Μιλάμε για αδιάβλητες και τίμιες εκλογές!!

γράφει ο Πλάτων Ρούτης
proutis0107@rogers.com

Στις επόμενες εκλογές για το κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα γίνουν τον Ιούλιο ψηφίστηκε το νομοσχέδιο στο οποίο θα μπορούν να ψηφίσουν όσοι Έλληνες έχουν το δικαίωμα ψήφου και από όπου και να βρίσκονται. Παρόλα αυτά υπάρχουν προβλήματα που το νομοσχέδιο δεν μπορεί να τα προσπεράσει.  Έγινε πολύ κουβέντα για το κατά πόσο η επιστολική ψήφος ενισχύει την μυστικότητα των εκλογών σε μία αδιάβλητη διαδικασία.
Υπάρχει σοβαρός λόγος για τις ανησυχίες των κομμάτων να επιμείνουν σε αδιάβλητες εκλογές επειδή είναι γνωστές οι πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν και υπάρχει ιστορία από αμαρτωλό παρελθόν ακριβώς από την τότε μήτρα του ίδιου κόμματος της ΕΡΕ την εποχή που έγιναν τα έκτροπα στις βουλευτικές εκλογές του βρόμικου 1961 που ο λαός την ονόμασε «εκλογές βίας και νοθείας».  Σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν και τα δέντρα, σπίτια ακατοίκητα και χωράφια. Σε πολλές περιπτώσεις ενώ οι εγγεγραμμένοι νόμιμοι  ηταν π.χ. 12000 στις κάλπες εκείνης της περιοχής βρέθηκαν 14500 ψήφοι νοθεία σε όλη της την έκταση. Παράλληλα με την νοθεία κυρίως στην επαρχεία, υπήρχε και βία με απειλές να χάσει ο κόσμος τις δουλειές του. Σε πολλές περιπτώσεις του έδιναν και τα ψηφοδέλτια στο χέρι για να σιγουρευτούν ότι θα πάει στις κάλπες το ψηφοδέλτιο που εξυπηρετούσε το κατεστημένο. Εγιναν πολλές καταγγελίες χωρίς βέβαια να καταλήξουν σε δίκη.  .
Όπως τότε το 1961 το κατεστημένο με το παλάτι και τις Αμερικάνικες υπηρεσίες, την ΣΙΑ είχαν πανικοβληθεί με την άνοδο της ΕΔΑ η οποία στην πλειοψηφία της είχε κομμουνιστές ενώ το ΚΚΕ ήταν παράνομο. Σήμερα με την άνοδο του λαϊκού κινήματος η κυβέρνηση της ΝΔ δεν αισθάνεται καθόλου άνετα και είναι σαν ο αντίπαλος λαός αναπνέει πάνω από το σβέρκο της.
Όπως το 1961 τότε, έτσι και τώρα οι προσπάθειες της αστικής τάξης είναι οι ίδιες με την διαφορά έχουν πάρει Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.  Η διαφορά του τότε και τώρα είναι η τεχνολογία και το ότι πολλά σημερινά golden boys  που κατά την γνώμη τους θα ωφεληθούν από την εκλογή του κόμματος της άρχουσας τάξης τους έχει κάνει αρωγούς και προπαγανδιστές του συστήματος.  Οι προσπάθειες των αστικών τάξεων της Ευρώπης, Στελέχη αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου και πολιτικοί αναλυτές, ανησυχώντας για την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και για τις αντιδράσεις, τις κινητοποιήσεις και απεργίες που εμφανίζονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τοποθετήθηκαν για την ερμηνεία των γεγονότων, ζητώντας να βγουν συμπεράσματα ανώδυνα για το σύστημα. Αναζητούσαν δηλαδή μέσα από τα συμπεράσματα τους να βγάλουν το σύστημα αλώβητο.
Όσο και να προσπαθούν τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Οι Γάλλοι αγρότες έχουν μπει σχεδόν μέσα στο Παρίσι. Οι Ισπανοί αγρότες ζεσταίνουν τις μηχανές του για την δική τους πορεία και καταλήψεις. Οι Έλληνες αγρότες έχουν κάνει μπλόκα σε όλους τους οδικούς κόμβους από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Μέχρι που ο Μητσοτάκης έβγαλε τα χέρια από τις τσέπες του (σημάδι του τσαμπουκά του) για να μιλήσει με τους απεργούς οι οποίοι τον κοίταξαν κατάματα και αυτός έχανε τα λόγια του. Γιατί μαθαίνει το παιδί ότι το νταηλίκι δεν περνάει στους απεργούς και ούτε οι ψευτο υποσχέσεις. Παράλληλα με την Ελλάδα, Γαλλία και Ισπανία ετοιμάζονται και αγρότες άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Η εργατική τάξη σύντομα θα πάρει τη θέση που της ανήκει μέσα στο κίνημα για να παίξει τον ιστορικό της ρόλο μέσα σε μία σύγκρουση με την άρχουσα τάξη.

