Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 20 Ἰουλίου 2025

Tῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον δι­­ε­­πέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσ­έφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον• καὶ ἰ­δὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐ­τῶν εἶ­πε τῷ παραλυτικῷ• θάρ­­­σει, τέ­κνον• ἀφέωνταί σοι αἱ ἁ­μαρ­­­­­τίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμ­ματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς• οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν• ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πο­νη­ρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀ­φιέναι ἁμαρτίας — τότε λέ­γει τῷ παραλυτικῷ• ἐγερθεὶς ἆ­ρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόν­­τα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ
1. Ἔχε θάρρος
Στὴν Καπερναοὺμ μᾶς μεταφέρει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς θείας Λειτουργίας. Μόλις ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔφθασε στὴν πόλη αὐτή, ποὺ ἦταν τὸ κέντρο τῆς δράσεώς του, ὁδήγησαν μπροστά του ἕναν παραλυτικὸ τοποθετημένο ἐπάνω σὲ κρεβάτι. Ὁ Χριστός, βλέποντας τὴν πίστη τοῦ ἀσθενοῦς καὶ ἐκείνων ποὺ τὸν συνόδευαν, ἀπευθύνθηκε στὸν ἀσθενὴ καὶ τοῦ εἶπε ἀρχικὰ δύο λέξεις, ποὺ ἔκρυβαν μέσα τους πολὺ δυνατὰ νοήματα: «Θάρσει, τέκνον». Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Μὴ χάνεις τὴν ἐλπίδα σου. Μὴ φοβᾶσαι. Ὅλα θὰ πᾶνε καλά.
Προφανῶς ὁ Κύριος διέκρινε κάποια ἀγωνία, φόβο ἢ δισταγμὸ στὴν καρδιὰ τοῦ παραλυτικοῦ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. «Εἶμαι ἄξιος νὰ θεραπευθῶ; Μήπως τὸ παρελθόν μου, οἱ ἁμαρτίες μου ἐμποδίσουν τὸν Ἰησοῦ νὰ μοῦ χαρίσει τὴν ἴαση;», πιθανῶς νὰ σκεφτόταν. Μὲ τὴν προτροπὴ αὐτὴ ὅμως ὁ Χριστὸς τὸν βεβαίωνε ὅτι ἦταν ἐκεῖ δίπλα του γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει, γιὰ ν’ ἁπαλύνει τὸν πόνο του, νὰ τὸν ἀνακουφίσει στὴ δοκιμασία τῆς ἀσθένειας. Τὸν ὀνόμασε μάλιστα «τέκνον», δηλαδὴ «παιδί μου». Ἡ λέξη αὐτὴ φανερώνει τὴν πατρικὴ στοργή, τὴ μεγάλη εὐσπλαχνία τοῦ πανάγαθου Θεοῦ μας.
Αὐτὲς τὶς λέξεις τοῦ Κυρίου ἂς φέρνουμε κι ἐμεῖς στὴ σκέψη μας, κάθε φορὰ ποὺ βυθίζεται ἡ ψυχή μας στὴν ἀγωνία ἢ τὴν ἀπόγνωση ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά. «Θάρσει, τέκνον». Ἔχε θάρρος. Μὴ φοβᾶσαι. Δίπλα σου στέκει ὁ Κύριος. Ὅλα θὰ πᾶνε καλά.
2. Θεραπεία τῆς ψυχῆς
Ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν ἐλπιδοφόρα αὐτὴ διαβεβαίωσή του λέει στὸν παραλυτικὸ ἕναν ἐξουσιαστικὸ λόγο: «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου. Ὁ ἀσθενὴς ἀσφαλῶς προσδοκοῦσε τὴ σωματικὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν Κύριο. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε τὸν εἶχαν ὁδηγήσει κοντά Του. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὡστόσο, θεράπευσε πρῶτα τὴν κρυφὴ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τὸ ἄδηλον πρῶτον ἐθεράπευσε, τὴν ψυχήν, τὰ ἁμαρτήματα ἀφείς» (PG 57, 359).
