή ύλη-, αλλ’ εκπέµπεται απ’ το ζωηφόρο αδειανό τάφο του Κυρίου, ν’ακουσθεί σε κάθε µήκος και σε κάθε πλάτος της γης;
Κάνω µια τολµηρή σκέψη. Μειονότητα και µάλιστα ελάχιστη µειονότητα είναι οι τροµοκράτες. Το µήνυµά τους όµως κατακλύζει τα πάντα, εφηµερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Σκεπάζει τη γη. Γιατί η κακία ν’ακούγεται τόσο πολύ, κι η αρετή να φιµώνεται; Γιατί στην Ουκρανία να χύνεται τόσο αίμα; Γιατί να χύνεται τόσο αδελφικό αίμα; Γιατί να υπάρχουν οι αδελφοκτόνοι; Ποιος θα σταματήσει αυτό το κακό; Πώς χριστιανοί ορθόδοξοι δεν σκέφτονται αυτό που κάνουν; Μπορεί να είναι αληθινοί ορθόδοξοι χριστιανοί, να πιστεύουν στο Σταυρό και στην Ανάσταση και να χύνουν αδελφικό αίμα; Τα σκέφτονται τα αθώα παιδιά που σκοτώνουν; Στον Γολγοθά και στον σταυρό νικήθηκε η κακία. Πώς τώρα αποθρασύνεται; Ο σατανάς κάνει το έργο του. Εµείς οι χριστιανοί τί κάνουµε; Αναλογιζόµαστε την ευθύνη µας;
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…». Εµπρός κι’εµείς οι χριστιανοί ν’αναστηθούµε µαζί Του. Να συντρίψοµε τις αλυσίδες της αµαρτίας. Να είναι η παρουσία του αναστηµένου Χριστού ζωντανή στις καρδιές µας. Να είναι η παρουσία η δική µας αισθητή στην κοινωνία. Να νικηθεί η κακία. Να σταµατήσει το µαύρο πέπλο της να σκεπάζει την ανθρωπότητα. Το µήνυµα της Ανάστασης και της νίκης του θανάτου να δονεί τις καρδιές µας και να ηχεί και να βιώνεται σ’όλο τον κόσµο.

Με πατρική αγάπη και θερμές ευχές εν Χριστώ Άναστάντι

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ο ΚΑΝΑΔΑ ΣΩΤΗΡΙΟΣ