‍
Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ
Πηγαίνοντας πίσω στα 1960 η αστική τάξη της εποχής τότε χρησιμοποιούσε τον εκβιασμό και απειλές από τους κατά τόπους κομματάρχες ενάντια στους πρωτοπόρους εργάτες.  Πολλές οικογένειες είχαν παιδιά που απολύθηκαν από τις δουλειές τους επειδή ο πατέρας ήταν συνδικαλιστής, χειρότερα δε αν ήταν χαρακτηρισμένος αριστερός κομμουνιστής. Σε πολλές περιπτώσεις γίνονταν συλλήψεις με γελοίες δικαιολογίες και συχνά και στα μουλωχτά κάτι φορές βασανισμοί και χτυπήματα πρωτοπόρων απεργών και ηγετών στις γραμμές της απεργίας.  Πολλές φορές έκαναν έφοδο στα γραφεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.  Η Βασιλική Χωροφυλακή τότε έκανε τα στραβά μάτια και δεν συλλαμβάνανε τους τραμπούκους που τους υποδείχναν οι εργάτες.  
Η Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη σήμερα, έχει εξελιχθεί στην μέθοδο της για την καθυπόταξη της εργατικής τάξης. Το φαινόμενο των «κίτρινων γιλέκων» που κινητοποιήθηκε στη Γαλλία δεν είχε καμία σχέση με τους εργατικούς λαϊκούς  αγώνες, παρόλα αυτά δημιουργήθηκε αρθρογραφία και ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης. Η ερμηνεία που έδωσαν διάφοροι αρθρογράφοι ήταν ανάλογη με την οπτική γωνία του κάθε ένα. Το κοινό σημείο όμως που είχαν όλοι τους ήταν ότι έκαναν προσπάθειες να βάλουν «σκιάχτρα και φαντάσματα» στη θέση του πραγματικού εχθρού. Δεν παρουσίασαν τον ακριβή ρόλο του οργανωμένου ταξικού κινήματος στις κινητοποιήσεις και στις απεργίες. Σίγουρα δεν έκαναν καμία αναφορά στις θέσεις του ταξικού κινήματος για να δυναμώσει η κοινωνική συμμαχία ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και στην ΕΕ συνολικά.
Οι ταχτικές αυτές των διάφορων αρθρογράφων κρύβουν τον πραγματικό αντίπαλο. Στο τέλος στο ερώτημα για το τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες κατέληξαν στην διαπίστωση ότι οι φιλελεύθερες   πολιτικές που κυριάρχησαν στην ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια. Ενώ στην ουσία αθωώνουν τον πραγματικό εχθρό που είναι το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του.  
Κρύβοντας τον πραγματικό αντίπαλο, διάφοροι αρθρογράφοι σχολιάζουν τις αιτίες που οδήγησαν στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος στη Γαλλία και το «τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης». Κατέληξαν σε απαντήσεις που βγάζουν από το στόχαστρο του λαού και της νεολαίας τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του σε κάθε χώρα, και την ΕΕ ως ένωση των καπιταλιστικών κρατών.
Υποστηρίζουν ότι υπαίτιος είναι «η κυβερνητική νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια» και εκφράστηκε και με τις μεταρρυθμίσεις του Μακρόν στη Γαλλία. Μιλούν για «στροφή» της ΕΕ σε μια «νεοφιλελεύθερη, μη δημοκρατική και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική», που φέρνει τη «λιτότητα», «παρεκκλίνοντας από τις ιδρυτικές της αρχές». Και συμπληρώνουν ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα αστικά κόμματα και οι αστοί πολιτικοί σε επίπεδο ΕΕ και κάθε κράτους - μέλους «δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με επάρκεια στο ύψος των καιρών», καθώς και ότι αυτό φθείρει το κύρος των θεσμών της και των θεσμών των καπιταλιστικών κρατών. «Αλλά λόγια ν ’αγαπιόμαστε»
Η πολιτική όμως που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ έχει στον πυρήνα της την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της. Τα μέτρα που τσάκισαν και τσακίζουν εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, μισθούς και συντάξεις στην Ελλάδα και σε μια σειρά από άλλες χώρες της ΕΕ δεν ήταν αποτέλεσμα απλά της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβλήθηκε στην ΕΕ από τη Γερμανία». Ήταν ανάγκη για την αστική τάξη κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ για να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά αυτό δεν έγινε χωρίς την όξυνση του ανταγωνισμού εντός της ΕΕ, όπου κάποια καπιταλιστικά κράτη βγήκαν λιγότερο και άλλα περισσότερο κερδισμένα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο μεγάλος χαμένος ήταν η εργατική τάξη και ο λαός σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. Αυτή είναι η αιτία που αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και η διαμαρτυρία σε αρκετά κράτη της ΕΕ.
Εξάλλου, η ΕΕ δεν «εκτροχιάστηκε» τις τελευταίες δεκαετίες από τις ράγες κάποιων υποθετικά «φιλολαϊκών» αρχών και αξιών με τις οποίες ιδρύθηκε. Πάντα ο χαρακτήρας της ήταν αντιλαϊκός, γιατί είναι μια ένωση των κρατών των εκμεταλλευτών του λαού, με σκοπό να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους ενάντια σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, εντείνοντας το τσάκισμα των εργαζομένων και της νεολαίας.

