Για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (Μέρος 3ο)

γράφει ο Πλάτων Ρούτης proutis0107@rogers.com

Το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 έγινε με σκοπό να βγάλει το αστικό πολιτικό σύστημα από την κρίση. Χωρίς να έχουν οι πραξικοπηματίες ένα καθαρό σχέδιο για το τι επιδίωκαν να κάνουν, αλλά και τον χρόνο εφαρμογής του, η επιδίωξη τους ήταν: Να διαμορφωθεί ένα «υγιές» πολιτικό σύστημα, «σύγχρονο», σαφώς αντικομμουνιστικό, με βασικό πυλώνα του την Δεξιά «εθνικόφρονα» παράταξη και με χαρακτηριστικά «αστυνομικού κράτους». Σε αυτό το πλαίσιο θα εναλλάσσονταν στην κυβερνητική εξουσία αστικά κόμματα αναμορφωμένα κατά τις «εθνικές παραδόσεις» ενώ ο στρατός θα είχε το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερο αντιδραστικό πολιτικό σύστημα με φασιστικά χαρακτηριστικά.
Στον «πολιτισμό» της χούντας απαγορεύσαν βιβλία έργα Ελλήνων κλασσικών όπως και ξένων με την λογοκρισία. Οι φασίστες αποφάσισαν ότι «μεγάλη συμβολή στην διαφθορά του ελληνικού λαού» είχαν 1046 έργα των: Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αισχύλου, Αριστοτέλη, Αριστοφάνη και η «πολιτεία» του Πλάτωνα.
Για την προστασία αυτού του συστήματος είχαν δημιουργήσει ένα κρατικό χαφιεδισμό με καταδότες παντού. Στην γειτονιά, στη δουλειά, σχολές κλπ. Αρκούσε μια μαρτυρία χαφιέ για να σε καλέσουν στην ασφάλεια με οποιαδήποτε βλακώδη δικαιολογία. Θα ήσουν τυχερός αν έβγαινες από την ασφάλεια με μερικές «φιλικές συστάσεις» και μερικά χαστούκια από τον διοικητή. Συστάσεις για τους γονείς σου, για το ντύσιμο σου για τα μαλλιά σου και ότι δεν άρμοζαν στην φασιστική αντίληψη τους. Τελικά έβγαινες από την ασφάλεια με τα μάγουλα κατακόκκινα από τις «συμβουλές» και χαρούμενος που σε αφήσαν να φύγεις. Ήσουν ένας από τους τυχερούς.
Από την ασφάλεια πέρασαν Έλληνες και Ελληνίδες και αντιμετώπισαν τα τέρατα του φασισμού επάνω στα κορμιά τους μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια. Ηλεκτροσόκ, φάλαγγα, σεξουαλική κακοποίηση και σοδομισμοί. Ήταν μερικά από τα τρομερά βασανιστήρια από τους “υπερασπιστές της Πατρίδας”… Το άντρο της ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας στην Αθήνα, το κέντρο Λοκατζήδων στην περιοχή του Διόνυσου, ήταν τα πιο φημισμένα κέντρα βασανιστηρίων της Χούντας.
Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε μόνο τρία άτομα άσχετα μεταξύ τους αλλά αντιπροσωπευτικά της Ελληνικής κοινωνίας. Τα άτομα αυτά υπέστησαν τρομερά βασανιστήρια στα χέρια των δημίων της Αμερικανόπνευστης χούντας.
Ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής πήρε μέρος στο κίνημα του ναυτικού και προδόθηκε. Ήταν η μόνη ανταρσία αξιωματικών κατά της χούντας με σκοπό να απαγάγει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. “Θα σε κάνω να ακούς ΕΣΑ και να τρέμεις”. Αυτή ήταν η φράση με την οποία ο διαβόητος βασανιστής Αναστάσιος Σπανός μπήκε στο κελί του ταγματάρχη Σπύρου Μουστακλή για να τον βασανίσει. Τον Σπύρο Μουστακλή τον έδερναν 45 ημέρες. Τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν μεσαιωνικά και του προκάλεσαν εγκεφαλική αιμορραγία. Ένας βασανιστής της βάρδιας τον χτύπησε με κίνηση καράτε και τον άφησε για πάντα ανάπηρο. Παρά την δραματική του κατάσταση τον μετέφεραν μετά από ώρες στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο με το ψευδώνυμο Μιχαηλίδης. Οι βασανιστές του δήλωσαν ότι έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος.
Από τα χτυπήματα προκλήθηκε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Πέθανε στις 28 Απρίλη 1986. Του δόθηκε τιμητικά ο βαθμός του αντιστράτηγου και το όνομα στο κέντρο νεοσυλλέκτων του Μεσολογγίου που είναι ο τόπος της καταγωγής του. Προτομή του έχει αναρτηθεί στο κέντρο της ΕΣΑ/ΕΑΤ στο πάρκο ελευθερίας στην Αθήνα.

Το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Κώστα Κάππος. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του.
