ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΥ

30 ΜΑΪΟΥ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Διασπαρέντες οι Απόστολοι από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

(Πραξ. 11:19 – 30)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ και τα εμπόδια που συναντάμε στη ζωή μας, δεν είναι συχνά χωρίς νόημα. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια βλέπουμε ζωντανή μέσα στην αποστολική περικοπή της σημερινής Κυριακής.

***

Δεν υπάρχει πιο μεγάλο δυστύχημα από το θάνατο. Ο πρωτομάρτυς Στέφανος είχε ένα θάνατο άγριο με λιθοβολισμό. Και όμως, η αφαίρεση της ζωής και της τιμής, έγινε πρόξενος ζωής αιωνίου και δόξας μεγάλης για την Εκκλησία του Χριστού. Ο ήρεμος και ηρωικός του θάνατος, η προσευχή του για τους φονιάδες, που του πετούσαν πέτρες, ήταν ο πρώτος σπόρος της επιστροφής του Αποστόλου Παύλου.

Αλλά με τον διωγμό του αρχιδιακόνου Στεφάνου, πολλοί Χριστιανοί έφυγαν από την Ιερουσαλήμ και επήγαν στην Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Αντιόχεια. Αυτή η διασπορά σε μέρη ειδωλολατρικά ήταν πολύ ευεργετική. Θα λέγαμε ότι ήταν η πρώτη εξωτερική Ιεραποστολή της Εκκλησίας. Έτσι κανόνισε η Πρόνοια του Θεού, ώστε με μια μεγάλη δοκιμασία, να προκύψει μια μεγάλη ωφέλεια. Από το πικρό να βγει γλυκύ αποτέλεσμα για τη Εκκλησία. Διότι θυσιάστηκε ένας διάκονός της και ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σε τόσο κόσμο.

Ακόμα ο λιθοβολισμός του Στεφάνου ένωσε τρία μεγάλα πρόσωπα, τους Αποστόλους Βαρνάβα και Παύλο και τον Άγαβο. Ο Βαρνάβας ήταν κλεισμένος στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαύλος και μετέπειτα Παύλος στον οποίο τόσα χρωστάμε εμείς οι Έλληνες, ήταν κλεισμένος στην Πατρίδα του την Ταρσό. Και ο Προφήτης Άγαβος ήταν ένας αφανής τότε Χριστιανός στην Ιερουσαλήμ. Με την διάδοση του χριστιανικού μηνύματος στην Αντιόχεια, αποστέλλεται εκεί ο Βαρνάβας. «Και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω» (Πραξ. 11:23). Όταν είδε λοιπόν «ο πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως» Βαρνάβας την χάρη και την ευλογία αυτή του Κυρίου στην Αντιόχεια, χάρηκε πάρα πολύ, παρακαλούσε  δε και παρακινούσε όλους αυτούς που είχαν πιστεύσει να μένουν με όλη τους την καρδιά πιστοί και αφοσιωμένοι στον Κύριο. Στην Αντιόχεια θυμάται τον Σαύλο, που βρίσκεται απομονωμένος στην Ταρσό της Κιλικίας. Πηγαίνει λοιπόν εκεί και τον ξεσηκώνει για το κήρυγμα. Έτσι εργάζονται μαζί ιεραποστολικά ένα ολόκληρο χρόνο στην Αντιόχεια με πλούσια καρποφορία στον αγρό του Κυρίου.

Εκεί εμφανίζεται και ο Προφήτης Άγαβος, που με την προφητεία του για την πείνα, παρακινεί τους χριστιανούς να φροντίσουν για τους φτωχούς Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.

Τότε έγινε έρανος μεταξύ τους και όλα τα αγαθά που μαζεύτηκαν, εστάλησαν στην Ιερουσαλήμ με τα χέρια του Βαρνάβα και του Παύλου.

Το μαρτύριο, λοιπόν, του διακόνου Στεφάνου, πόση μεγάλη πνευματική καρποφορία έδωσε στην Εκκλησία. του Χριστού!

***

Τα γεγονότα αυτά της πρώτης Εκκλησίας μας διδάσκουν, ότι ο Θεός μετατρέπει σε αληθινή ευλογία κάτι που σ’ εμάς φαίνεται πραγματική συμφορά. Ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος Κύριός μας, μπορεί να βγάλει και για μας από το πικρό γλυκύ.

Οι σημερινές θλίψεις μας δεν είναι διωγμοί, όπως ήταν τότε. Είναι διαφορετικές. Είναι συνήθως αρρώστιες, φτώχειες, οικονομικές δυσχέρειες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων. Αυτά, όμως, σήμερα, όπως οι διωγμοί των πρώτων Χριστιανών, δεν μας ζημιώνουν τελικά, αλλά μας φέρνουν πολλές ωφέλειες.

Οι θλίψεις π.χ. μας κάνουν να καταλάβουμε πόσο μάταιος είναι ο κόσμος και πόσο αδύνατοι είναι οι άνθρωποι για να μας βοηθήσουν. Έτσι στρεφόμαστε πιο πολύ στον Παντοδύναμο Κύριο, στην Παναγία Μητέρα Του και στους Αγίους μας και ζητούμε παρηγοριά και βοήθεια.

Ο καλύτερος ιεροκήρυξ της ματαιότητος των εγκοσμίων είναι η αρρώστια. Διότι μας ξεκολλάει από την απόλαυση των υλικών αγαθών και μας φέρνει τη μνήμη του θανάτου. Εύκολα τότε η ψυχή μας πετάει από τα σαρκικά και τα επίγεια, προς τα πνευματικά και τα επουράνια.