ΓΟΝΕΙΣ – ΠΑΙΔΙΑ - ΧΡΙΣΤΟΣ

«ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΗΝΕΓΚΑ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΣΕ»
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Μάρκ. 9:17-31)

‍

Ένας δυστυχισμένος πατέρας, αγαπητέ αναγνώστη, οδηγεί το ταλαίπωρο παιδί του, που ήταν δαιμονισμένο, στο Χριστό. Το έφερε για να το θεραπεύσει. Πότε όμως και σε ποιά κατάσταση ήταν το παιδί όταν το έφερε στο Χριστό;
Το παιδί, αγαπητέ αναγνώστη, υπέφερε από χρόνια. Από μικρό παιδί, «παιδιόθεν». Και τώρα είναι ένα παλληκαράκι. Το έφερε αργά, καθυστερημένα στο Χριστό. Με αποτέλεσμα το παιδί να είναι σε βαρειά και τραγική κατάσταση. Όταν είμαστε γονείς και παιδιά μακρυά από τον Χριστό, κι ακόμη τον βλασφημούμε με έργα και λόγια, τότε έρχεται κοντά ο διάβολος και μας δένει χειροπόδαρα με τα σχοινιά της αμαρτίας. Πνεύμα πονηρό, πνεύμα «άλαλον και κωφόν» είχε δέσει το παιδί. Με φοβερές και συγκλονιστικές συνέπειες. Οπουδήποτε τον «έπιανε», τον συνετάραζε, τον έριχνε κάτω, τον έκανε ν’ αφρίζει, να τρίζει τα δόντια του να μένει αναίσθητος. Και πολλές φορές τον έρριξε στη φωτιά και στα νερά για να τον εξοντώσει. Του είχε αφαιρέσει την ελευθερία, τη θέληση την προσωπικότητα. Είχε καταντήσει όργανο και παίγνιο του διαβόλου.
Αλλά σε ποια ψυχική κατάσταση βρισκόταν και ο πατέρας του παιδιού; Από πονηρό δαιμόνιο έπασχε το παιδί, από την ολιγοπιστία βασανιζόταν ο πατέρας. Ο Χριστός ονόμασε τη γενεά του πατέρα «άπιστο». Ν’ αποτελούσε εξαίρεση ο δυστυχής εκείνος πατέρας; Δεν φαίνεται. Δυστυχώς και σήμερα υπάρχουν άπιστοι πατεράδες, οι οποίοι όχι μόνον δεν προσέρχονται στο Άγιο Δισκοπότηρο να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων, αλλά ούτε μετανοούν για την απιστία των, ούτε εξομολογούνται για τις αμαρτίες των, ούτε εκκλησιάζονται, ούτε τον σταυρό τους κάνουν. Την ευθύνη τους την επιρρίπτουν στην μητέρα, η οποία στην εποχή μας, ως επί το πλείστον, εργάζεται να βοηθήσει τα οικονομικά του σπιτιού. Πολλές φορές τα παιδιά μένουν μόνα τους στο σπίτι χωρίς την εποπτεία, την καλή συμβουλή, το ενδιαφέρον και την αγάπη των γονέων των. Η τηλεόραση είναι η μόνη «baby sitter» τους που τους σερβίρει το κατρακύλισμα της εποχής χωρίς ηθικά διδάγματα, χωρίς Χριστό. Μόνον όταν τους πλήξει κάποια συμφορά θυμούνται ότι υπάρχει και Θεός και στρέφουν τα μάτια τους προς τον Χριστό και τον παρακαλούν να τους σπλαγχνισθεί και βοηθήσει.
Στη σημερινή περικοπή φανερώνεται η ολιγοπιστία του πατέρα, ο οποίος παρακαλεί τον Χριστό και του λέει: «Εάν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας». Για να πάρει την απάντηση από τον Χριστό: «Ει δύνασαι πιστεύσει, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Το θέμα δεν είναι αν εγώ μπορώ. Το πρόβλημα είναι εάν εσύ μπορείς να πιστεύεις. Πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού; Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού; Πιστεύεις ότι ως Θεός Παντοδύναμος μπορεί να σε θεραπεύσει εάν θέλει;
