21 του Απρίλη 1967 Η μαύρη επέτειος της Χούντας

γράφει ο Πλάτων Ρούτης     proutis0107@rogers.com

‍

56 χρόνια πέρασαν από το πραξικόπημα της Χούντας και όμως ακόμα στους επιζώντες εκείνης της εποχής οι εικόνες και τα γεγονότα έχουν σημαδέψει τον εγκέφαλο τους ανεξίτηλα.  Είναι αδύνατον να ξεχαστούν αυτές οι πρώτες ώρες και ημέρες που ακολουθήσαν την μαύρη ημέρα της 21 του Απρίλη 1967. Η αγριότητα, οι συλλήψεις, τα φασιστικά άσματα, ο χωροφύλακας και ο στρατιωτικός, ο χαφιές και ο κυνηγημένος. Και μετά την σύλληψη η μεταγωγή στο σχολείο της γειτονιάς μέχρι να μαζέψουν και άλλους για να τους φορτώσουν στα καμιόνια για τα νησιά.
Απαγόρευση κυκλοφορίας, ελεγχόμενες ειδήσεις. Που να μάθεις τι γίνεται; Ρωτούσαμε και σε κοιτούσαν στα μάτια χωρίς καμία έκφραση. Ένα παιδί στη γειτονιά το σκότωσαν και υποπτευθήκαμε τον λόγο. Δεν ξαναείδαμε τους γονείς του αλλά μάθαμε ότι γύρισαν στην επαρχεία.  Οι πατεράδες αλλά και παππούδες μερικών από εμάς έλειπαν και κανένας δεν σου έλεγε κάτι εκτός αν σε ήξεραν και σου είχαν εμπιστοσύνη, γιατί και οι τοίχοι είχαν αυτιά. Μετά από λίγο μαθαίναμε ότι τους είχαν σε φυλακές ή στην εξορία. Μάθαμε επίσης από τις συζητήσεις ότι τον Παναγιώτη Ελλή τον σκότωσαν έτσι ψυχρά στον ιππόδρομο του Φαλήρου που τους είχαν μαζεμένους πριν τους πάνε στην εξορία. Ο κομμουνιστής, αντιστασιακός και Μακρονησιώτης, Παναγιώτης Ελλής από το Κόσμιο της Κομοτηνής, είναι η πρώτη αμιγώς πολιτική δολοφονία της Χούντας. Προγραμμένος από τον μηχανισμό των Συνταγματαρχών, συλλαμβάνεται με την επιβολή της δικτατορίας, την 21 Απριλίου. Μαζί με 700 ακόμα Αριστερούς πολίτες, οδηγούνται στον Ιππόδρομο στο Φαληρικό Δέλτα.
Ο αξιωματικός που τον εκτέλεσε καυχιόταν για τον φόνο, λέγοντας «τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα». Το τέλος της δικτατορίας, βρήκε τον δολοφόνο Κότσαρη, διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, έχοντας μάλιστα πάρει μέρος και στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Να μην απορούμε για αυτό, τέτοιοι ήταν οι χουντικοί, αυτή ήταν η αντιμετώπιση τους στους «άλλους….»
Στη δίκη του Ιουνίου του 1975, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση. Το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο πέντε μήνες αργότερα, μείωσε την ποινή του κατά 2 χρόνια. (Τότε είχε έρθει και η «δημοκρατία» για τους «άλλους» στην Ελλάδα).

Πετύχαμε να πιάσουμε ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς για μία έστω μικρή πληροφορία και αυτό με μεγάλη προφύλαξη. Βάζαμε τον πιο μικρό στην έξω πόρτα του σπιτιού μήπως και έρθει κάποιος να μας ειδοποιήσει.
Τα νέα σιγά-σιγά άρχισαν και μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα. Μαθαίναμε για τα νησιά της εξορίας, για τους βασανισμούς ανθρώπων που είχαν συλληφθεί από την αστυνομία της Χούντας. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
Η ισχύς τους ήταν ο χωροφύλακας, ο αστυνόμος, ο χαφιές, ο τραμπούκος και ένα διεφθαρμένο δικαστικό σώμα.  Χωρίς αυτά τα δεκανίκια της εξουσίας τους ήταν ανθρωπάκια οι «νάνοι». Μέσα από τις φανταχτερές στολές τους και το υπερφίαλο ύφος τους διέκρινες την γύμνια τους και την δειλία τους. Τα μόνα όπλα που διέθεταν ήταν τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες.  
Σαν τα άτομα που ανέλαβαν για λογαριασμό των Αμερικάνων να κυβερνήσουν την χώρα χρησιμοποίησαν  την διαφθορά για να «πατάξουν την διαφθορά». Η γελοιότητα τους και η γλίτσα τους ήταν σύμφυτη με ένα βρώμικο και προδοτικό παρελθόν που είχε τις ρίζες του από την Ναζιστική κατοχή, στην συνέχεια τον εμφύλιο και η κατά καιρούς σε δολοπλοκίες και σαμποτάζ ενάντια στην χώρα. Η αναξιότητα τους και η δειλία τους σαν αξιωματικών του Ελληνικού στρατού φάνηκε στο σαμποτάζ του Έβρου με την ζάχαρη στα ντεπόζιτα των οχημάτων για να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές στην συνέχεια. Όπως επίσης και στα γεγονότα του Γοργοπόταμου για να προκαλέσουν την αναρχία και να ξεδιπλώσουν τα βρώμικα σχέδια τους πάλι κατηγορώντας τους κομμουνιστές σαν εχθρούς της  πατρίδας. Ήταν η πρόβα για το πραξικόπημα που το ετοίμαζαν για να αποτρέψουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Καταλήστεψαν τα κρατικά ταμεία κυνηγώντας την διαφθορά με το να δώσουν στους εαυτούς τους διπλάσιους μισθούς. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
Ήταν τόσο «τίμιοι» όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…
Δημιούργησαν μαζί με τους Αμερικανούς πράκτορες το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο προκαλώντας την Τουρκική εισβολή. Εκτέλεσαν το σχέδιο τους για τον διαμελισμό της Κύπρου που ήταν η τελευταία πράξη του δράματος της Χούντας και στις 23 Ιουλίου 1974 παράδωσαν την χώρα στους πολίτικους.
Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία, καταγράφουν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η διεθνής ιστορική πείρα αποδεικνύει ότι οι στρατιωτικές δικτατορίες αποτελούν πάντα λύσεις για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια. Ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά ότι η δικτατορία του κεφαλαίου, όποια μορφή κι αν πάρει, της στρατιωτικής δικτατορίας τότε και του κοινοβουλευτικού μανδύα σήμερα, το πολιτικό σύστημα είναι πάντα ταξικό, προσαρμοσμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της καταπίεσης των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Πως να σωπάσω μέσα μου την ασχημιά του κόσμου……..

‍