Η γιορτή που έκλεισε ένα θεατρικό έτος της Έκφρασης. «Θα είμαι πάντα φωτιά»

Δημήτρης Βοχαΐτης - LJI Reporter
Σε μία ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από χαρά, ευγνωμοσύνη, χορό και τη σιωπηλή επίγνωση ενός ετήσιου κύκλου που έφτασε στο τέλος της, η θεατρική ομάδα «Έκφραση» πραγματοποίησε την τελευταία συνάντηση της χρονιάς, μετά την επιτυχημένη παράσταση-αφιέρωμα στα εξήντα χρόνια καλλιτεχνικής διαδρομής και προσφοράς στην ελληνική διασπορά της Νάνσυ Αθανασοπούλου-Μυλωνά. Το «πάρτι» που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας του Τορόντο, αποτέλεσε ένα πανηγυρικό κλείσιμο ενός ετήσιου κύκλου.

Η Νάνσυ, η ψυχή της ομάδας και εμψυχώτρια αμέτρητων θεατρικών διαδρομών, απευθύνθηκε στα μέλη της ομάδας με έναν λόγο βαθιάς προσωπικής και συλλογικής αναφοράς, αναγνωρίζοντας όχι μόνο την προσφορά αλλά και το πάθος, τη συνέπεια και την αγάπη όλων όσοι πορεύτηκαν μαζί της αυτά τα χρόνια. «Όλοι δώσατε το καλύτερο σας. Δεν υπήρξε κανείς που να εργάστηκε λιγότερο από τον άλλον. Το μυστικό ήταν η θετική ενέργεια, η φλόγα, η ομαδικότητα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Μέσα από τις αφηγήσεις της ζωντάνεψε στιγμές που σημάδεψαν την ιστορία της ομάδας. Πρόβες μέχρι τις 4 τα ξημερώματα, μητέρες που θήλαζαν ανάμεσα σε θεατρικές σκηνές, ερασιτέχνες που μετουσιώθηκαν σε φορείς πολιτισμού, νέοι που μεγάλωσαν μέσα σε ένα περιβάλλον αξιοπρέπειας και δημιουργίας. Σε αυτό το χρονικό αναπόλησης των πεπραγμένων της χρονιάς, δεν παρέλειψε να αναγνωρίσει την παρουσία και την προσφορά του κάθε μέλους ξεχωριστά αλλά και της ομάδας εν συνόλω αφού αναφέρθηκε ονομαστικά και με τρόπο που υπογράμμιζε το αίσθημα συντροφικότητας και ανθρώπινης σχέσης που ανέπτυξε. Προανήγγειλε την έκδοση ενός επετειακού φωτογραφικού λευκώματος που θα συγκεντρώνει υλικό από όλη την πορεία της «Έκφρασης». Την ιδέα, όπως και όλο το έργο της ομάδας, την παρουσίασε όχι ως αρχείο μνήμης αλλά ως ζωντανή κληρονομιά για τις ερχόμενες γενιές.

Σε μια αποστροφή λόγου που συγκίνησε βαθιά τους παρισταμένους, μίλησε για την παιδική της ηλικία, την απώλεια της μητέρας της, την ανάγκη να κοιτά ψηλά κάθε φορά που έπεφτε. Η μεταφορά αυτή επανήλθε όταν περιέγραψε τη συνομιλία της εγγονής τής με τη δασκάλα της όταν της είπε «Όποτε θέλεις να μιλήσεις στη γιαγιά Nancy, να κοιτάς στον ουρανό, να μετράς μέχρι το ένατο σύννεφο και πάντα θα είμαι εκεί». Μια παραβολή που ενσάρκωσε το συναισθηματικό και πνευματικό βάθος αλλά και την ποιητικότητα του θεάτρου που υπηρέτησε.
Προς το τέλος της βραδιάς, τα μέλη της ομάδας, ως είθισται, έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες. Οι «οικογενειακές» εικόνες αποτύπωσαν δεκαετίες καλλιτεχνικής συνέπειας, πίστης και κοινής πορείας. «Δεν ήταν η δική μου ζωή πάνω στη σκηνή», τους τόνισε η Νάνσυ. «Ήταν η δική σας. Εσείς δουλέψατε για αυτό. Εσείς το αγαπήσατε».
Το φινάλε της συγκέντρωσης κορυφώθηκε με μία φράση που συνοψίζει όλη τη διαδρομή της. «Θυμηθείτε», είπε, «είτε είμαι εδώ, είτε όχι, θα είμαι πάντα φωτιά». Η πρόταση της αυτή ήταν η υπόσχεση μιας παρουσίας που δεν σβήνει και δεν θα σβήσει, αλλά θα μετασχηματίζεται σε φλόγα δημιουργίας και παρακαταθήκη ζωής. Το θέατρο για εκείνη, άλλωστε, όπως έχει καταγραφεί και στις σελίδες της eKathimerini, δεν είναι απλώς τέχνη. Είναι μορφή ζωής. Και η «Έκφραση» υπήρξε για δεκαετίες το ζωντανό παράδειγμα αυτής της αλήθειας τής.

‍