‍
Συσκοτίζοντας το ρόλο του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος.
Κοινός τόπος πολλών αρθρογράφων ήταν το γενικό τους «ανάθεμα» στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και η ταυτόχρονη υπερπροβολή υποθετικά νέων «κινημάτων καταναλωτών», «κινημάτων της υπαίθρου ενάντια στην πόλη», «οικολογικών κινημάτων» και «κινημάτων της νεολαίας ενάντια στις παλαιότερες γενιές». Στη θέση δηλαδή της πιο καθοριστικής δύναμης, που μπορεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα μέτωπα να συγκρουστεί με την αστική τάξη και την εξουσία της, προτάσσουν ένα θολό άθροισμα δυνάμεων και «κινημάτων» που είναι ακίνδυνα για τον ταξικό αντίπαλο.  Μάλιστα έφτασαν να κάνουν και προτάσεις για «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες», για οργάνωση του κινήματος μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ως η «σύγχρονη απάντηση» στη «γραφειοκρατία των παραδοσιακών» συνδικάτων. Τόση κοροϊδία και τόσος ξεπεσμός να καθορίζει το face book και το Instagram το πολιτικό σχήμα που θα κυβερνάει την χώρα.
Καθόλου τυχαία, φυσικά, οι αρθρογράφοι που «κόπιασαν» για να κρύψουν τον πραγματικό αντίπαλο έχυσαν πολύ μελάνι για πείσουν ότι πλέον είναι «παρωχημένο» να μιλάμε για την εργατική τάξη, ότι είναι «παρωχημένη» η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ότι είναι «παρωχημένη» η γραμμή πάλης που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Σκόπιμα θέλουν να μείνει έξω από την ατζέντα της συζήτησης ότι το πιο βασικό στοιχείο για να δυναμώσει σήμερα η πάλη του λαού και της νεολαίας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του βασικού εχθρού της εξουσίας των εκμεταλλευτών. Δεν θέλουν να στραφεί η προσοχή των εργαζομένων στο ότι σήμερα είναι ανάγκη να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσής τους στα σωματεία και στα συνδικάτα, η συμμετοχή τους στις διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ότι είναι ανάγκη να κερδίζει έδαφος η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους, η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες ενάντια στις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Να δυναμώνει η κόντρα με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που είναι υπεύθυνες για τον εκφυλισμό πολλών σωματείων σήμερα. Να βελτιώνεται ο συσχετισμός υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Ένα τέτοιο οργανωμένο εργατικό κίνημα μπορεί να έχει αντοχή στις πιέσεις και τα διλήμματα της αστικής τάξης, θα μπορεί να αποτελεί τον πυρήνα ισχυροποίησης του αγώνα συνολικά του λαού και της νεολαίας.
Οι προσπάθειές τους για τον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους με την αποθέωση της πολιτικής συμμαχίας κάθε είδους συστημικών δυνάμεων, ως όρο για ένα «αποτελεσματικό κίνημα», σε αντιπαράθεση με τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την πάλη ενάντια στην αστική εξουσία. Διακηρύσσουν ότι η «επιτυχία» ενός κινήματος βρίσκεται στο να είναι «πολυσυλλεκτικό κίνημα» πολλών και φαινομενικά ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. Λένε ότι δυναμική έχει ένα κίνημα που παρουσιάζει «ιδεολογική πολυμορφία» και χωράει τους πάντες, εννοώντας με αυτό τις διάφορες δυνάμεις που έδρασαν στο «κίνημα των κίτρινων γιλέκων», που - όπως και οι ίδιοι παραδέχονται - εκτείνονται από αναρχικές ομάδες και το κόμμα του Μελανσόν μέχρι και το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν.
Το κίνημα όμως που μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματικό είναι αυτό που συγκροτείται από κοινωνικές δυνάμεις που έχουν κοινό συμφέρον ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Είναι η Κοινωνική Συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της εργατικής τάξης, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, με τη συμμετοχή και των νέων και των γυναικών αυτών των κοινωνικών δυνάμεων. Ένα οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς, στους χώρους μάθησης, στις γειτονιές, στους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, το οποίο δεν θα στοχεύει μονάχα τους πολιτικούς εκφραστές της αστικής εξουσίας, τις κυβερνήσεις της, ή θα ματαιοπονεί αναζητώντας μια βελτίωση της ΕΕ, αλλά θα υιοθετεί ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα βοηθούν να οξυνθούν η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων σε κάθε χώρα και την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική ένωση.

‍