Ένα κουρασμένο παληκάρι

Κουράστηκε ο Αλέξης Τσίπρας και θέλησε να χαλαρώσει στη θαλαμηγό της εφοπλίστριας φίλης του. Η… «στραβή» στο Μάτι τον βάρυνε ψυχολογικά. Ο επαναστατικός οίστρος του δεν άντεχε τόση καταστροφή και είπε να πνίξει τον πόνο του σε κοκτέιλ και βουτιές! Να σκεφτεί με καθαρό μυαλό και χαλαρή διάθεση με ποιες πρωτοβουλίες θα αντισταθμίσει την οργή μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας.

Και τελικά το αποφάσισε. Αφού κλείσει και το τελευταίο κεφάλαιο της πολιτικής του κατρακύλας. Αφού παραδώσει στα Σκόπια μακεδονική εθνότητα και γλώσσα κι ένα όνομα μα σαφές αλυτρωτικό σκεπτικό, θα προχωρήσει σε μια σειρά παροχών. Άλλωστε οι Έλληνες είναι γνωστό ότι εξαρτούν την ψήφο τους από τα πρόσκαιρα προσωπικά οφέλη, ακόμη κι όταν αυτά φαίνεται ότι αυτά επιχειρούν να καλύψουν τεράστιες πληγές ή δημιουργούν ανεπανόρθωτες επιπτώσεις για το μέλλον.

Έστησε λοιπόν ένα σκηνικό πολιτικής μεγαλοσύνης και υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας και ανακοίνωσε τρία μέτρα άμεσης χρήσης και μια σειρά προεκλογικών παροχών που γνωρίζει ότι δεν θα είναι ο ίδιος που θα κληθεί να τις πραγματοποιήσει. Εκτός όμως από την παρουσίαση της λίστας με τις παροχές ξέχασε να μας πληροφορήσει και μερικές πολύ χρήσιμες… λεπτομέρειες!

Ξέχασε να τονίσει ότι προχωρά στην έμμεση μείωση του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων, στερώντας 5,5 δισ. από το χρηματοδοτικό μαξιλάρι. Με τις τράπεζες μεταξύ σφύρας και άκμονος, με τις προβλέψεις την ανάπτυξη στην Ε,Ε, συνεχώς να οπισθοχωρούν, ο Έλληνας πρωθυπουργός επέλεξε να ξοδέψει ένα κρίσιμο ποσό για να εξυπηρετήσει τα μικροπολιτικά του παιχνίδια. Σε περίπτωση που επαληθευτεί το χειρότερο σενάριο και η χώρα βρεθεί σε νέο χρηματοδοτικό πνιγμό η σπρωξιά στον νέο μνημονιακό γκρεμό θα έχει τη σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα.

Ξέχασε να παραδεχτεί ότι το υπερπλεόνασμα, που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη και κάθε διαχρονική απαίτηση των δανειστών, δεν προήλθε από καμιά αναπτυξιακή έκρηξη με την ανάλογη αύξηση εσόδων αλλά από την υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων νοικοκυριών και επιχειρήσεων και τη μείωση των εισοδημάτων που ο ίδιος επέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια.

Ξέχασε να μας πει ότι στα άμεσα μέτρα για το 2019 περιλαμβάνεται η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση στο επίπεδο που την παρέλαβε από τον Σαμαρά κι ο ίδιος εκτόξευσε! Ότι αυτός αύξησε το ΦΠΑ στο 24% στα προϊόντα τη στιγμή που ο στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν να αρχίσει από το 2015 η σταδιακή αποκλιμάκωση του.

Κάτι που ίσχυε και για το ενεργειακό κόστος αλλά και μια σειρά από φόρους όπως η εισφορά αλληλεγγύης το επίδομα θέρμανσης (που αυτός κουτσούρεψε), το φορολογικό καθεστώς για τους κατοίκους των νησιών (στους οποίους κατήργησε τους μειωμένους συντελεστές ΦΠΑ) ή τις ασφαλιστικές εισφορές που αύξησε εκθετικά για τα μεσαία εισοδήματα. Τώρα παρουσιάζει ως επιτυχία την υπόσχεση επιστροφής στη δρομολογημένη κανονικότητα με τέσσερα ή μάλλον πέντε χρόνια καθυστέρηση, αφού η πλειοψηφία των φοροελαφρύνσεων παραπέμπεται στο μετεκλογικό περιβάλλον του 2020!