(Ο Χριστός στη Ναζαρέτ δεν ήθελε να κάνει θαύματα για την ολιγοπιστία των ανθρώπων).
Κατάλαβε την αδυναμία του, ο πατέρας και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσε τον Κύριο να τον ελευθερώσει από την ολιγοπιστία και να του χαρίσει ζωντανή και θερμή πίστη. Και ο Χριστός ο παντοδύναμος Υιός και λόγος του Θεού, αφού πρώτα εθεράπευσε την ολιγοπιστία του πατέρα, θεραπεύει μετά και ελευθερώνει το παιδί, από το φοβερό δαιμόνιο. «Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα απ’ αυτόν, και ποτέ πλέον να μη ξανά εισέλθεις εις αυτόν».
Γεννάται όμως κάποιο ερώτημα, και τίθεται κάποιο πρόβλημα. Πόσοι από τους σημερινούς γονείς μπορούν να πουν: «Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε»; Πόσοι οδήγησαν τα παιδιά τους στον Χριστό; Πόσοι μάλιστα και από βρεφικής ηλικίας, «παιδιόθεν» τους έδειξαν λόγω και έργω τον δρόμο προς τον Χριστό; Πόσοι οδήγησαν τα παιδιά τους στον Χριστό και στην Εκκλησία, στα Κατηχητικά σχολεία, σε χριστιανικές συγκεντρώσεις; Στο σπίτι τα επέβλεπαν; Τα επιτηρούσαν:
Μήπως για πολλούς γονείς συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως πολλοί είχαν και έχουν επηρεασθεί από αρνητικά κηρύγματα και ψευδοπροοδευτικές ιδέες, που και στις ημέρες μας δυστυχώς ακούγονται και μάλιστα από τα μέσα ενημερώσεως; Μήπως το θεωρούν αναχρονιστικό ή και επιζήμιο να οδηγήσουν τα παιδιά τους στον Χριστό; Μήπως άλλοι έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον, όταν όμως ήταν αργά, όταν τα παιδιά είχαν πια επηρεασθεί από άλλους «δασκάλους» και ιδεολογίες και είχαν διαμορφώσει ήδη χαρακτήρα;
Ένας σοβαρός λόγος, που αρκετά παιδιά και νέοι βρίσκονται στο σημερινό κατάντημα, είναι και οι γονείς τους. Είναι η ολιγοπιστία τους, η αναιμική θρησκευτική τους ζωή, η ρηχή πνευματικότης που τους χαρακτηρίζει.
Όταν οι γονείς δεν έχουν γνωρίσει το βάθος της χριστιανικής ζωής και αλήθειας. Οταν διακατέχονται από το υλιστικό πνεύμα. Όταν τους απασχολούν μόνον τα βιοποριστικά και οικονομικά ζητήματα και παραθεωρούν τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες των παδιών τους. Όταν δεν υπάρχει συνέπεια λόγων και έργων. Όταν κάνουν αβαρίες στον ηθικό νόμο, πώς μπορούν τότε να οδηγήσουν τα παιδιά τους στον Χριστό;
Η μετάνοια των γονέων και η ακλόνητη πίστη τους στη δύναμη του Σωτήρος Χριστού θα θεράπευε και τους ίδιους, αλλά και θα βοηθούσε σε μια τακτοποίηση των σχέσεων με τα παιδιά τους και σε μια πιο σωστή αγωγή και καθοδήγηση. Θα βοηθούσε σε μια αληθινή και συνεπή πορεία των παιδιών προς τον Χριστό, προς Εκείνον που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. 14:6), που καλεί και σήμερα τα παιδιά και τους νέους κοντά Του.

‍

‍