Share
Visit Us
email us
CLICK TO VIEW THE WHOLE PUBLICATION ONLINE

γράφει ο Πλάτων Ρούτης     proutis0107@rogers.com

Στο «ταξίδι με τον Έλληνα μετανάστη» αυτή την εβδομάδα μιλάμε με τον Λευτέρη Λιαμακερό. Σε αυτή την κουβέντα ανακαλύπτουμε ένα μέρος της ζωής του και ανιχνεύουμε την ψυχή του με τα δικά του λόγια που έχει σαν στόχο να μας περπατήσει μέσα από τα μονοπάτια της δικής του ζωής.  Όλοι μας έχουμε να μάθουμε από αυτά που έχει να μας πει αυτός ο σύγχρονος Οδυσσέας που στην απόφαση του να αφήσει την πατρίδα και να καταλήξει εδώ έχει αφήσει τα αποτυπώματα του επάνω στη γη. Τα λόγια του είναι ατόφια δικά του και να μην κριθεί για το λογοτεχνικό του στυλ, άλλωστε αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ιστορία που γράφει αυτός ο απλός Έλληνας του Τορόντο.  
Ο Λευτέρης γεννήθηκε στη Κω ένα νησί με σπάνια ομορφιά που βρίσκεται στην άκρη των Δωδεκανήσων μία αναπνοή από την Τουρκία στο χωριό Ασφενδιού.  Εκεί μεγάλωσα μέχρι που πήγα φαντάρος μας λέει ο Λευτέρης.

Πες μας την ζωή σου Λευτέρη μέχρι που πήγες φαντάρος: Θέλω να σου πω κάτι γιατί εγώ από παιδί αγρότης δούλευα στα χωράφια και ο κόσμος ήταν φτωχός. Εγώ υπεράσπιζα το δίκιο των ανθρώπων, το δίκιο του εργάτη. Να σου πω ένα περιστατικό. Ήτανε τέλος του Μάρτη του 1952 όταν μία μέρα πάω στην πρωτεύουσα και είδα μία εφημερίδα με την φωτογραφία μπροστά από τέσσερα άτομα που τα είχαν εκτελέσει. Από ενδιαφέρον πήρα την εφημερίδα πήγα στο καφενέ που περίμενα να πάρω το λεωφορείο να πάω στο χωριό και άνοιξα την εφημερίδα και την διάβαζα. Ένας ήρθε και μου λέει που την βρήκες αυτή την εφημερίδα; Του λέω την αγόρασα από το περίπτερο. Μου λέει δεν είναι καλή αυτή η εφημερίδα πέταξε την. Αλλά εγώ δεν την πέταξα την κράτησα και διάβασα όλη την ιστορία για τα τέσσερα άτομα που εκτελέσανε γιατί ήτανε κομμουνιστές.
Την άλλη μέρα το πρωί στο χωριό σηκώθηκα να πάω για δουλειά. Έρχομαι το βράδυ μου λέει η αδελφή μου να πας στην αστυνομία που σε ζητάνε. Εγώ νόμιζα ότι ήτανε για το στρατιωτικό. Πήγα στην Αστυνομία και ο Ενωμοτάρχης θυμάμαι ακόμα το όνομα του Χρονόπουλος λεγότανε.  Μου λέει που την βρήκες αυτή την εφημερίδα, του λέω την αγόρασα. Μου λέει το ξέρεις αυτή είναι βρώμικη εφημερίδα και δεν πρέπει να την διαβάζεις καθόλου. Είσαι ακόμα νέος και δεν πρέπει να μαθαίνεις τέτοια πράγματα θα στεναχωριέσαι. Εγώ του λέω αφού δεν είναι καλή η εφημερίδα γατί την επιτρέπει το κράτος και την βγάζουν; Α ξέρω μου λέει τι κάνεις. Είσαι κομμουνιστής μου λέει. Εγώ δεν ήξερα τι θα πει κομμουνιστής του λέω και αυτός με βάζει στο κρατητήριο.
Το βράδυ κατά τις οχτώ η ώρα ήρθε ο πατέρας μου με τον δήμαρχο του χωριού που ήταν φίλος του πατέρα μου και λέει στον ενωμοτάρχη. Αυτό που κάνεις τι είναι, το παιδί ξέρει από τέτοια πράγματα; Ήμουνα δεκαεφτά-δεκαοχτώ χρονών. Είναι ντροπή του λέει και άφησε ελεύθερο να φύγει το παιδί, είναι ελεύθερος άνθρωπος και εσύ δεν μπορείς να τον απαγορεύσεις να διαβάζει εφημερίδα.  
Σε άφησε και έφυγες; Έφυγα αλλά εγώ ερευνούσα να μάθω τι ήταν ο κομμουνισμός. Ήτανε ένας Μιχάλης Ζέκος αυτός ήταν στα συνδικάτα και έρχεται μία βραδιά στο χωριό και μας είπε ότι πρέπει να κάνουμε μια απεργία μια διαμαρτυρία γιατί δεν πληρώνουν τα προϊόντα και πρέπει να διαμαρτυρηθούμε.  Να πάμε στην δημαρχεία από έξω και να κάνουμε το παράπονο. Εγώ είπα θα έρθω. Ήταν και άλλος ένας μαζί μου αλλά δεν το θυμάμαι το όνομα του. Πήγαμε την άλλη μέρα καμιά εβδομηνταριά μαζευτήκαμε να κάνουμε διαμαρτυρία. Ήρθε η αστυνομία, μαγγώνει αυτόν τον Μιχάλη και άλλους και πιάνει και εμένα μαζί.
Μας βάλανε φυλακή, εμένα όμως με είχανε απομονώσει εκεί πέρα, την άλλη μέρα ήρθε ο αστυνόμος και του λέω τι έκανα εγώ και με βάλατε φυλακή. Τα προϊόντα μας εδώ οι ντομάτες δεν πουλιούνται δεν μας τα πληρώνουνε τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Είχαμε οχτώ εργοστάσια ντομάτες και ένα εργοστάσιο Οινοποιίας στο νησί. Τα προϊόντα μας τα έπαιρναν για ένα κόμματι ψωμί. Αφού όλο χρεωμένοι ήταν οι γονείς μας. Δεν μπορούσαν αν πληρώσουν το δάνειο που έπαιρναν από την τράπεζα. Για αυτό κάναμε την διαμαρτυρία για να μας δώσουνε περισσότερα λεφτά.
Την άλλη μέρα ήρθε ο αστυνόμος και μου λέει γιατί κάματε φασαρία. Δεν έκανα φασαρία του λέω αλλά τα λεφτά δε φτάνουνε να πάρουμε παπούτσια να πάρουμε φαγητό. Ε μετά από δυο-τρεις ημέρες μας αφήκανε.

