ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ;

«ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡ ΣΙΩΝ, Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΟΥ
ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΠΙ ΠΩΛΟΝ ΟΝΟΥ»   ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
(κατά Ιωάννη, κεφ. 12: 1 - 18

‍

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ και επιβλητική η είσοδος του Κυρίου μας στην αγία πόλη Ιερουσαλήμ. Με αλαλαγμούς χαράς και μεγάλο ενθουσιασμό Τον υποδέχεται ο λαός. Χωρίς καμμία οργανωμένη προσπάθεια εκατομμύρια κόσμου με τα κλαδιά των βαΐων στα χέρια, υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας τον ερχόμενο Βασιλέα: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ».
Όμως δεν έχει τίποτε η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, που να μοιάζει με τον θρίαμβο των Ρωμαίων νικητών και Βασιλέων.
Είναι ο πνευματικός Βασιλιάς των ψυχών και όχι κοσμικός Βασιλιάς, όπως τον περίμεναν πολλοί Εβραίοι στην εποχή του.

Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την διεκήρυξε και ο ίδιος ο Χριστός ενώπιον του Πιλάτου. Ο Πόντιος Πιλάτος ο Ρωμαίος ηγεμών του έθεσε το ερώτημα: «ουκούν Βασιλεύ ει συ;»  = είσαι λοιπόν συ βασιλεύς;» (Ιωαν. 18:37). Και ο Κύριος δεν αρνήθηκε ότι είναι Βασιλιάς. Αλλά του έκανε την διευκρίνηση, ότι δεν είναι κοσμικός Βασιλιάς, με πολιτική έννοια, αλλά πνευματικός Βασιλιάς: «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστι εκ του κόσμου τούτου» (Ιωαν. 18:36) = η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από τον κόσμον αυτόν».
Μέσα στα βάθη της ψυχής του πιστού είναι η Βασιλεία του Θεού. Εκεί λοιπόν πρέπει να είναι και ο Χριστός, ο Βασιλιάς της ψυχής μας.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή φαίνεται καθαρά, πως ο Κύριός μας είναι Βασιλιάς για την ψυχή της Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου. Διότι η Μαρία έχυσε στα πόδια του Χριστού το πολύτιμο μύρο που είχε και κατόπιν τα σπόγγισε με τα μαλλιά της. Η πράξη αυτή έδειχνε τη μεγάλη αγάπη, ευγνωμοσύνη και την αφοσίωση της ψυχής της στο Χριστό. Με τον τρόπο της αυτό διακηρύττει ότι έχει κάνει τον Κύριο, Βασιλιά της ψυχής της.

Εμείς άραγε έχομε κάνει τον Χριστό Βασιλιά της ψυχής μας; Τι σημαίνει η υπέροχη αυτή αλήθεια;
Πρώτα – πρώτα σημαίνει ότι η ψυχή μου αγαπά το Χριστό περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο ή πράγμα του κόσμου τούτου. Η ψυχή μου αναζητά και διψά τον Κύριο. «Εδίψησέ σε η ψυχή μου», αναφωνεί ο ψαλμωδός.
Ακόμα η ψυχή μου αγαπά να σκέπτεται, να ενθυμείται, να μνημονεύει το άγιο όνομα του Θεού. «Μνημονευταίον του Θεού μάλλον η αναπνευσταίον». Δηλαδή περισσότερο απ’ ότι αναπνέεις, να θυμάσαι τον Θεό σου.
Όμως οι επιθυμίες του σημερινού ανθρώπου είναι τόσο διαφορετικές. Οι σκέψεις, οι συζητήσεις πολλών χριστιανών στρέφονται δυστυχώς σε υλιστικούς στόχους: χρήμα, χοροεσπερίδες, αυτοκίνητα, δεξιώσεις, ανέσεις και ένα σωρό άλλα πράγματα. Και για το Χριστό, το Βασιλιά της ψυχής μας ούτε μια σκέψη ούτε μια λέξη.
Πολλοί νέοι άνθρωποι της «νέας εποχής» μιας καινούριας αιρέσεως, που παρασύρει και ορθοδόξους αδελφούς μας, φαντάζονται ότι τα ξενύχτια και οι ηδονικές απολαύσεις, θα γεμίσουν με ευτυχία τη ζωή τους.
Πόσο όμως πλανώνται τα καϋμένα τα παιδιά! Θέλετε ένα παράδειγμα: Ζούσε κάποιος φοιτητής με όνειρα μεγάλα. Η ψυχή του ποθούσε στο βάθος τον Χριστό αλλ’ αυτός την έτρεφε με τα ξυλοκέρατα της αμαρτωλής ζωής. Πίστευε ότι ο πλούτος, οι κοσμικές συναναστροφές, η πολυτέλεια του σπιτιού, το κομψό αυτοκίνητο και οι απολαύσεις που προσφέρει άφθονες η σύγχρονη κοινωνία, είναι το παν για την ευτυχία του. Όλα αυτά τα κατέκτησε σε λίγα χρόνια. Αλλά η ψυχή του έμεινε άδεια και έρημη. Και μια μέρα είπε σε κάποιο φίλο του. Όλα όσα έβαλα στο νου μου τα απόκτησα. Όμως δεν είμαι ευτυχισμένος. Μέσα μου έχω ένα άδειο, βαθύ πηγάδι. Με τι θα το γεμίσω;
Το παράδειγμα αυτό δείχνει ότι η ψυχή μας δεν ημπορεί να γεμίσει, χωρίς τον Χριστό, έστω κι αν διαθέτει πλούσια τα υλικά αγαθά.
Ο Χριστός που εξαγόρασε με το Τίμιο Αίμα Του τις ψυχές μας, έγινε ο Βασιλιάς των ψυχών μας. Ο Βασιλιάς και της δικής μου και της δικής σου ψυχής.
Έχομε όμως κάνει αληθινά τον Λυτρωτή Χριστό Βασιλιά της ψυχής μας; Του έχομε δώσει ολόκληρη την καρδιά μας;

‍