ΤΟ 21 ΚΙ’ ΕΜΕΙΣ

Το 2021,το έτος κατά  το οποίο συμπληρώνονται 200 χρόνια από το 1821, που υπήρξε το γενέθλιο έτος του Νεώτερου Ελληνισμού, πλησιάζει προς το τέλος του. προς το τέλος τους και οι  σχετικές εκδηλώσεις.

Οι επέτειοι ιστορικών γεγονότων, η ανάμνηση και επισήμανσή τους, αποτελούν μια πολύτιμη διαθήκη που μάς κατέλειπε ο χρόνος και μια ηθική επιταγή. Το 21, το 40, το κυπριακό 55, μετουσίωσαν όλο το πλήθος των αξιών του ελληνικού παρελθόντος, σε συγκεκριμένες πράξεις που μετακίνησαν τα ερείσματά μας από τα βάθη των αιώνων μέσα στην ίδια τη συνείδησή μας. Έτσι οι αποστάσεις σμικρύνθηκαν και η θεωρία απέβη χειροπιαστό γεγονός, μέσα και πάνω από το οποίο μπορούμε να κατοπτεύουμε ολόκληρο τον εαυτό μας.

Εκείνο, όμως, που έχει πρωταρχική σημασία είναι να μπορούμε να ζούμε μέσα μας τα μαθήματα και τα οράματα της ιστορίας για να παραμείνουμε μέσα μας ελεύθεροι και Έλληνες. Για μάς τους απόδημους, το βάρος αυτής της επιταγής πέφτει στους ώμους των Κοινοτήτων μας, των Συλλόγων μας και προ πάντων των δασκάλων των ελληνικών μας σχολείων  που, έστω και για λίγες μόνο ώρες, έχουν στα χέρια τους το μέλλον της ελληνικής μας παρουσίας και συνέχειας.

Το ’21, όμως, και η 200ή επέτειός του, αφορμή για το σημερινό μας σημείωμα. Το ’21, που δεν υπήρξε τυχαίο ξέσπασμα μιας στιγμής. Το παρασκεύασε επί αιώνες η συνείδηση του γένους. Ο ελληνισμός της τουρκοκρατίας, με το πληγωμένο φιλότιμο και με την πονεμένη μνήμη της πορείας που διέγραψαν οι πατέρες του, της αρχαιότητας και του Βυζαντίου , για ολόκληρο τον κόσμο, κινήθηκε και με το όνειρο να διαμορφώσει και πάλι μια αποστολή θεμελιωμένη πάνω στην αξιοπρέπεια του υπεύθυνου πολιτικού βίου και της καθόλου κοινωνικής και πνευματικής προκοπής του. Τα κείμενα των αγωνιστών είναι κατάσπαρτα από αυτές τις προθέσεις που εκφράζουν με κλασσική λιτότητα.

 Ο Φεραίος, λόγου χάριν, τις μεταβάλλει σε σάλπισμα, ο Μακρυγιάννης τις φωνάζει την κάθε στιγμή, ο Κολοκοτρώνης τις διακηρύττει συμβολικά προς τους νέους κάτω απο την Ακρόπολη και ο Κοραής τις κάνει σοφία.

Ό,τι έχουμε,συνεπώς, να κάνουμε εμείς, είναι να στοχαστούμε πώς να αξιοποιήσουμε τα βασικά αιτήματα του 21. Την αρετή της λεβεντιάς, το νοικοκύρεμα και την ευημερία, και την πνευματική προκοπή μας.

Υπάρχει, όμως, μια ιδέα  που αναδύεται λαχταριστή μέσα από τα τρίσβαθα της ελληνικής δημιουργίας που απαιτεί ολόκληρη την πίστη και την πιο στοργική και σωστή φροντίδα μας. Η Λευτεριά. Ένας καϋμός να την κατακτήσουμε κι άλλος αγώνας να τη φυλάξουμε και να τη ζήσουμε. Και δέν πρέπει, να  αλλοιθωρίζουμε.  Η λευτεριά της πατρίδας,  μάς καλεί να σταθούμε άλλη μια φορά φρουροί της. Ναι φρουροί της κι’ εμείς εδώ στη ξενητιά, που μπορούμε πολλά και χρωστούμε πολλά στην Ελλάδα μας.

Ο εχθρός γυροφέρνει τα σύνορά της. Δεν χρειάζεται διόραση ή σοφία να δούμε τον κίνδυνο.

 ‘‘ Τη λευτεριά, τη λευτεριά, τη λευτεριά ως τα ύψη, 

    τη λευτεριά ως το θάνατο, τη λευτεριά ως τον Άδη,

  κι’ απέκει, τάλλα είναι καλά , απάνω ή κάτω κόσμος.