Ξέχασε να μας υπενθυμίσει ότι η επονομαζόμενη 13η σύνταξη είναι επί της ουσίας ένα επίδομα με σαφές προεκλογικό πρόσημο. Αντίστοιχο, και κατά περιπτώσεις μεγαλύτερο, δόθηκε και το 2014 επί Σαμαρά αλλά τότε για τον Τσίπρα φάνταζε… ελάχιστο βοήθημα αφού αυτός θα είχε τη δυνατότητα να δώσει από τότε 13η σύνταξη! Όλοι βέβαια θυμόμαστε τις απανωτές περικοπές στις συντάξεις που έφερε η ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση… κοινωνικής σωτηρίας.

Από το κότερο της χαλάρωσης είπε να κάνει ένα τελευταίο άλμα μήπως και ξεπλύνει τις αμαρτίες της διακυβέρνησης του. Το μόνο που κατάφερε είναι να προσγειωθεί στα λύματα της χυδαιότητας με την οποία, αυτός κι η παρέα του, έχουν πνίξει το δημόσιο βίο. Κι εκεί θα παραμείνει από όποια σανίδα σωτηρίας κι αν προσπαθήσει να πιαστεί.

Από την άλλη όμως μη ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με κοιλιόδουλο λαό και όλα είναι πιθανά. Εκεί εξάλλου 

ποντάρει και ο Αλέξης.

Δημόσιο χρέος

Υπάρχει ένα παράδοξο.

Όσο φτωχότερες οι χώρες, τόσο μικρότερο το χρέος. Όσο πιο πλούσιες τόσο μεγαλύτερο. Από μόνα τους τα νούμερα δε λένε τίποτα. Οι φτωχές χώρες, έχουν καθόλου ή πολύ χαμηλό χρέος επειδή δεν τις δανείζει κανένας. Όπως δεν δάνειζαν, ή δάνειζαν ελάχιστα και με πολύ υψηλά επιτόκια την Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Δεν δανείζουν οι πλούσιοι τους φτωχούς, για να μην χάσουν λεφτά. Όσο αναπτύσσεται μια χώρα, τόσο ευκολότερα μπορεί να δανειστεί. Δανείζεται μάλιστα με χαμηλά επιτόκια. Η Γερμανία, που έχει κι αυτή μεγάλο χρέος, δανείζεται με αρνητικά επιτόκια. Οι δανειστές δηλαδή πληρώνουν χρήματα για να τους τα φυλάξει το γερμανικό Κράτος. Όπως και η Ελβετία, που το χρέος της είναι περίπου διπλάσιο της Ελλάδας.

Η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία π.χ. δεν έχει καθόλου χρέος. Δεν μπορεί να δανειστεί από πουθενά. Η οικονομία της είναι ασθενική, ο λαός πεινάει, μερικές οικογένειες κρατάνε τον πλούτο της χώρας, και η μετανάστευση είναι στο κόκκινο. Στο κόκκινο ήταν και της Ελλάδας τις δεκαετίες 50 και 60. 

Τώρα θα πείτε, για ποιο λόγο το ελληνικό χρέος, που είναι 183% του ΑΕΠ, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, όταν δυνατές οικονομίες με μεγάλα χρέη δεν έχουν πρόβλημα;

 Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι, πως έχει δημιουργήσει μεγάλο χρέος, επειδή μπορούσε και δανειζόταν πολλά λεφτά από παντού ως μέλος της Ευρωζώνης, και μάλιστα με σχετικά χαμηλά επιτόκια, που ανέβηκαν όμως στο 5,5% το 2008 και 2009. Μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη και κυρίως μετά το 2004, η Ελλάδα δανείστηκε τεράστια ποσά, χωρίς να τα επενδύσει, όπως κάνει κάθε κανονικό Κράτος. Τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν στους διορισμούς, τη δημόσια σπατάλη, στα ανεξέλεγκτα δάνεια του τραπεζικού συστήματος και στις αφειδώλευτες παροχές, που τα τελευταία χρόνια πήραν μορφή καταιγίδας. Κράτος, επιχειρήσεις και νοικοκυριά έχασαν κάθε έλεγχο στα έξοδα. Το πράγμα ξέφυγε, και η βόμβα έσκασε.

Στα τέλη του 2009, η Ελλάδα δεν μπορούσε να εξοφλήσει κανένα ομόλογο των παλιών δανείων της. Τα ταμεία ήταν άδεια. Κάπως έτσι μπήκαμε στα μνημόνια. 

Όλα δικά του;

- Γυναίκα; Πήρα τα αποτελέσματα DNA, ένα από τα παιδιά μας το έχεις κάνει με άλλον.

- Ε, μην τα θες κι εσύ όλα δικά σου...