Τα πιεστικά προβλήματα του Έθνους

Οι πρόσφατες πολιτικές, στρατιωτικές ανακατατάξεις και πολεμικές ενέργειες, η συμπεριφορά της γειτονικής μας χώρας, η καθόλου απρόβλεπτη και οι πολύ πιθανές ενέργειές της εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, προβάλλουν κατά τρόπο έντονο το θέμα της μόνωσης και της πάλης τού Γένους. Η Τουρκία, που ανώδυνα εισέβαλε στην Κύπρο και στη Συρία και που μάλλον έτυχε κάτω από χαμόγελα τής στήριξης Δύσης και Ανατολής, δεν αποκλείεται, ζηλεύοντας τα κλέη τού Πούτιν, να αποτολμήσει την υλοποίηση τών μακροχρόνιων σχεδίων της κατά τού Ελληνισμού, ιδιαίτερα στο Αιγαίο.
Περνάμε σαν Έθνος μέρες κρίσιμες που δέν επιτρέπουν ούτε κούφιους ναρκισσισμούς, ούτε απαισιόδοξες ενατενίσεις, αλλά απαιτούν ρεαλιστική θεώρηση και αποφάσεις ρωμαλέας πνοής. Η αλήθεια δεν πρέπει να μάς φοβίζει και το χρέος δεν είναι νοητό να μάς απωθεί.
Η πικρή αίσθηση τής μοναξιάς δουλεύει στη συνείδησή μας χρόνια τώρα. Προπαντός από την επομένη του τελευταίου μεγάλο πολέμου, σε συσχετισμό με τον τρόπο που οι νικητές αντίκρυσαν την υπόθεση των εθνικών δικαίων, και το αγκάλιασμα, των επιτήδειων ουδέτερων γειτόνων μας, που έκτοτε τούς κατακλύζουν με δώρα. Απερίγραπτοι οι εις βάρος μας ελιγμοί, οι παγίδες και οι εμπαιγμοί. Αν δει κανείς πιο προσεκτικά την περίπτωση της Κύπρου, θα διαπιστώσει πως ηθική τραγωδία ανάλογη της, δεν έζησε άλλος λαός. Γιατί απλούστατα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ίσως έθνος μικρότερο πληθυσμιακά από το ελληνικό και τόσο μόνο, χωρίς συγγενείς και με πιο περιφρονημένα συμφέροντα.
Έγραψε πριν μισό περίπου αιώνα ο Γιώργος Θεοτοκάς: ‘‘ Ο Ελληνισμός δεν ανήκει σε καμιά εθνία. Είναι μόνος στον κόσμο, σαν ένα παιδί ορφανό, ανάμεσα στα άλλα παιδιά που τα περιβάλλουν με το ενδιαφέρον τους πολυπρόσωπες οικογένειες. Είναι μελαγχολικό, να το συλλογίζεται κανείς, μα έτσι είναι και οι ταξιδεμένοι Έλληνες το αισθάνθηκαν όπου κι αν πήγαν.
Είναι μια από τις όψεις τού ιστορικού μας δράματος. Βέβαια δεν ξεχνούμε ότι στον καιρό μας σε τελευταία ανάλυση, οικονομικές ανάγκες και αντίστοιχα συμφέροντα, σε συνδυασμό με το παιγνίδι ισορροπίας των μεγάλων συνασπισμών, ρυθμίζουν την τύχη των λαών, μικρών και μεγάλων . Ωστόσο, μάς λείπει αυτή η παρηγοριά, αυτή η θαλπωρή, αυτή η ζωηρή περιέργεια ενός πλατύτερου κύκλου εθνών, που θα σκοτίζονταν για τη ψυχολογία μας, για την ιστορία μας, για την ύπαρξή μας, με ενδιαφέρον συγγενικόν. Και που θα μας έδιναν πότε - πότε μια χείρα βοηθείας με περισσότερη προθυμία από όσην βοηθά κανείς ένα ξένο.‘‘
Δεν χρειάζεται πολλή βάσανος για να δεχθεί κανείς αυτή τη διαπίστωση. Εκείνο που χρειάζεται είναι να προχωρήσουμε πέρα από την μελαγχολική εκτίμηση αυτής τής πραγματικότητας, στη δραστηριοποίηση όλων εκείνων τών δυνατοτήτων που θα διανοίξουν ασφαλή την πορεία μας προς το αύριο. Χρειάζεται, πρώτα απ’ όλα, ψυχική και υλική προετοιμασία. Έχουμε αποδείξει πολλές φορές στην Ιστορία μας πως σε δύσκολες στιγμές μπορούμε να γίνουμε μια γροθιά. Όχι , όμως την τελευταία στιγμή . Κα την ώρα της προετοιμασίας χρειάζεται ενότης. Όχι στείρα αντιπολίτευση. Έλεγχος ναι, και μάλιστα αυστηρός, και ακόμα εισηγήσεις. Στην ετοιμασία αυτή, δέν περισσεύει κανείς. Μεγάλο και σημαντικό ρόλο έχουν να παίξουν και οι απόδημοι . Κι αυτοί πρέπει να σπρώξουν με γόνυ και με στήθος. Πρέπει να στηρίξουν και υλικά και ηθικά. Προ πάντων με ενέργειές τους προς τις κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες ζουν. Τα όποια προβλήματα ανάμεσό μας, έχουμε καιρό να τα λύσουμε μετά που θα αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους που αφορούν όλους μας , τη γή μας, τη θάλασσά μας, την ύπαρξη μας, σαν χώρα και σαν Έθνος. Ο κίνδυνος είναι άμεσος και περισσότερο από ορατός. Στώμεν καλώς.