ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΙΣ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ

«Ο Θεός εμεσίτευσεν όρκω, ίνα διά δύο πραγμάτων αμεταθέτων,… ισχυράν παράκλησιν έχωμεν οι καταφυγόντες κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Προς Εβραίους 6:13 – 20)

ΣΤΟΝ κόσμο αυτό, πολλές θλίψεις αντικρύζομε. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι οι θλίψεις είναι ο αχώριστος σύντροφος του κάθε ανθρώπου. Πού θα βρούμε όμως πραγματική παρηγορία και ηθική τόνωση; Μήπως στους άλλους ανθρώπους; Αλλά εκείνοι παρά την καλή τους διάθεση δεν είναι σε θέση να μας δώσουν πραγματική ενίσχυση στον καιρό των δοκιμασιών μας. Ο Απ. Παύλος στη θεόπνευστη επιστολή του προς Εβραίους γράφει: «Συγκατέβη να χρησιμοποιήσει σαν μέσον επιβεβαιώσεως τον όρκον, και έτσι με την υπόσχεση και τον όρκον του μας έδωσε ο Θεός τη βεβαιότητα, ώστε να μπορούμε να έχομε ημείς, που καταφεύγομε σ’ Αυτόν, ισχυρότατη παρηγορία και ακλόνητη τη βεβαιότητα, ώστε να κρατήσουμε την ελπίδα, που μας έχει προσφερθεί».
Ασφαλέστατο καταφύγιό μας και ακλόνητο στήριγμά μας ιδίως στο διάστημα των δοκιμασιών και πειρασμών είναι, και πρέπει να είναι, ο πανάγαθος και παντοδύναμος Πατέρας μας ο Θεός. Αυτή την αλήθεια διαλαλεί και ο θεόπνευστος ψαλμωδός με το να λέγει: «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα» (Ψαλμ. Με΄2). Ομιλεί ο ψαλμωδός για μεγάλες και συγκλονιστικές θλίψεις, που είχαν βρει τον ισραηλιτικό λαό. Και σε άλλο ψαλμό του δεν λέγει μόνον, ότι ήτο καταφυγή του ο Θεός, αλλά προσθέτει και «αγαλλίαμα», γράφει επί λέξει «Συ μου ει καταφυγή από θλίψεως της περιεχούσης με. το αγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κυκλωσάντων με» (Ψαλμ. λβ΄7).
Στην Καινή Διαθήκη πολλές φορές χαρακτηρίζεται ο Θεός, σαν Θεός από τον οποίον προέρχεται κάθε παρηγορία. Ο Απ. Παύλος ονομάζει τον Θεό «Θεόν πάσης παρακλήσεως» και επί λέξει γράφει: «Ευλογητός ο Θεός… ο πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως» (Β΄Κορ. 1:3. Βλ. Ρωμ. 15: 4,5, Β΄Κορ. 1:6, Β΄Θεσσαλ. 2:16 κ.ά.) Δηλαδή «ας είναι ευλογημένος και δοξασμένος ο Θεός… ο Πατήρ και ο χορηγός της ευσπλαγχνίας, του ελέους και της συγκαταβάσεως, και Θεός κάθε παρηγορίας διά τους θλιβομένους ανθρώπους:. Ονομάζει στον στίχον αυτόν τον Θεό ως έχοντα άπειρον έλεος, σαν την μοναδική πηγή κάθε παρηγορίας και ενισχύσεως ημών των ανθρώπων στο να υπομένομε τις διάφορες θλίψεις, με την πεποίθηση, ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της ζωής είναι μέσα και τρόποι, με τα οποία μας βοηθάει σαν στοργικός Πατέρας και μας χειραγωγεί ο Θεός την πνευματική μας πρόοδο και την ασφάλειά μας στο δρόμο της σωτηρίας.
