Η Φωνή μιας Μάνας Δεν Τελειώσαμε με τον Φασισμό

γράφει ο Πλάτων Ρούτης
proutis0107@rogers.com
Είχε προκαλέσει μεγάλο σοκ και αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία η στυγερή δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από τον 45χρονο χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά πριν από δέκα χρόνια. Η δολοφονία με μαχαίρι – σε ενέδρα που έστησαν μέλη της Χρυσής Αυγής έξω από καφενείο, στο Κερατσίνι ήταν το αποκορύφωμά της φασιστικής βίας από στελέχη της οργάνωσης όλες τις προηγούμενες ημέρες.
Σε αρκετές πόλεις της χώρας πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να υπάρξουν επεισόδια και καταστροφές, ενώ βίαιη επίθεση δέχθηκε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος όταν επιχείρησε να παραστεί στη συγκέντρωση που οργανώθηκε στον τόπο του εγκλήματος».

Ήταν καλοκαίρι του 2015 στο Κερατσίνι του Πειραιά όταν σε μία εκδήλωση ενάντια στην φασιστική οργάνωση της ΧΑ βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα με την μάνα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα. Ήταν μία μάνα όπως όλες οι μάνες στις εργατογειτονιές του Πειραιά, σε εργατογειτονιές όλης της Ελλάδας.  Δεν ήταν δύσκολο μέσα στις ομάδες των παιδιών που ήταν γύρω μας να την πλησιάσουμε και να έχουμε μία όμορφη και ανθρώπινη κουβέντα με την μάνα ενός παιδιού εκείνης της γειτονιάς. Δεν την πλησιάσαμε σαν δημοσιογράφοι να της πάρουμε συνέντευξη αλλά σαν δύο άνθρωποι που συμπαραστέκονταν στον πόνο της μάνας αλλά και να δηλώσουμε με την παρουσία μας τα συναισθήματά μας ενάντια στην φασιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής».

Την ρωτήσαμε: Τι σας θυμίζει ο μήνας αυτός που έφυγε ο Παύλος;
«Πάνε 7 χρόνια από εκείνη τη μαύρη μέρα που έχασα το παιδί μου, τότε που ένα βρώμικο χέρι σήκωσε το μαχαίρι στον Παύλο μου. Επτά χρόνια κλάμα και πόνου αλλά και οργή μαζί με τα πολλά «γιατί» που δεν θα πάρουμε απάντηση ποτέ. Είναι μία περίοδο που δεν είχαμε δικαίωμα στην κούραση και ούτε και στην ξεκούραση. Μια περίοδο που αφορά όλη την κοινωνία αλλά ο Παύλος δεν είναι εκεί να γυρίσει το βράδυ που επέστρεφε από την δουλειά του ξανά το κλειδί στην πόρτα. Όλο αυτό το διάστημα επτά χρόνια ο Παύλος έγινε τραγούδι, σύνθημα σε πορείες, ζωγραφιά σε τοίχους και σύμβολο μνήμης για όλες τις γενιές που θα έρθουν».

Ο Παύλος δολοφονήθηκε από τη ναζιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής». Αντικρύζουμε απέναντί μας το μνημείο του Παύλου Φύσσα που έχουν κάνει πολλές προσπαθήσει να καταστρέψουν και να βεβηλώσουν τη μνήμη του.        
«Αυτά τα επτά χρόνια είναι μία μάχη με την απονιά, με την απώλεια και μαζί με την αγωνία να μη βεβηλωθεί η μνήμη του.  Όλα αυτά τα χρόνια, οι προκλήσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε εγώ, η οικογένεια μου, οι δικηγόροι μας αλλά και όλα τα παιδιά που ήταν δίπλα μας στα δικαστήρια, ήταν τεράστιες.  Λέω τεράστιες γιατί δεν έχω τα λόγια να σας περιγράψω την αισχρότητα, την αθλιότητα και την απονιά των φασιστών που με ρώταγαν που είναι ο Παύλος μου, που γέλαγαν στα μούτρα μου και με αγριοκοιτούσαν... Αιώνες ανεβαίνουν χωρίς να κατεβαίνουν απ’ την πλάτη μου, όμως καμιά φορά σκέφτομαι εκείνη την 7 Οκτώβρη και λέω πως άξιζε κάθε μέρα που άντεξα...Στην έναρξη της δίκης έναν χρόνο πριν οι οπαδοί τους κοιτούσαν προς τη μεριά μας και έδειχναν το λαιμό τους σαν να περνά μαχαίρι. Αμετανόητοι δολοφόνοι που ετοιμάζονται να βγουν όσοι έχουν μείνει μέσα και να συνεχίζουν το έργο τους, με την κάλυψη που τους παρέχει πλέον η παρουσία τους ξανά στη βουλή μέσα από ακροδεξιά κόμματα με νέο μπράντ…

