ΑΠ’ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ

Αφορμή για το σημερινό σημείωμά μου, μου έδωσε η ομιλία του Πάπα το περασμένο Σάββατο, κατά την υποδοχή του από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κυρία Σακελαροπούλου.
Ο Πάπας αισθάνθηκε την ανάγκη να πλέξει το εγκώμιο της Ελλάδας και των Ελλήνων από τα χρόνια του Περικλή μέχρι τον Κολοκοτρώνη και το ρόλο της χώρας στο σημερινό κόσμο.
Διαβάζοντας αυτή την ομιλία, ομολογουμένως με μεγαλη προσοχή και ενδιαφέρον, ήρθαν στη σκέψη μου κάποια πράγματα που μαζί με προβληματισμό με πλημμύρισαν και με θλίψη.
Συζητώντας κάποτε κατά τη διάρκεια ενός φιλικού γεύματος σε εστιατόριο εδώ στο Τορόντο με τον Διευθυντή και αρθρογράφο μεγάλης Καναδικής εφημερίδας σε μια στροφή του λόγου του, μού είπε επί λέξει τα εξής: …..‘‘ Εσείς οι έξυπνοι Έλληνες κάνετε και μεγάλες βλακείες.‘‘ Ο λόγος ήταν ότι έχουμε πάθος να μιλάμε συνεχώς για τα λάθη μας, να κατηγορούμε οι μέν τους δέ και να προβαίνουμε σε σκληρούς και χυδαίους καμιά φορά χαρακτηρισμούς σε ομάδες που ανήκουν σε αντίθετους, πολιτικούς, ακόμα και θρησκευτικούς χώρους. Δεν παρέλειψε σε άλλη περίπτωση να μού δείξει σχετικά κείμενα, άρθρα εφημερίδων, βιβλία, επιστολές ακόμα και βιντεοκασέτες που τού έστειλαν κάποιοι για να μάς κατηγορήσουν σαν Έλληνες, ως ανέντιμους, υστερόβουλους, αλλοπρόσαλλους και εν πολλοίς απατεώνες.
Βέβαια διαμαρτυρήθηκα και μάλιστα λίγο έντονα, μέχρι που γελώντας μού έδειξε και άρθρο εφημερίδας που κατηγορούσε κι’ εμένα. Δεν βλέπετε βρε φίλε, μου λέει τούς γείτονες σας Τούρκους, που έσφαξαν εκατομμύρια Αρμενίους, Έλληνες , Σύρους και άλλους και ισχυρίζονται το αντίθετο; Άκουσες ή είδες Τούρκο να ασχολείται με λάθη, εγκλήματα, ή παραλείψεις του παρελθόντος;
Η αλήθεια είναι ότι τη δουλεύουμε αυτή τη συνήθεια. Μια συνήθεια που κυριαρχεί στον τύπο και σε άλλα μέσα ενημέρωσης. Δεν περνά σχεδον μέρα που να μην υπάρχει άρθρο ή σημείωμα χωρίς αναφέρεται σε κάποιους που ο συγγραφέας δεν συμπαθεί και να μη τους στολίζει με επίθετα και χαρακτηρισμούς που προφορικά κανείς σκέπτεται καμιά φορά να πεί.
Δεν αναφέρομαι, βέβαια, σε αντιπολιτευτική κριτική που είναι απαραίτητη σαν έλεγχος και φραγμός σε ολισθήματα , παραλήψεις ή ατασθαλίες. Αλλά σε άρθρα και σημειώματα που όζουν απο μακρυά, αντιπάθειες, εμπάθεια, και προσπάθεια διασυρμού. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνονται πλανευτές τού λαού, ίσως λέω για να χορτάσουν μια κενοδοξία, να κρύψουν κάποια ανεπάρκεια και να φανούνε έξυπνοι και προοδευτικοί. Βοηθούν έτσι αυτούς που μάχονται τον Ελληνισμό οι οποίοι και χαίρονται πονηρά.
Εμείς οι Απόδημοι, έχουμε κάθε δικαίωμα, ακόμα και υποχρέωση να εκφράζουμε απόψεις, να διαφωνούμε, να προβαίνουμε σε εισηγήσεις για πράγματα που συμβαίνουν κάτω στην Πατρίδα. Δεν μας αρμόζει, όμως να προβαίνουμε σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς, κάποτε ύποπτους υπαινιγμούς ή και ύβρεις για πρόσωπα που χειρίζονται είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση τις τύχες της χώρας και του Έθνους, ή της πνευματικής και θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας.
Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία πως υπάρχουν μικρής ή ανύπαρκτης ικανότητος πολιτικοί, μικρής εμβέλειας δήθεν πνευματικοί άνθρωποι, ανάξιοι κληρικοί και πολλοί σε άλλους τομείς με ασήμαντες ικανότητες. Χαρακτηρισμοί, όμως, όπως ‘‘ Οι πολιτικοί τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι απατεώνες, ή το παπαδαριό που έκανε τούτο κι’ εκείνο, οι τάδε και οι δείνα οι οποίοι έκαναν και έφτιαξαν εις βάρος του λαού - πάντα σχεδόν αόριστα - δεν μας τιμούν.
Υπήρξαν πολιτικοί που μεγάλωσαν, τίμησαν και δόξασαν την πατρίδα. Υπήρξαν κληρικοί που με το έργο τους , αγράμματοι πολλές φορές , έσωσαν γλώσσα και θρησκεία και κράτησαν ζωντανό τον Ελληνισμό σε χρόνια μαύρης σκλαβιάς. Στόλισαν την Ελληνική Ιστορία πνευματικοί άνθρωποι, λογοτέχνες , ποιητές και επιστήμονες που έλαμψαν στο παγκόσμιο πνευματικό στερέωμα.
Ας θυμόμαστε, περηφανευόμαστε και μιλάμε περισσότερο γι’ αυτά που μάς κάνουν περήφανους κι ας μιλάμε με χαμηλούς τόνους με εποικοδομητικό πνεύμα γι’ αυτά που σίγουρα θέλουν βελτίωση ή αλλαγή.
Η Ελλάδα εκτός από την αγάπη μας, χρειάζεται και το σεβασμό μας.