ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«ΠΑΡΕΣΤΗΣΕΝ ΕΑΥΤΟΝ ΖΩΝΤΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

(Κεφ. 1:1- 8)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Ασύγκριτο της Ανάστασης το θαύμα. Παγκόσμιο κι αιώνιο. Των θαυμάτων το πιο μεγάλο θαύμα. Ο ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού. Η αψίδα της σωτηρίας μας. Στην ανάσταση του Χριστού θεμελιώνεται η σωτηρία μας. «Εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν και πιστεύσης εν τη καρδία σου, ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση» (Ρωμ. 10:9).

            Η Ανάσταση του Κυρίου είναι το πιο ένδοξο επιστέγασμα της επίγειας ζωής του. Δίχως αυτή, η Χριστιανική θρησκεία θα είχε ταφεί το βράδυ της Μ. Παρασκευής μαζί με τον νεκρό ιδρυτή της. Δίχως αυτή, η πίστη μας θά ‘τανε χωρίς δύναμη. «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α΄Κορ. 15:14). Αλλά η Ανάσταση του Χριστού είναι η πιο μεγάλη αλήθεια. «Ουκ έστιν ώδε, αλλ’ ηγέρθη», είπαν οι απόστολοι. «Ηγέρθη ο Κύριος όντως», έλεγαν και ξανάλεγαν όλοι. Ο Απόστολος Πέτρος σε ομιλία του (Πραξ. 10:40) λέγει την ανάσταση του Χριστού, ότι «ο Θεός τον ανέστησε την Τρίτη ημέρα και τον έκανε να εμφανισθεί, όχι σε όλον τον λαόν, αλλά εις μάρτυρας, που τους είχε διαλέξει ο Θεός από πριν, δηλαδή σ’ εμάς, οι οποίοι εφάγαμε και ήπιαμε μαζί του μετά την ανάστασή του εκ νεκρών και μας παρήγγειλε να κηρύξομε εις τον λαόν και να δώσομεν μαρτυρία ότι αυτός είναι ο προορισμένος από τον Θεόν κριτής ζώντων και νεκρών. Δι’ αυτόν θα λάβει άφεσιν αμαρτιών διά του ονόματός του».

            Ας αμφιβάλλουν «οι Θωμάδες»! Έρχεται η στιγμή που αναφωνούν ταπεινωμένοι: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ας δωροδοκούν τους στρατιώτες οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι, κι ας τους παρακινούν να πούνε ψέματα πως, «οι μαθηταί αυτού νυκτός ελθόντες έκλεψαν αυτόν ημών κοιμωμένων»! Τα γεγονότα τους διαψεύδουν κι οι δολιότητές τους αποκαλύπτονται και γνωστοποιούνται. Ας πολεμούν οι άπιστοι κι ας αρνούνται το θαύμα του άδειου μνημείου. Κανείς δεν τους ακούει. Κανείς δεν τους ακολουθεί. Κανείς δεν τους εμπιστεύεται. Η φωνή τους χάνεται και διαλύεται, όπως το σκοτάδι μπροστά στον ήλιο.

Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο το φως της Ανάστασης περιχύνεται στις ψυχές των ανθρώπων και τις κάνει να λάμπουν. Από τότε ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών», γίνεται πρωτοπόρος και αρχηγός και της στρατευομένης και της θριαμβεύουσας εκκλησίας. Στεφανωμένος ο Κύριος -όχι πια με το ακάνθινο στεφάνι- αλλά με το στεφάνι της δόξας και του θριάμβου, «ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6:9). Έθεσε τέρμα στη νύχτα της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας, της πλάνης και της απιστίας.

Η ιστορική εκείνη άνοιξη που αναστήθηκε ο Χριστός, συμβολίζει και την καινούρια πνευματική άνοιξη, όπου οι άνθρωποι πρέπει ν’ ανθίσουν και να καρποφορήσουν μ’ αρετής έργα. Η νίκη τώρα είναι πιο σίγουρη. Έχομε αρχηγό τον Χριστό. Ο αγώνας πιο εύκολος. Η ανάβαση πιο αποτελεσματική. Η ελπίδα πιο γλυκιά. Η πίστη πιο θαρραλέα. Η υπομονή πιο μεγάλη. Οι πειρασμοί πιο ανίσχυροι. Ο διάβολος δεν έχει πλεόν καμμία εξουσία επάνω στους ιστούς που έχουν την σφραγίδα του Θεού. Με αρχηγό τον Χριστό τον ανίκητο Νικητή είμαστε όλοι νικητές, δικοί Του στρατιώτες. Οι πιστοί Χριστιανοί δεν φοβούνται τον πόνο, την πείνα, την δυστυχία, τον θάνατο. Δεν φοβούνται τις επιβουλές του διαβόλου αυτοί που νηστεύουν, αυτοί που προσεύχονται, αυτοί που βιώνουν Χριστό. Δεν φοβούνται τους έσχατους καιρούς. Δεν φοβούνται τον αντίχριστο και το σημάδι του, διότι έτσι κι αλλιώς τη ζωή τους την έχουν αφιερώσει στον Χριστό. Από την Ανάσταση του Χριστού αντλούν δυνάμεις για την ένδοξη πορεία που οδηγεί στον ουρανό.