Κατά το διάστημα των θλίψεων και δοκιμασιών, που συναντάμε στη ζωή μας ο Θεός πρέπει να είναι η ελπίδα μας και η καταφυγή μας. Θα αντλούμε παρηγορία κατά το διάστημα των δοκιμασιών μας, τέτοια που δεν μπορούμε να βρούμε από μέρος των ανθρώπων. Ο Θεός μας δίνει την εξ ύψους παρηγορία, συγκαταβαίνει με άπειρον έλεος και αγάπη, μας χαρίζει υπομονή και ειρήνη και μας κάνει να αισθανόμαστε πιο πολύ την αγάπη Του και την πατρική στοργή Του.
Ύστερα από κάθε μας προσευχή και κάθε αίτησή μας για υπομονή και παρηγοριά αισθανόμαστε τη χάρη του Θεού να μας πλημμυρίζει και μια ευχάριστη κατάσταση να δημιουργείται μέσα μας. Φυσικά θα παρακαλούμε τον Κύριο να μας απαλλάξει από τη θλίψη, να επέμβει θαυματουργικώς και να μας λυτρώσει από τη δοκιμασία είτε αυτή προέρχεται εκ μέρους των άλλων ανθρώπων είτε εξ υπαιτιότητος ιδικής μας. Και πολλές φορές κάνει το θαύμα του ο Θεός. θέτει τέρμα στη δοκιμασία μας, είτε ασθένεια είναι αυτή, είτε οικονομική στενοχώρια είτε κατατρεγμός και συκοφαντία εκ μέρους των ανθρώπων. Αν θελήσουμε να ερευνήσουμε τη ζωή μας, θα ιδούμε ότι πολλές φορές έκαμε την επέμβασή του ο Θεός και επραγματοποίησε το θαύμα, που του εζητήσαμε.
Και αν ακόμη δεν απαντήσει ο Κύριος και δεν πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο αίτημα της προσευχής μας, πάντως η προσευχή μας δεν γίνεται επί ματαίω, δεν πάει χαμένη. Ο Θεός καταλογίζει στο ενεργητικό μας και απαντά με άλλους τρόπους στη θερμή προσευχή μας. Μας στέλνει π.χ. χάρη και φωτισμό, τόνωση της πίστης μας, χαρά και ειρήνη, ώστε να μπορούμε και εμείς, τηρουμένων των αναλογιών, να επαναλαμβάνουμε το του Απ. Παύλου: «χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ. 1:24).
Βρισκόταν τότε ο Απ. Παύλος φυλακισμένος στη Ρώμη και κατά τη νύχτα δενόταν με αλυσίδες για το φόβο μήπως και δραπετεύσει. Δύο χρόνια βάσταξε η φυλάκισή του αυτή. Και σε όλο το διάστημα των δύο ετών δοκίμαζε μια ανείπωτη χαρά, διότι αξιωνόταν έτσι, να πάσχει και να υποφέρει για το όνομα του Χριστού. Και αν ακόμη δεν θέσει τέρμα ο Κύριος στη δοκιμασία μας, ημείς θα επαναλαμβάνομε το του Απ. Παύλου: «το θέλημα του Κυρίου γινέσθω» πάντοτε και σε κάθε περίσταση.
Ένα από τα ονόματα που έχουν δοθεί στην Καινή Διαθήκη στο Πνεύμα το Άγιο και προσωπικώς στον Θεάνθρωπο λυτρωτή μας είναι η προσωνυμία «Παράκλητος». Λέγεται Θεός πάσης παρακλήσεως έτσι και με το όνομα παράκλητος ονομάζονται και τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Η λέξη παράκλητος σημαίνει, εκτός των άλλων, και κείνον, που μας παρηγορεί στις θλίψεις. Έτσι το Πνεύμα το Άγιον λέγεται Παράκλητος και ο Κύριος επίσης ονομάζεται Παράκλητος (Ιωαν. 14:16 και Α΄Ιωαν. Β΄1). Είναι μεγάλο προνόμιο για μας τους πιστούς Χριστιανούς η πίστη μας «στο Θεό πάσης παρακλήσεως» και το δικαίωμα να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν πάντοτε και μάλιστα κατά το διάστημα των θλίψεών μας.