Πόσο καιρό έμεινες στο χωριό; Εικοσιπέντε χρονών έφυγα από το χωριό.  

Τι σε έσπρωξε να φύγεις από το χωριό, για ποιο λόγο; Γιατί ήθελα να δουλέψω και βρήκα μια δουλειά στην Αθήνα κουβαλούσα τούβλα πάνω στην σκαλωσιά στην οικοδομή. Έπαιρνα ογδόντα φράγκα, πάω έξω να φάω το βράδυ για μια βδομάδα δεν μου έμεινε τίποτα δεν μου έφταναν τα λεφτά για να ζήσω είχα τρεις αδελφές λεύτερες και έπρεπε να τις βοηθήσω. Φτιάχνω τα χαρτιά για να πάω αστυφύλακας. Είχα ένα φίλο που από τον στρατό τον γνώρισα και μου είπε όταν απολυθείς να έρθεις στην Αθήνα να φτιάξεις τα χαρτιά να πας για αστυφύλακας. Πάω την Δευτέρα να φτιάξω κάτι χαρτιά και φωτογραφίες να πάω στην σχολή, σε έξι μήνες ήθελε να πάω για αστυφύλακας.
Εκεί που πήγα να φτιάξω τα χαρτιά βλέπω κόσμο και ρωτάω κάποιον τι είναι αυτός ο κόσμος. Μου λέει φεύγουν για την Γερμανία. Πάω και εγώ ρωτάω τι πρέπει να κάνω να φύγω για την Γερμανία να πάω να δουλέψω του λέω. Πρέπει να βγάλεις την κάρτα αλλιώς δεν θα σε αφήσουν να μπεις μέσα είχε κόσμο πολύ. Πάω την Τρίτη είχα ένα θείο που δούλευε στο γραφείο του Καραμανλή δικηγόρος,  Αντώνης Ζυβηρίκος λεγότανε. Του λέω μπορείς να με βοηθήσεις θέλω μια βοήθεια; Του εξηγώ θέλω ένα γράμμα που με βοηθάει ο Καραμανλής να φύγω για την Γερμανία. Έγινε μου λέει, την άλλη μέρα μου δίνει ένα γράμμα σφραγισμένο από το γραφείο του Καραμανλή. Πάω με το γράμμα και το δείχνω στον φύλακα που ήταν μπροστά. Πενήντα, εκατό ανθρώπους είχε μπροστά εμένα κάλεσε πρώτα.  
Αφού με δεχτήκανε να πάω στην Γερμανία έπρεπε να έχω διαβατήριο. Πάω στο χωριό γιατί έπρεπε να έχω το χαρτί των κοινωνικών φρονημάτων. Πιστοποιητικό φρονημάτων δεν μου δώνουνε, τώρα;. Ήτανε ενωμοτάρχης ο Κρυτσωτάκης. Κύριε Κρυτσωτάκη του λέω θέλω το χαρτί να πάω στην Γερμανία. Εδώ μου λέει πλήρωνες ανθρώπους να ψηφίσουν την ΕΔΑ. Του λέω είχα εγώ λεφτά να πληρώνω τους ανθρώπους; Μου είπε δυο ανθρώπους που είπαν ότι πλήρωνα τους ανθρώπους να ψηφίσουν την ΕΔΑ. Να τους φέρεις μπροστά μου του λέω να μου το πούνε σε έμενα αυτά. Διαφορετικά δώσε μου το πιστοποιητικό για να φύγω γιατί διαφορετικά θα τους καθαρίσω και τους δυο.
Να μη τα πολυλογάμε μου δίνει το πιστοποιητικό βγάζω το διαβατήριο και το Σάββατο έφυγα για την Γερμανία. Από την Αθήνα έφυγα με το τρένο και πήγα στο Heidensite στην Γερμανία.

Και από εκεί ήρθες στον Καναδά; Όχι , Όχι μου λέει πήγα και αλλού και αλλού μέχρι να φτάσω στο Τορόντο και να έρθω εδώ μόνιμα.

Εδώ θα διακόψουμε την αφήγηση του Λευτέρη για έλλειψη χώρου και θα την συνεχίσουμε την επόμενη εβδομάδα.

Όσοι επιθυμούν να διαβαστεί η ιστορία τους θέλω να τους ενθαρρύνω να έρθουν σε επαφή και να μιλήσουν μαζί μου. Το email μου είναι στην αρχή της ιστορίας.

Posted 
April 14, 2023
 in 
Απόψεις
 category

Join Our Newsletter and Get the Latest
Posts to Your Inbox

No spam ever. Read our Privacy Policy
Thank you! Your submission has been received!
Oops! Something went wrong while submitting the form.