Συνήθως γίνονται εὐκολότερα ἀντιληπτὲς οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματός μας. Μιὰ πληγή, ἕνα τραῦμα, μιὰ αἱμορραγία προκαλοῦν τὶς περισσότερες φορὲς πόνο. Ἀντιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὑπάρχει κάποια σωματικὴ ἀσθένεια καὶ σπεύδει στὸν ἰατρὸ γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσει. Ἔχει ὅμως καὶ ἡ ψυχὴ ἀσθένειες, οἱ ὁποῖες εἶναι πιὸ δυσδιάκριτες καὶ πιὸ ἐπικίνδυνες. Ἀπειλοῦν μάλιστα τὴν αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἀσθένειες τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη.
Μὲ τὴ φράση «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς βεβαιώνει ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν. Ἐκεῖνος ἔχει τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία, τὴ θεϊκὴ δύναμη νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, νὰ θεραπεύει τὶς πνευματικὲς ἀσθένειές μας. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ νὰ διακρίνουμε, κατὰ τὸ δυνατόν, τὶς ἀσθένειες αὐτές. Νὰ σπεύδουμε δὲ στὸ πνευματικὸ ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος συνέστησε καὶ στὸ ὁποῖο Ἐκεῖνος εἶναι ἀοράτως παρὼν καὶ χαρίζει τὴν ἄφεση. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, μετὰ τὴν εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐνώπιον τοῦ ἱερέα Πνευματικοῦ, μᾶς δίνει τὴν ἴδια διαβεβαίωση, ποὺ ἔδωσε τότε στὸν παραλυτικό: «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου.
3. Ὁ φθόνος τυφλώνει
Οἱ Φαρισαῖοι βέβαια, ποὺ ἦταν παρόν­τες καὶ ἄκουσαν τὰ λόγια αὐτά, θεώρησαν μὲ τὴ σκέψη τους ὅτι ὁ Ἰησοῦς βλασφημεῖ καὶ σφετερίζεται θεϊκὲς ἰδιότητες, διότι μόνο ὁ Θεὸς εἶχε τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Ὁ καρδιογνώστης ὅμως καὶ παντεπόπτης Κύριος τοὺς ἤλεγξε γιὰ τοὺς κρυφοὺς αὐτοὺς διαλογισμούς. Κατόπιν, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει ὅτι εἶχε θεϊκὴ ἐξουσία, θεράπευσε πλήρως καὶ τὴ σωματικὴ ἀσθένεια τοῦ παραλυτικοῦ.
Θὰ περίμενε κανεὶς τουλάχιστον, μετὰ τὸ διπλὸ αὐτὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τὴν ἀποκάλυψη τῶν κρυφῶν λογισμῶν τους καὶ τὴ θεραπεία τῆς παραλυσίας τοῦ ἀσθενοῦς, νὰ συγκλονισθοῦν οἱ Φαρισαῖοι καὶ νὰ μετανοήσουν. Ἡ περικοπὴ ὅμως δὲν μᾶς πληροφορεῖ ὅτι συνέβη κάτι τέτοιο. Ἄλλωσ­τε εἶχαν δεῖ κι ἄλλα θαύματα τοῦ Κυρίου στὸ παρελθόν, παρέμεναν ὅμως ἀμετάπειστοι. Ἦταν τέτοια ἡ πώρωση τῆς καρδιᾶς τους, τόσος ὁ φθόνος μέσα τους, ὥστε ἔβλεπαν ὀφθαλμοφανὴ θαύματα ἀπὸ τὸν Χριστὸ χωρὶς νὰ τὰ παραδέχονται. Στέκονταν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν Τὸν ἀναγνώριζαν.
Πόσο φοβερὸ πάθος εἶναι ὁ φθόνος, πόση ζημιὰ προκαλεῖ! Τυφλώνει τοὺς πνευματικοὺς ὀφθαλμούς μας, μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεό, διαταράζει τὶς σχέσεις μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, προκαλεῖ διαρκὴ ταραχὴ στὴν ψυχή, ἕνα συνεχὲς μαρτύριο. Ἄς μετανοοῦμε κι ἂς ζητοῦμε ἔλεος ἀπὸ τὸν πανοικτίρμονα Κύριο. Μόνο μὲ τὴ μετάνοια διανοίγονται οἱ πνευματικοὶ ὀφθαλμοί, ὥστε νὰ γνωρίζουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ διακρίνουμε τὴν παρουσία του στὴ ζωή μας.

‍