Μαζεμένοι οι μαθητές στο υπερώο της Ιερουσαλήμ προσμένουν κάποιες καλύτερες μέρες. Ζουν με τη σκέψη του Θείου Διδασκάλου, αναπολούν τις άγιες εκείνες στιγμές, που άκουγαν από το θείο Του στόμα τα «ρήματα της ζωής». Δεν ξεχνούν ποτέ την υπόσχεση που τους έδωκε πριν το πάθος Του, ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία. Τους το θύμισε άλλωστε ο ίδιος με τις Μυροφόρες. «Υπάγετε απαγγείλατε τοις αδελφοίς μου (εννοούσε τους αποστόλους) ίνα απέλθωσιν εις την Γαλιλαίαν, κακεί με όψονται». Εκεί θα με ιδούν. Έτσι ο πόθος τους να δούνε τον λατρευτό τους Ιησού, όλο και πιο πολύ φλογίζει την καρδιά τους. Κι ο Θεός, που εκπληρώνει τους άγιους πόθους των ανθρώπων, αξίωσε και τους αποστόλους να ιδούν τον Διδάσκαλό τους, όχι μια, αλλά πολλές φορές. Για σαράντα μέρες Τον έβλεπαν και μιλούσαν μαζί Του. Άλλοτε στο υπερώο, άλλοτε στον δρόμο, κι άλλοτε στ’ ακρογιάλια της Τιβεριάδος. «Παρέστησεν εαυτόν ζώντα...» Φανερώθηκε ζωντανός «... εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού» (Πραξ. Α΄3).

Η τελευταία Του εμφάνιση έγινε στο γνωστό οροπέδιο της Γαλιλαίας. Εκεί συνήθιζε να διδάσκει τα πλήθη. Σύμφωνα με την εντολή Του πήγαν οι έντεκα με άλλο πολύ πλήθος μαθητών, για την μεγάλη συνάντηση. Πλημμυρισμένοι από βαθειά ευλάβεια κι ευγνωμοσύνη, έπεσαν κάτω και Τον προσκύνησαν. Συγκλονιστικά κι αλησμόνητα τα λόγια που τους είπε. Ιδιαίτερα θα θυμούνται την τελευταία Του υπόσχεση. «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». Κυβερνήτης και Πατέρας, φίλος κι αδελφός, βοηθός και συμπαραστάτης ως τη συντέλεια του κόσμου. Ο Χριστός ανάμεσά μας. Είναι πάντοτε δίπλα μας και στον πόνο μας σφογγίζει τα δάκρυά μας. Μας κλυδωνίζουν οι φουρτούνες. Είναι ο πλοίαρχος που μας καθοδηγεί μ’ ασφάλεια. Μας βαριοκτυπούν οι πειρασμοί κι είμαστε έτοιμοι να λυγίσουμε. Είναι το στήριγμα κι η δύναμή μας. Οι άνθρωποι μας εγκαταλείπουν. Αυτός μένει «μεθ’ ημών», πιστός σύντροφος. Είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Θάναι κοντά μας ο αναστημένος Χριστός και στις χαρές και στις λύπες και στον κόσμο τούτο και στην αιωνιότητα. Ο θάνατος θα σβήσει κάποτε το λυχνάρι μας, μα το φως ενός άλλου Ήλιου θα φωτίζει την ζωή μας στην αιώνια πορεία της Βασιλείας του Θεού «Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος».

Αγαπητοί μου, Χριστός Ανέστη!

Με χαράς αλαλαγμούς ας γιορτάσουμε το μεγάλο θαύμα της Αναστάσεως του Χριστού μας, διότι από τον τάφο Του έλαμψε ο ωραίος της δικαιοσύνης ήλιος. Ελάτε όλοι μας να πάρουμε δυνάμεις και φως από τον Αναστημένο Χριστό. Καιρός είναι να σηκωθούμε από τον ύπνο της ραθυμίας.