Μία Μητέρα Αναπολεί

Ήταν ένα πρωινό του φθινοπώρου, η μέρα πάρα πολύ όμορφη και λαμπρή. Αποφάσισα να αφήσω τις δουλειές μου και να κάνω ένα περίπατο στους γειτονικούς δρόμους, κάτι που δεν καταφέρνω να κάνω συχνά. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καθαρή. Ο ήλιος έλαμπε και το πεζοδρόμιο που περπατούσα ήταν γεμάτο από όμορφα κόκκινα, πράσινα, κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα.
Καθώς περπατούσα και απολάμβανα τη φύση, πρόσεξα ιδιαίτερα ένα δέντρο που ξεχώριζε από τα άλλα. Το βήμα μου έγινε πιο αργό, καθώς το παρατηρούσα. Τα φύλλα του είχαν ένα έντονο κίτρινο χρώμα και, που και που, φαίνονταν μερικά κόκκινα. Ήταν μεγάλο δένδρο και καθώς σήκωνα το κεφάλι μου, έβλεπα ανάμεσα από τα φύλλα και τα κλαδιά το βαθύ γαλάζιο χρώμα του ουρανού. Πάνω από το δέντρο, ακόμα πιο ψηλά, τα μάτια μου αγκάλιασαν ολόκληρο τον ουρανό, που ήταν τόσο καθαρός και λαμπρός. Ήταν μια εξαίσια εικόνα που την χαιρόμουνα πραγματικά εκείνη τη στιγμή. Και είπα, Θεέ μου, τι όμορφη που είναι η δημιουργία Σου! Τι όμορφα τα έχεις φτιάξει όλα! Και τα έδωσες σε μας να τα χαιρόμαστε, να τα απολαμβάνουμε! Όμως τα χρόνια περνούν, η ζωή μας είναι τόσο σύντομη, φεύγει…τελειώνει…
Με αυτές τις σκέψεις συνέχισα τον περίπατό μου. Ο δρόμος που είχα πάρει, με έφερε μπροστά στο σχολείο που πήγαιναν τα παιδιά μου, όταν ήταν μικρά. Στάθηκα για λίγο στο σημείο που συνήθως τα άφηνα, κι εκείνα έτρεχαν ξέγνοιαστα να συναντήσουν τα άλλα παιδάκια. Το ίδιο δρομάκι, ο ίδιος φράχτης, οι ίδιοι θάμνοι… Σε αυτό το σημείο τα περίμενα και μετά το σχολείο, να στρίψουν από την γωνία και να τρέξουν κρατώντας την τσάντα τους γεμάτα χαρά να με συναντήσουν… Στεκόμουν εκεί και με τη φαντασία μου τα ξανάβλεπα να τρέχουν χαρούμενα… Δεν μπόρεσα παρά να σκουπίσω κάποιο δάκρυ νοσταλγίας.
Ναι, τα χρόνια έχουν περάσει. Οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Ναι, τα παιδιά μου δεν είναι πια παιδάκια, κι εγώ δεν είμαι πια μια νεαρή μητέρα… Καθώς σκεφτόμουν την ομορφιά της φύσης, εκείνο το χρυσαφένιο δέντρο στο φόντο του γαλάζιου ουρανού και αναπολούσα με συγκίνηση τα περασμένα χρόνια, ήρθε μια γλυκιά ειρήνη μέσα μου. Ναι, είναι θαυμάσια η ζωή. Ο Θεός τα έχει φτιάξει όλα τόσο ωραία. Δημιούργησε στη φύση τις εποχές και κάθε εποχή έχει την ομορφιά της. Έτσι και στη δική μας την ανθρώπινη ζωή κάθε ηλικία έχει τη χάρη της!
Ναι, υπάρχουν αλλαγές στη ζωή μας. Ναι, η ζωή μας φεύγει…τελειώνει… Μια βεβαίωση ήρθε τότε μέσα μου και μια φωνή μου είπε: Μη λυπάσαι παιδί μου. Η ζωή δεν σταματάει εδώ. Ο Χριστός, ο καλός ποιμένας, μάς υπόσχεται άφθονη ζωή. «Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή (τα πρόβατά μου) και να την έχουν άφθονη» Ιωάν. 10:10. Μας χαρίζει ατέλειωτη ζωή, όμορφη, αιώνια μαζί Του! Ναι η ζωή μας συνεχίζεται, δόξα στο όνομά Του!