ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

«ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ
ΕΝ ΟΛΗ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΝ ΟΛΗ ΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΝ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΝΟΙΑ ΣΟΥ»      

(Κατά Ματθαίον, κεφ. 22:36-46)

Αυτή η πρώτη και μεγάλη εντολή. Αγάπη στο Θεό απεριόριστη. Αγάπη μ’ όλες τις συναισθηματικές, ψυχικές και διανοητικές δυνάμεις. Αγάπη που φτάνει ως τη θυσία. Η ωραιότητα του Κυρίου είναι ασύλληπτη. Νικά τους χρωστήρες όλων των ζωγράφων και την πέννα όλων των ποιητών και λογοτεχνών. Ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Μονάχα όποιος με την Πίστη Τον αγάπησε και με την αγάπη Του επίστεψε, μπορεί να νοιώσει την παρουσία Του στο βάθος του εσωτερικού του κόσμου.

Εκείνος μας αγαπά. Εμείς Τον αγαπούμε;
«Ο Θεός αγάπη εστί». Μας αγάπησε και μας αγαπά. Μας ευεργέτησε και μας ευεργετεί. Η ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων είναι μια συνεχής αγάπη του Θεού. Στο κάθε δημιούργημα είναι αποτυπωμένη η αγάπη του. Στην κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας υπάρχει η σφραγίδα της θείας αγάπης. Σοφία κι αγάπη είναι τα δύο τυπογραφικά του βιβλίου της δημιουργίας. Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα, τη σοφία και την αγάπη του Θεού. Πάσα πνοή αινεί και δοξολογεί τον Κύριο!
Πόσο όμως πιο υπέροχη και θαυμαστή φάνηκε η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο! Γεμάτος θαυμασμό ο προφήτης και βασιλιάς Δαυΐδ, αναφωνεί: «Τι εστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν! Δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν! Μέσα στο άπειρον σύμπαν είναι ένας κόκκος, ένα μηδέν ο άνθρωπος. Όμως η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο είναι θαυμαστή. Τον προίκισε με έξοχα και θεία χαρίσματα. Κι όταν αμάρτησε δεν τον εγκατέλειψε. Έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».
Είναι ο Ποιμήν ο καλός, ο οποίος «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων αυτού». Είναι ο στοργικός Πατέρας που αγκαλιάζει και καταφιλεί τον άσωτο γυιο Του. Είναι ο φιλάνθρωπος Γιατρός που θεραπεύει της ψυχής τα τραύματα που προκάλεσε η αμαρτία. Ολόκληρη του Κυρίου η επίγεια ζωή ήταν μία συνεχής και έμπρακτη αγάπη. «Διήλθεν ευεργετών και ιώμενος». Οι απόστολοι που γνώρισαν από κοντά την αγάπη του Κυρίου, διαπιστώνουν ότι «αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω εις τέλος ηγάπησεν αυτούς». Η αγάπη Του δεν είναι σαν των ανθρώπων. Εκείνου είναι τέλεια. των ανθρώπων είναι γήϊνη και ατελής. Εκείνου είναι ανυπόκριτη και αληθινή. των ανθρώπων είναι υποκριτική και ψεύτικη. Είναι του Θεού απύθμενη και ασύλληπτη και ανεξερεύνητη η αγάπη Του. Ποιος μπορεί να τη μετρήσει; Ποιος να τη γνωρίσει και κατανοήσει; Εκστατικός ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, μπροστά στη θεία αγάπη, γράφει στην Α΄Καθολική του επιστολή: «Ίδετε ποταπήν αγάπην δέδωκεν ημίν ο Πατήρ ίνα τέκνα Θεού κληθώμεν». Οι αμαρτωλοί και αχρείοι, οι αποστάτες και βλάσφημοι, νάχουμε τη μεγίστη τιμή να ονομαζόμαστε «τέκνα Θεού»! Ποια ανθρώπινη διάνοια μπορεί να το συλλάβει και κατανοήσει;
