ΓΙΟΡΤΑΣΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ‘‘ ΝΙΚΗ‘‘

Πριν μερικές μέρες, η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, με επικεφαλής τον πρόεδρο Ερντογάν, πήγαν στη Σμύρνη για να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις για τη ‘‘ μεγάλη τους νίκη‘‘ εναντίον των Ελλήνων το 1922. Σε δηλώσεις τους μάλιστα, μάς προειδοποίησαν να μη παρεμβάλλουμε εμπόδια στα επεκτατικά τους σχέδια, γιατί θα μας πνίξουν ξανά στη θάλασσα.

Και ναι, ηττήθηκε ο ελληνικός στρατός, όχι γιατί δεν πολέμησε γενναία, αλλά από άστοχες αποφάσεις και ενέργειες τής τότε ηγεσίας του. Και κυρίως δέν ηττήθηκε στη Σμύρνη, αλλά στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Εκείνο που έγινε στη Σμύρνη, ήταν μια γενοκτονία, ένα απάνθρωπο έγκλημα. Δολοφονήθηκαν αθώοι, άοπλοι άνδρες, βιάστηκαν βάρβαρα γυναίκες και μικρά κορίτσια, ακόμα και μέσα σε εκκλησίες και πάνω στις Άγιες Τράπεζες, λεηλατήθηκαν περιουσίες, παραδόθηκαν στη φωτιά ολόκληρες συνοικίες και αφανίστηκε μια κοινωνία, τον πολιτισμό και το πολιτιστικό επίπεδο της οποίας δεν το έφθασαν και ούτε θα το φθάσουν οι Τούρκοι.

Ήταν ένας μεθοδευμένος βάρβαρος διωγμός  τον οποίο περιέγραψαν πολλοί ξένοι συγγραφείς. Ο Γάλλος Πιέρ Αλλώ για πράδειγμα, στο βιβλίο του ‘‘ Η Κατάπτωση του Ελληνισμού‘‘ γράφει και τα εξής:  Οι Ελληνίδες, όσες ήσαν νέες και ωραίες, σύρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα του Ικονίου και του Μαλούκ-Εσέρ και πουλήθηκαν για 10 παράδες μόνον. Με το ευτελές αυτό αντίτιμο οι Τούρκοι τακτοποιούσαν την συνείδησή τους προς το Κοράνι, που τους απαγορεύει να έχουν φιλενάδες παντρεμένες γυναίκες, εκτός αν τις αγοράσουν σκλάβες. Αλλά και όσες γλύτωσαν από τα σκλαβοπάζαρα δεν είχαν καλύτερη τύχη. Οι Ελληνίδες του Γενί Σεχίρ κλείστηκαν με τη βία στα χαμαιτυπεία, όπου οι μεθυσμένοι στρατιώτες γλεντούσαν με τα κάλλη τους.

Ένα έγγραφο της εποχής αποδεικνύει περίτρανα ότι όλα έγιναν οργανω μένα  από το κράτος. Είναι μια διαταγή του Αρχηγού της Χωροφυλακής Αϊδινίου Μεχμέρ Χρήφ προς τον σταθμό χωροφυλακής Ρεσαδιέ. Λέει λοιπόν η διαταγή:

Ως προκύπτει εκ γραπτής διαταγής την οποίαν έλαβον παρά της Διοικήσεως Λόχου Χωροφυλακής, λόγω της παρούσης καταστάσεως είναι ενδεχόμενον το ελληνικόν στοιχείον να προέλθη εις υπερβολικήν έξαψιν. Διά τούτο, η πατρίς επιβάλλει την υποχρέωσιν όπως, ενώπιον του ελαχίστου τοιούτου κινήματος, έκαστος οπλίτης αμέσως εκπληρώσει το καθήκον του της γενικής σφαγής, όπερ του έχει ανατεθεί. Έκαστος υποχρεούται να φονεύσει τέσσαρες- πέντε Έλληνες. Ενετάλην διά γραπτής διαταγής της Διοικήσεως  Λόχου Χωροφυλακής να κοινοποιήσω εγγράφως την ανωτέρω διαταγήν, εγώ δε ως προς τον τρόπον της εκτελέσεως τούτου και προφορικώς θέλω σάς εξηγήσει και οδηγήσει. Έκαστος οπλίτης υποχρεούται να εκτελέσει τούτο.