Τον Απρίλη 25 του 1968 ο τριάντα εφτάχρονος κομμουνιστής και πατέρας ενός μικρού παιδιού Κώστας Κάππος, συνελήφθη από ανθρώπους της ασφάλειας. Αρχικά τον έκλεισαν στην ασφάλεια Αθηνών. Μετά τον μετέφεραν στο στρατόπεδο του διαβόλου στον Διόνυσο, εκεί όπου για ένα μήνα υπέφερε τα πιο κτηνώδη και φοβερά μαρτύρια. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε ξανά στην ασφάλεια μέχρι να σταλθεί εξόριστος στην Λέρο. Καμία κατηγορία δεν του απαγγέλθηκε, κανένας μάρτυρας δεν είπε τίποτα εναντίον του. Παρόλα αυτά πέρασε μία πρωτοφανή δοκιμασία στα χέρια των βασανιστών του. Εκτός από το σώμα του, σημαδεύτηκε για πάντα το πρόσωπο του. Η ιατρική γνωμάτευση που εκδόθηκε αργότερα ανέφερε: Δύσμορφος βαθιά ουλή 4 εκατοστών μετά ανωμάλων χειλιών βάθους δυο εκατοστών κατά την αριστερά ζυγωματική χώρα προκληθείσα προφανώς δια εξ αμβλέος οργάνου.
Ο κομμουνιστής Κώστας Κάππος πέρασε από τον «λάκκο» στο «τσιμέντο» όπως περιέγραψε τα μεσαιωνικά βασανιστήρια στο «λεξικό του τρόμου». Ο «λάκκος» στο στρατόπεδο του Διόνυσου ήταν ένας λάκκος στο μπόι ενός ανθρώπου. Τον έβαλαν μέσα και τον σκέπασαν με χώμα και λαμαρίνες. Εκεί έμεινε έξι ώρες και όταν οι φρουροί διαπίστωσαν ότι δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του τον έδεσαν και έβαλαν ένα φαντάρο να τον χτυπάει μέχρι λιποθυμίας.
Μία άλλη φορά έδεσαν τον λαιμό του με τα γεννητικά του όργανα με ένα σπάγκο. Το μεσαιωνικό αυτό βασανιστήριο το εφάρμοσαν στο Μπογιάτι και καθώς ήταν έτσι δεμένος δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση. Αυτό το ονόμασαν «διαρκή επίκυψη».
Από τις δέκα το βράδυ του έδεσαν τα χέρια με μια ζώνη και καθώς ήταν μπρούμητα σε ένα κρεβάτι του έβαλαν στην πλάτη του ένα σακί τσιμέντο. Τις πρωινές ώρες του κόπηκε η αναπνοή του και πρόλαβε και έβαλε το νύχι του δακτύλου του και κατάφερε να σκίσει το τσουβάλι και μετά από μία ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι. Οι σκοποί που το αντιλήφθηκαν τον έλυσαν και το χτύπησαν βάναυσα. Μετά του έσκισαν με ξιφολόγχη την κοιλιά αφού τον έδεσαν στο κρεβάτι ανάσκελα με το αίμα να τρέχει του έβαλαν επάνω στην πληγή ξερό ασβέστη.
Ο Κώστας Κάππος ήταν ο άνθρωπος που είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του.….
Ο Κώστας Κάππος ήταν ένας από τους βασικούς μάρτυρες στη δίκη της χούντας. Εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ το 1974 και από τότε εκλέγονταν συνέχεια μέχρι το 1989. Πέθανε το 2005 σε ηλικία 68 ετών.
Η χούντα δεν σεβάστηκε τις γυναίκες ειδικά την έγκυο στην περίπτωση μας. Ο βασανιστής Μάλλιος της είπε: «σιγά μη σε αφήσουμε να κάνεις παιδί». Η μαρτυρία της Νατάσας Μερτίκα, που βασανίστηκε από τη Χούντα και απέβαλε.
Στην ηλικία των 24 ετών συνελήφθηκε στο διαμέρισμα της με τον άντρα της και οδηγήθηκε στο κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας. Εξ αιτίας των βασανιστηρίων έχασε το παιδί της και την δυνατότητα να γίνει μητέρα. Μετά από 45 ημέρες στην απομόνωση στις φυλακές του Αβέρωφ κατάφερε να δραπετεύσει και κατέθεσε στο συμβούλιο της Ευρώπης για τα βασανιστήρια της χούντας.
Ήρθαν στις τρεις η ώρα την νύχτα στις 24 του Σεπτέμβρη του 1967. Εγώ τότε ζούσα με τον άντρα μου στην οδό Μυτιλήνης. Ήμουν μόλις τριών μηνών έγκυος και είχα τα χαρτιά του γυναικολόγου μου που το απέδειχναν. Όταν τα έδειξα στον βασανιστή Μάλλιο μου είπε: Σιγά μη σε αφήσουμε να κάνεις ένα σαν και εσένα. Δεν σεβάστηκαν καθόλου την κατάσταση μου. Έψαξαν το δωμάτιο και βρήκαν κάτι προκηρύξεις του ΠΑΜΕ μέσα σε ένα βιβλίο. Εγώ ισχυρίστηκα ότι της είχα βρει σε ένα παγκάκι στην Κυψέλη. Είχα τότε δράση με τους Λαμπράκηδες.