Ανταποκρινόμαστε στην αγάπη του Θεού; Εξοφλούμε τις υποχρεώσεις μας; Η αγάπη Του φλογίζει την καρδιά μας; Αναμοχλεύει το είναι μας; Κατευθύνει τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας; Είναι ο μαγνήτης των ψυχών μας; «Η αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς»; Εκείνος μας έδωκε το παν και το μόνο που ζητάει από μας είναι η καρδιά μας, η αγάπη μας. «Υιέ, δος μοι σην καρδίαν», μας λέγει. Δεν ζητά χρυσάφι, ούτε ασήμι, ούτε πλούτο, ούτε τα σπίτια μας. Την καρδιά μας θέλει. Την αφοσίωσή μας. Τα αισθήματά μας. Τον εαυτό μας. «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. Και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Να η απαίτηση του Κυρίου. Κατά πάντα λογική και άγια και θεία.
Στην πυραμίδα των αξιών της ζωής, πρέπει στην πιο ψηλή κορφή να βρίσκεται ο Κύριος και Θεός και Πατέρας όλων. Η αγάπη Του πρέπει νάχει σ’ όλα το προβάδισμα. Πατρίδα, οικογένεια, άτομο, ακολουθούν. Πρώτα ο Θεός και ύστερα όλα τ’ άλλα. Οι Χριστιανοί είναι πατριώτες, αλλά όχι πατριδολάτρες. Αγαπούν την πατρίδα κι είναι έτοιμοι για κάθε θυσία, ποτέ όμως δεν τη θεωρούν το υψηλότερο ιδανικό της ζωής. Πάνω από τις πατρίδες της γης, είναι η ουράνια κι απέραντη πατρίδα που αναμένει όλους τους ανθρώπους. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».
Πάνω λοιπόν από όλους και από όλα, ο Χριστός και η αγάπη Του. Μπροστά μας πάντοτε η πανώρια και γεμάτη κάλλος μορφή Του. «Ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων». Το κρίνο, το γλυκύ έαρ, ο άρτος, το «ύδωρ το ζων», ο αίνος των αγγέλων, η δροσιά της ψυχής, το ουράνιο μάννα, ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο αδελφός, ο Νυμφίος, το άσμα των ασμάτων, η άμπελος η αληθινή, ο Ποιμήν ο Καλός. Τόσο βαθειά στην ψυχή του ένοιωθε την αγάπη του Χριστού ο Απόστολος Παύλος, ώστε τίποτε στον κόσμο αυτό δεν μπορούσε να τον χωρίσει από τον Σωτήρα του, ούτε κι αυτοί ακόμα οι άγγελοι. «Ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε δυνάμεις, ούτε ενεστώτα, ούτε τα μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».
Για την αγάπη του Νυμφίου και Σωτήρα Χριστού θυσίασαν τη ζωή τους εκατομμύρια χριστιανών. Για την αγάπη του Ιησού υπέμειναν τους πιο φριχτούς βασανισμούς. Όταν ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας βάδιζε για τα θηρία της Ρώμης έγραφε στους χριστιανούς. Προτιμώ να πεθάνω για την αγάπη του Ιησού και να αλέσουν το σώμα μου τα δόντια των θηρίων, παρά να γίνω βασιλιάς όλου του κόσμου».

Αγαπητοί μου,
Έχετε ιδεί όλοι την ωραία εικόνα που παρουσιάζει το Χριστό να χτυπά μια πόρτα. Η πόρτα είναι η καρδιά μας και ζητά να μπει μέσα. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω», λέγει. «Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν». Τον έχομε δεχθεί εμείς μόνιμο βασιλιά της καρδιάς μας; Κοινωνούμε συχνά το Σώμα Του και το Αίμα Του; Τον υπερασπίζουμε μ’ όλη τη φλόγα της ψυχής μας; Τα θυσιάζουμε όλα στο βωμό της αγάπης Του; Ακούμε τη φωνή Του και μένομε σταθεροί στο δρόμο Του;
Φλογερή τούτη η αγάπη. Θείος τούτος ο έρωτας!

‍