ΟΙ ΣΤΕΓΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ

Εκείνος ο παληός Αθηναίος πρόγονός μας, ο ρήτορας Δημοσθένης είπε κάποτε σε μια από τις περίφημες ομιλίες του : ‘‘ Τοις ελευθέροις μεγίστην ανάγκην ….. αισχύνην είναι.‘‘ Που θα πει, οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν μια ψυχική αντίδραση που τους κεντρίζει το φιλότιμο ( κάτι σαν αίσθημα ντροπής να πούμε ) ώστε όταν διαπιστώσουν ότι κάτι πρέπει να πράξουν και δεν το έπραξαν, ή λάθεψαν πράττοντάς το, να προχωρούν ελεύθερα, σπρωγμένοι από αυτή την εσωτερική παρόρμηση να το πράτουν.
Αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου, όταν διαβάζοντας σ’ αυτή την εφημερίδα, είδα να πλησιάζει στο στόχο της η προσπάθεια για οικονομική διάσωση τής Ελληνικής μας Κοινότητας και ακόμα ότι νέοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να βάλουν ώμους και στήθος και να σπρώξουν ώστε να σταθεί το οικοδόμημα αυτό της Παροικίας μας στο ύψος που πρέπει και να διαδραματίσει το ρόλο για τον οποίο είναι ταγμένο.
Η Κοινότητα, οι Κοινότητες και κάθε Οργάνωση, ασφαλώς δεν ανήκουν σ’αυτούς που εκάστοτε επιλέγονται για να τις διοικούν. Όπως συμβαίνει και με τις χώρες. Δεν ανήκουν στους κυβερνώντες, αλλά στο λαό. Δεν εγκαταλείπουμε, ή αρνούμαστε να υπηρετήσουμε την πατρίδα, όταν η κυβέρνησή της δεν είναι αυτή που για οποιοδήποτε λόγο επιθυμούσαμε.
Την πατρίδα την υπηρετούμε και την υπερασπιζόμαστε γιατί εκεί είναι οι τάφοι των γονιών και και των προγόνων μας, εκεί γράφτηκε η ιστορία, εκεί δημιουργήθηκαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις που κουβαλάμε μεσα μας και στην πλάτη μας. Οι κοινότητές μας είναι ένα κομμάτι πατρίδας. Μαζεμένοι κάτω από τη στέγη τους, μέσα στον κόσμο μας, μέσα στην παράδοση μας γινόμαστε ο αληθινός εαυτός μας.
Τις χρειαζόμαστε λοιπόν. Είναι μια ανάγκη για μάς. Κι’αφού τις χρειαζόμαστε πρέπει να τις συντηρούμε προσφέροντας. Προσφέροντας ελεύθερα και κατά δύναμη.
Και για να πάμε λίγο πιο πέρα. Κάτω από την ομπρέλλα, κάτω από τη στέγη των μαζικών αυτών Οργανώσεών μας, που αποτελούν - πρέπει να αποτελούν - πόλους ενότητας και ομόθυμης συνεργασίας, δυνατό να χρειαστεί, όπως χρειάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν, να συγκεντρωθούμε για να υψώσουμε φωνή, να δώσουμε χέρι βοηθείας όπως και όσο μπορούμε και στο άλλο μεγάλο μας σπίτι, που έστω κι’ αν είμαστε μακρυά, στεγάζει τις ψυχές μας και λέγεται πατρίδα.
Η Ελλάδα μας, σαν γεωγραφικός χώρος, αλλά και το Έθνος σαν σύνολο, βρίσκεται σήμερα μπροστά σε μεγάλους κινδύνους και περνά κρίσιμες ώρες. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Δεν είναι καιρός για αδράνεια και εφησυχασμό. Ήρθε η ώρα να ακουστούν φωνές που να ανακινήσουν λιμνασμένα νερά και να ζωντανέψουν ψυχές. Ήρθε η ώρα τής ενωποίησης τών όπου γης ζωντανών δυνάμεων τού έθνους.
Έχουμε μέσα μας δυνάμεις ανεξάντλητες, γιατί είμαστε οι αιώνιοι έφηβοι τής Ιστορίας. Το θέμα είναι να τις εντάξουμε σε συγκεκριμένους σκοπούς και να τις φτερώσουμε με τη δύναμη τής θέλησής μας.