Η μαρτυρία
Μια νεαρή κοπέλα, η Εύα, ήταν με την παρέα της, παρούσα στο σημείο.
«Μαζεύτηκαν τουλάχιστον είκοσι άτομα μέσα σε δευτερόλεπτα.
Τους είδα από το μπαλκόνι, με ρούχα παραλλαγής, άρβυλα, ξυρισμένοι, ήταν σαν λόχος.
Μέχρι να κατέβει η μητέρα μου κάτω, το παιδί είχε μαχαιρωθεί. Τους άκουσε να λένε ‘εντάξει, καθαρίσαμε, πάμε να φύγουμε’.
Τις τελευταίες στιγμές του Παύλου περιγράφει συγκλονισμένη η 42χρονη Μαρία που προσπάθησε να βοηθήσει.
“Άκουσα μια φασαρία, σαν καβγά. Ήταν οι δυο μηχανές με τους τέσσερις αστυνομικούς της ΔΙΑΣ, ανάμεσά τους και η κοπέλα. Πριν γίνει το σκηνικό στην Τσαλδάρη. Σε δευτερόλεπτα εμφανίσθηκαν τριάντα άτομα με μηχανές”.
H Mαρία έτρεξε τότε προς την Παναγή Τσαλδάρη.
“Είδα να ξυλοκοπούν άγρια τους φίλους του παιδιού. Μιλάμε για άγριο ξύλο.
«Το παιδί όταν ήρθα, το είχαν ήδη μαχαιρώσει. Το κρατούσε η κοπέλα του. Άκουσα το παιδί που εκλιπαρούσε για βοήθεια. Είκοσι λεπτά ήταν έτσι, σε αυτήν την κατάσταση.
“Eίχε τις αισθήσεις του και έλεγε σώστε με. Λέγαμε στο παιδί να μην κινείται και το ακούγαμε που έλεγε υποφέρω, πονάω κάντε κάτι. Και η κοπέλα του φώναζε. Εμένα με έπιασε υστερία από αυτό που είδα.
“Σταμάτησα ένα ταξί αλλά δεν επιτρεπόταν να τον μεταφέρουν γιατί ήταν πολύ τραυματισμένο. Η κοπέλα του ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχε σηκώσει την μπλούζα του και τον έσφιγγε για να συγκρατήσει το αίμα.
“Προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ζήσαμε την αγωνία της μεταφοράς του. Αυτό δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Το παιδί είχε για είκοσι λεπτά τις αισθήσεις του, μίλαγε μάλιστα μαζί με την κοπέλα του, φώναξαν ‘αυτός είναι ο δράστης’.
“Ακούστηκε μάλιστα να λέει στο τέλος ‘τελειώσαμε, έγινε μεγάλη μαλ…’”»
Η Μάνα:
Η Μάγδα Φύσσα, η μάνα όλων μας, για την είσοδο της ακροδεξιάς στη Βουλή, άφοβη και μαχητική δίνει το σύνθημα του αγώνα, που σήμερα αρχίζει. «Ραντεβού στα γουναράδικα», Μάγδα.
«Να τους χαίρεστε τους φασίστες. Τους θέλατε και τους βγάλατε. Κάποιοι δούλεψαν για αυτό. Εγώ είμαι εδώ στον δρόμο και παλεύω για τον φασισμό που τον έχω στην πλάτη μου. Δουλέψατε όλοι για να μπουν και πάλι στη Βουλή. Όλα τα κανάλια έλεγαν ότι είναι κάτι καινούργιο. Πάρτε τώρα το κάτι καινούργιο που είναι ο Κασιδιάρης μέσα. Αλίμονο για εμάς που είμαστε στον δρόμο και παλεύουμε κατά του φασισμού δέκα χρόνια τώρα για να έρθει μια μέρα και να ακούσουμε Σπαρτιάτες και να είναι ο Κασιδιάρης μέσα. Ε, κάποιος δούλεψε για αυτό. Εγώ μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει ότι υπάρχουν οι Σπαρτιάτες σαν κόμμα και πλέον έχουν μπει στη Βουλή. Η κοινωνία που τους έβγαλε να τους χαίρεται και να ξέρει πως θα μας βρει απέναντι του και δε θα κάνουμε πίσω».
Κάνω έκκληση. Να μην εφησυχάσουμε. Ο φασισμός είναι εδώ μέσα στην Ελληνική Βουλή. Να μην πιστέψουμε στιγμή ότι τελειώσαμε. Όσοι ακούτε αυτά τα λόγια τώρα έχετε παιδιά, αδέρφια, συντρόφους, πρόσωπα αγαπημένα. Αυτά τα πρόσωπα κινδυνεύουν ξανά σήμερα το δικαίωμα τους σε μια ελεύθερη ζωή χωρίς φόβο και διακρίσεις.  Σας χρειάζομαι όπως σας χρειάζεται κάθε γονιός που έχασε το παιδί του επειδή δεν τους έμοιαζε. Να μην τους μοιάσουμε, να μην δηλητηριάσουν τα παιδιά με μίσος. Κλείνοντας θέλω να πω στον Παύλο ότι μου λείπει και πως είμαι περήφανη γι’ αυτόν. Περήφανη που όσο ζούσε στάθηκε στη σωστή πλευρά, που έγινε ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη. Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι δύναμη και αγώνα για μια καλύτερη ζωή χωρίς φασισμό και πόνο».

‍