Ο κεντρικός Σταθμάρχης Χωροφυλακής

( υπογραφή και σφραγίδα)

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοιοι γιορτασμοί ‘‘ νίκης‘‘ για τα γεγονότα αυτά στη Σμύρνη.

Το 1953 για παράδειγμα, οργανώθηκε από το τουρκικό κράτος ένας τέτοιος εορτασμός. Κουβάλησαν στην Σμύρνη, μεθυσμένους Βαζιβουζούκους πάνω σε ασέλλωτα άλογα, που τριγυρνούσαν στην πόλη, λόγχιζαν κρεμασμένα  σε δέντρα και μπαλκόνια ομοιώματα ανθρώπων, κρατούσαν πυρσούς και έκαναν αναπαράσταση της πυρκαγιάς που αφάνισε το μεγαλύτερο και καλύτερο τμήμα της πόλης. Ήταν, λένε πολλοί, ένα προμήνυμα του τί θα οργάνωνε το κράτος το 1955 στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη.

Η πείρα λοιπόν και η σωφροσύνη μάς λέει ότι δεν πρέπει να ξαχάσουμε και να ξεχαστούμε.

’Οχι γιατί τάχα επιδίωξή μας είναι ο ρεβανσισμός. Το θέμα έχει λήξει με τη  Συνθήκη της Λωζάνης. Αλλά γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, ‘‘ το παρελθόν  κάποτε είναι κομμάτι από το μέλλον.‘‘ 

Δυστυχώς οι γείτονές μας διακατέχονται από όνειρα αυτοκρατορικού μεγαλείου, από την αλαζονία της ισχύος, από τον δαίμονα της εξόντωσης των αλλοεθνών. Η Κύπρος, ο Ελληνισμός της Πόλης, ο αποβατικός στόλος, η στρατιά του Αγαίου, οι επεκτατικές, εις βάρος της Ελλάδος προθέσεις, επιβάλλουν μνήμη, αποφασιστικότητα και επαγρύπνηση.

Ο Δημοσιογράφος και πολυγραφότατος συγγραφέας Γιάννης Π. Καψής στο βιβλίο του ‘‘ 1922  Η Μαύρη Βίβλος‘‘ προτάσσει πριν ακόμα και από τον πρόλογό του το ακόλουθο απόσπασμα από κατάθεση γυναίκας, που έφτασε πρόσφυγας στην Ελλάδα μετά την καταστροφή του 22. Αξίζει να το θυμηθούμε. Είναι συνταρακτικό.

... Ονομάζομαι Σοφία Νικολάου. Είμαι από το Ιβρινδί της Μικράς Ασίας. Είχαμε καταφύγει με τον άνδρα μου και το γιο μας Μανωλάκη, 8 ετών, στο μύλο του Γκιούν Γκιορκές.

Ξαφνικά φάνηκαν να έρχονται Τούρκοι χωριάτες. Τριγύρισαν τον μύλο βγάζοντας άγριες φωνές. Μετά έσπασαν την πόρτα του μύλου και όρμησαν επάνω μας..

Μπροστά στα μάτια του συγχωρεμένου του άνδρα μου και του παιδιού μου, με ατίμασαν πολλές φορές.

Ύστερα έσφαξαν το παιδί μου και κομμάτιασαν με τα μαχαίρια τους τον άνδρα μου. Τού έβγαλαν τα εντόσθια και μου έδιναν να φάω το κρέας του. Μού φώναζαν πως, αν δεν έτρωγα από το κρέας του άνδρα μου, θα έσφαζαν κι’ εμένα. Εκείνη την ώρα ακούστηκαν πυροβολισμοί. Έριχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι για να ειδοποιήσουν τους δικούς τους ότι έρχεται ο ελληνικός στρατός.  ..... Περνούσε το σύνταγμα τού Μπαλούκ - Κεσέρ. Στο άκουσμά του έτρεξαν να φύγουν. Έτσι σώθηκα.

.... Είδαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τα παθήματά μου και με πήραν μαζί τους

Σοφία Νικολάου

Ναι, δεν ξεχνάμε. Γιατί όπως λέει, είπαμε ο ποιητής ‘‘ το παρελθόν κάποτε είναι κομμάτι από το μέλλον