Μας πήγαν πρώτα στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης εκεί ο διοικητής μας είπε: Πείτε τα όλα γιατί άμα πάτε κάτω θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εμείς δεν είχαμε τίποτα να πούμε και όταν πήγαμε κάτω, είχε δίκιο ο διοικητής, ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Όταν έφεραν τον φάκελο μου ο Λάμπρου μου είπε: εσύ τα ξέρεις καλά τα πράγματα. Έγραφε ο φάκελός μου ότι είχα πει ότι οι Ρώσοι με τον Γκαγκάριν είχαν πάει στο φεγγάρι. Επίσης ότι μάζευα υπογραφές με ένα πράσινοι στυλό για να βγάλουν τους πολιτικούς κρατούμενους από τον εμφύλιο έξω από τις φυλακές. Η αλήθεια είναι ότι μάζευα υπογραφές και το πράσινο ήταν σπάνιο χρώμα για στυλό. Τώρα να δω ποιος θα μαζεύει υπογραφές για εσένα μου λέει ο Μάλλιος.
Άρχισαν να με χτυπούν και μάλιστα άγρια από το πρώτο βράδυ στη Μπουμπουλίνας. Το πρωί κατάλαβα ότι είχε γίνει το κακό γιατί είδα τα αίματα. Φώναξα και με πήγαν στην Αλεξάνδρας με ψεύτικο όνομα. Εγώ φυσικά έδωσα το πραγματικό μου όνομα στους γιατρούς. Οι γιατροί με περιποιήθηκαν όσο μπόρεσαν και μου έβαλαν κομπρέσες στα πόδια που ήταν πρησμένα από το βασανιστήριο της φάλαγγας. Δυστυχώς το έμβρυο δεν μπόρεσε να κρατηθεί και μου έκαναν απόξεση σχεδόν χωρίς νάρκωση, δεν ήθελα να κοιμηθώ μήπως στον ύπνο μου αναφέρω ονόματα. Δεν είχα εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Εγώ τα είπα όλα στους γιατρούς και έδωσα το πραγματικό μου όνομα και αυτοί τα έδωσαν στο BBC. Ήταν και αυτός ένας τρόπος προστασία μας γιατί όταν έβγαιναν στη δημοσιότητα δεν τολμούσαν να συνεχίσουν. Με ξαναέφεραν στην Μπουμπουλίνας στην απομόνωση για 47 ημέρες. Στο κελί μου δεν είχα κρεβάτι ήταν ένα τσιμεντένιο μικρό κουτί χωρίς απολύτως τίποτα.
Το φασιστικό καθεστώς δεν δίστασε να μπει στο πολυτεχνείο με τανκς για να διαλύσει μια ειρηνική διαμαρτυρία των φοιτητών. Οι έρευνες κάνουν λόγο για 59 νεκρούς και συνολικά για 2000 τραυματίες νοσηλευόμενους ή μη.
Τα βασανιστήρια, το αστυνομικό κράτος, ο χαφιεδισμός, οι εκβιασμοί, η ανεργία και η φτώχια που πάνε χέρι-χέρι και είναι προϊόντα του βρώμικου συστήματος της δικτατορίας, χρησιμοποιήθηκαν από την χούντα. Τα θύματα σε αυτή την κατάσταση ήταν οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες και οι νεολαίοι.
Τα εφτά χρόνια της χούντας στην Ελλάδα έληξαν με το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο ενάντια στον Μακάριο και την εγκαθίδρυση του αχυράνθρωπου Σαμψών στην προεδρία και την κήρυξη ένωσης με την Ελλάδα. Μετά από αυτή την πρόκληση, οι Τουρκικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο νησί και κατέλαβαν περίπου 40% της Βορείου Κύπρου το οποίο και κατέχουν παράνομα μέχρι σήμερα . Με την απόβαση των Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων και την απειλή ενός γενικότερου πολέμου η χούντα αδυνατούσε να διαχειριστεί αυτή την κρίση.
Εκείνη την στιγμή επενέβησαν οι Αμερικανοί. Η επέμβαση αυτή των Αμερικανών συμμάχων ήταν καθοριστική και οδήγησε στα παζάρια και στον συμβιβασμό ανάμεσα στη Χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Με αυτή την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ηγετικά στελέχη της δικτατορίας παρέδωσαν την πολιτική εξουσία στη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος επέστρεψε από το Παρίσι.
Τα εφτά χρόνια με την χούντα έδειξαν ότι η αστική τάξη δεν διστάσει να εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης και επιβολής της εξουσία της επάνω στον λαό ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς προτεραιότητες.
Στην καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, όπως η φετινή, προς τιμήν της «αποκατάστασης της δημοκρατίας», επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα μεγάλα λόγια των δικομματικών εταίρων. Και πράγματι: Η σημερινή δημοκρατία των πολυεθνικών δεν έχει το ίδιο πρόσωπο με εκείνο που περιφέραν επί μια επταετία οι συνταγματάρχες. Είναι, όμως, η δημοκρατία για την οποία πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει ο λαός;